[ویکی فقه] تشبیه به باغ (قرآن). خداوند در قرآن تشبیهاتی دارد از جمله آنها تشبیه به باغ است، گاهی کارهای خوب و خالصانه را به باغ های پر ثمر تشبیه می کند، و گاهی کارهای ناخالص را به باغ های سوخته تشبیه کرده است.
خداوند انفاق های خالصانه را به باغ های پر ثمر تشبیه کرده است:ومثل الذین ینفقون امولهم ابتغاء مرضات الله وتثبیتا من انفسهم کمثل جنة بربوة اصابها وابل فـاتت اکلها ضعفین...و (کار) کسانی که اموال خود را برای خشنودی خدا، و تثبیت (ملکات انسانی در) روح خود، انفاق می کنند، همچون باغی است که در نقطه بلندی باشد، و باران های درشت به آن برسد، (و از هوای آزاد و نور آفتاب، به حد کافی بهره گیرد،) و میوه خود را دو چندان دهد (که همیشه شاداب و با طراوت است.) اصل در ماده (راء- باء- واو) این است که به معنای زیادی استعمال شود، و کلمه ربوه به کسر و فتح و ضم راء هر سه به معنای زمین خوبی است که گیاه در آن بسیار می شود و نمو می کند، و کلمه اکل با ضمه همزه و کاف به معنای خورده شده از هر چیز است، که واحدش اکله بر وزن لقمه است، و کلمه طل به معنای باران است و فرقش با کلمه مطر این است که مطر به معنای باران معمولی است، و طل به معنای بارانی خفیف تر از حد معمول و کم اثرتر از آن است.و غرض از این مثل این است که بفهماند انفاقی که صرفا لوجه الله و بخاطر خدا است هرگز بی اثر نمی ماند، و بطور قطع روزی حسن اثرش نمودار می شود، برای اینکه مورد عنایت الهیه است، و از آنجا که جنبه خدایی دارد و متصل به خدا است (مانند خود خدا) باقی و محفوظ است، هر چند که این عنایت بر حسب اختلاف درجات خلوص مختلف می شود، و در نتیجه وزن و ارزش اعمال هم به همان جهت مختلف می گردد، هم چنان که باغی که در زمین حاصلخیز ایجاد شده، وقتی باران می آید بی درنگ خوردنی هایش را به وجهی بهتر تحویل می دهد، هر چند که این تحویل دادنش و این خوردنی هایش بخاطر اختلاف باران (که یکی مطر است و دیگری طل)، از نظر خوبی درجاتی پیدا می کند.
تشبیه به باغ سوخته
خداوند انفاق ریاکارانه همراه با منت و آزار را به باغ سوخته تشبیه کرده است:یـایها الذین ءامنوا لاتبطـلوا صدقـتکم بالمن والاذی کالذی ینفق ماله رئاء الناس... • ایود احدکم ان تکون له جنة من نخیل واعناب تجری من تحتها الانهـر... فاصابها اعصار فیه نار فاحترقت...ای کسانی که ایمان آورده اید! بخشش های خود را با منت و آزار، باطل نسازید! همانند کسی که مال خود را برای نشان دادن به مردم، انفاق می کند... آیا کسی از شما دوست دارد که باغی از درختان خرما و انگور داشته باشد که از زیر درختان آن، نهرها بگذرد،... گردبادی (کوبنده)، که در آن آتش (سوزانی) است، به آن برخورد کند و شعله ور گردد و بسوزد؟! .... در دو آیه بالا، نخست اشاره به این حقیقت شده که افراد با ایمان نباید انفاق های خود را به خاطر منت و آزار، باطل و بی اثر سازند.سپس دو مثال جالب برای انفاق های آمیخته با منت و آزار و ریاکاری و خودنمایی و همچنین انفاق هایی که از ریشه اخلاص و عواطف دینی و انسانی سرچشمه گرفته بیان می کند، می فرماید: ای کسانی که ایمان آورده اید! بخشش های خود را با منت و آزار باطل نسازید(یا ایها الذین آمنوا لا تبطلوا صدقاتکم بالمن و الاذی).سپس این عمل را تشبیه به انفاق هایی که توام با ریاکاری و خودنمایی است می کند، می فرماید: این همانند کسی است که مال خود را برای نشان دادن به مردم انفاق می کند و ایمان به خدا و روز رستاخیز ندارد. در این آیه مثال گویای دیگری، برای مساله انفاق آمیخته با ریاکاری و منت و آزار و اینکه چگونه این کارهای نکوهیده آثار آن را از بین می برد بیان شده است،ترسیمی است بسیار زیبا از حال این گونه اشخاص که با ریا و منت و آزار، خط بطلان بر انفاق خویش می کشند، پیر مرد سالخورده ای را در نظر مجسم می کند که فرزندان خردسال و کوچکی اطراف او را گرفته اند و تنها راه تامین زندگی حال و آینده آنان، باغ سر سبز و خرمی است با درختان خرما و انگور و میوه های دیگر، درختانی که پیوسته آب جاری از کنارش می گذرد و زحمتی برای آبیاری ندارد، ناگهان گردباد آتشباری می وزد و آن را مبدل به خاکستر می کند، چنین انسانی چه حسرت و اندوه مرگباری دارد، حال کسانی که اعمال نیکی انجام می دهند و سپس با ریا و منت و آزار آن را از بین می برند، چنین است، زحمت فراوانی کشیده اند، و در آن روز که نیاز به نتیجه آن دارند، همه را خاکستر می بینند چرا که گردباد آتشبار ریا و منت و آزار آن را سوزانده است.
خداوند انفاق های خالصانه را به باغ های پر ثمر تشبیه کرده است:ومثل الذین ینفقون امولهم ابتغاء مرضات الله وتثبیتا من انفسهم کمثل جنة بربوة اصابها وابل فـاتت اکلها ضعفین...و (کار) کسانی که اموال خود را برای خشنودی خدا، و تثبیت (ملکات انسانی در) روح خود، انفاق می کنند، همچون باغی است که در نقطه بلندی باشد، و باران های درشت به آن برسد، (و از هوای آزاد و نور آفتاب، به حد کافی بهره گیرد،) و میوه خود را دو چندان دهد (که همیشه شاداب و با طراوت است.) اصل در ماده (راء- باء- واو) این است که به معنای زیادی استعمال شود، و کلمه ربوه به کسر و فتح و ضم راء هر سه به معنای زمین خوبی است که گیاه در آن بسیار می شود و نمو می کند، و کلمه اکل با ضمه همزه و کاف به معنای خورده شده از هر چیز است، که واحدش اکله بر وزن لقمه است، و کلمه طل به معنای باران است و فرقش با کلمه مطر این است که مطر به معنای باران معمولی است، و طل به معنای بارانی خفیف تر از حد معمول و کم اثرتر از آن است.و غرض از این مثل این است که بفهماند انفاقی که صرفا لوجه الله و بخاطر خدا است هرگز بی اثر نمی ماند، و بطور قطع روزی حسن اثرش نمودار می شود، برای اینکه مورد عنایت الهیه است، و از آنجا که جنبه خدایی دارد و متصل به خدا است (مانند خود خدا) باقی و محفوظ است، هر چند که این عنایت بر حسب اختلاف درجات خلوص مختلف می شود، و در نتیجه وزن و ارزش اعمال هم به همان جهت مختلف می گردد، هم چنان که باغی که در زمین حاصلخیز ایجاد شده، وقتی باران می آید بی درنگ خوردنی هایش را به وجهی بهتر تحویل می دهد، هر چند که این تحویل دادنش و این خوردنی هایش بخاطر اختلاف باران (که یکی مطر است و دیگری طل)، از نظر خوبی درجاتی پیدا می کند.
تشبیه به باغ سوخته
خداوند انفاق ریاکارانه همراه با منت و آزار را به باغ سوخته تشبیه کرده است:یـایها الذین ءامنوا لاتبطـلوا صدقـتکم بالمن والاذی کالذی ینفق ماله رئاء الناس... • ایود احدکم ان تکون له جنة من نخیل واعناب تجری من تحتها الانهـر... فاصابها اعصار فیه نار فاحترقت...ای کسانی که ایمان آورده اید! بخشش های خود را با منت و آزار، باطل نسازید! همانند کسی که مال خود را برای نشان دادن به مردم، انفاق می کند... آیا کسی از شما دوست دارد که باغی از درختان خرما و انگور داشته باشد که از زیر درختان آن، نهرها بگذرد،... گردبادی (کوبنده)، که در آن آتش (سوزانی) است، به آن برخورد کند و شعله ور گردد و بسوزد؟! .... در دو آیه بالا، نخست اشاره به این حقیقت شده که افراد با ایمان نباید انفاق های خود را به خاطر منت و آزار، باطل و بی اثر سازند.سپس دو مثال جالب برای انفاق های آمیخته با منت و آزار و ریاکاری و خودنمایی و همچنین انفاق هایی که از ریشه اخلاص و عواطف دینی و انسانی سرچشمه گرفته بیان می کند، می فرماید: ای کسانی که ایمان آورده اید! بخشش های خود را با منت و آزار باطل نسازید(یا ایها الذین آمنوا لا تبطلوا صدقاتکم بالمن و الاذی).سپس این عمل را تشبیه به انفاق هایی که توام با ریاکاری و خودنمایی است می کند، می فرماید: این همانند کسی است که مال خود را برای نشان دادن به مردم انفاق می کند و ایمان به خدا و روز رستاخیز ندارد. در این آیه مثال گویای دیگری، برای مساله انفاق آمیخته با ریاکاری و منت و آزار و اینکه چگونه این کارهای نکوهیده آثار آن را از بین می برد بیان شده است،ترسیمی است بسیار زیبا از حال این گونه اشخاص که با ریا و منت و آزار، خط بطلان بر انفاق خویش می کشند، پیر مرد سالخورده ای را در نظر مجسم می کند که فرزندان خردسال و کوچکی اطراف او را گرفته اند و تنها راه تامین زندگی حال و آینده آنان، باغ سر سبز و خرمی است با درختان خرما و انگور و میوه های دیگر، درختانی که پیوسته آب جاری از کنارش می گذرد و زحمتی برای آبیاری ندارد، ناگهان گردباد آتشباری می وزد و آن را مبدل به خاکستر می کند، چنین انسانی چه حسرت و اندوه مرگباری دارد، حال کسانی که اعمال نیکی انجام می دهند و سپس با ریا و منت و آزار آن را از بین می برند، چنین است، زحمت فراوانی کشیده اند، و در آن روز که نیاز به نتیجه آن دارند، همه را خاکستر می بینند چرا که گردباد آتشبار ریا و منت و آزار آن را سوزانده است.
wikifeqh: تشبیه_به_باغ_(قرآن)