بار

در اینجا نامه به معنای مجوز و نوشته است نه بار
مثل گواهی نامه یعنی نوشته ای که تخصصی را گواهی کرده
مثل وصیتنامه یعنی نوشته ای که توصیه ای را در بر دارد

بر ازنده
بر ( بر و بوم )
پرچین - بر چین ( چیدمان بلند باغ )
و . . .

شرفیابی بر مقام عالی ( بلندپایه ) برای عوام و بارنامه که مجوز برداشتن و حمل کردن خست برداشتن = بلندکردن

میز بار = میز بلند
بارانداز = بلند کردن و بر زمین انداختن
بردبار = توانمند ( توان بالا )
برج و بارو = برج و بلندای برج
دربار = جای بلند و والا مرتبه
بار = آنچه جهت حمل باید بلند شود ( برداشته شود )
باردار = کسی یا چیزی که چیزی را با خود بلند کرده ( برداشته ) و حمل میکند مثلا زن باردار یا ذرات باردار
این شعر از گلستان سعدی و اشعار و متون متعدد دیگر دلیل تاریخی ایرانی بودن کلمه بار:
آن شنیدستی که در اقصای غور
بار سالاری بیفتاد از ستور
بارسالار = مقام بلند ( والا ) مرتبه بلندپایه
بارش = از بلندی فرو ریختن
باران= حین از بلندی بر زمین ریختن اسم فاعل هست مثل دَوَران

میز بار = میز بلند
بارانداز = بلند کردن و بر زمین انداختن
بردبار = توانمند ( توان بالا )
برج و بارو = برج و بلندای برج
دربار = جای بلند و والا مرتبه
بار = آنچه جهت حمل باید بلند شود ( برداشته شود )
باردار = کسی یا چیزی که چیزی را با خود بلند کرده ( برداشته ) و حمل میکند مثلا زن باردار یا ذرات باردار
این شعر از گلستان سعدی دلیل تاریخی ایرانی بودن کلمه بار:
آن شنیدستی که در اقصای غور
بار سالاری بیفتاد از ستور
بارسالار = مقام بلند ( والا ) مرتبه بلندپایه
بارش = از بلندی فرو ریختن
باران= حین از بلندی بر زمین ریختن اسم فاعل هست مثل دَوَران

لازم به یاد آوریست که برید معرب بار ، بارداری و بر فارسی است . گاوان و خران بار بردار. به ز آدمیان مردم آزار. در صمن بار سنگین و ما بقی بار های وابسته از ریشه هندى اروپایی از ریشه - bhre به چم حمل کردن که در فارسی باستان
barantiy و در انگلیسی bear, bring, burden, birth و fertile میباشند

نقشهای برجسته بر روی سنگ از دوران هخامنشی ، بویژه نقشی که گروه باستان شناسان آمریکایی در 1315 در محل خزانه تخت جمشید کشف کرد، مراسم باردادن داریوش ( حک : 521 ـ 485 ق م ) را نشان می دهد. مورخان یونانی نیز اطلاعات بیشتری در دسترس ما قرار داده اند.
مراسم بدین شرح بود: متقاضی درخواست خود و دلایل آن را به رئیس تشریفات تسلیم می کرد و رئیس تشریفات مراسم معمول را توضیح می داد و در روز موعود او را تا حضور شاه همراهی می کرد. شاه ، با لباس و زیورهای سلطنتی ، کلاهی موسوم به «کِدَرِس » بر سر، عصای سلطنتی بلندی در دست راست و گل نیلوفری در دست چپ ، راست بر تختی که دارای پُشتی بلند بود می نشست . خدمتکاران و محافظان شخصی شاه پشت سر او می ایستادند ( گیرشمن ، شکل 255 ) . در نقش برجسته ای که باردادن داریوش را نشان می دهد، ولیعهد او خشایارشا نیز با ظاهری آراسته در طرف راست پدرش ایستاده است ؛ برگ نیلوفری در دست چپ دارد و دست راست او، به نشانه اینکه می خواهد سخن بگوید، بالا رفته است .
در دوره های بعد، مقامات رسمی واشراف نیز در مراسم بار سلطنتی شرکت داشتند. هر یک از آنها جایگاه مشخصی داشت و میزان نزدیکیش به شاه نشانه اهمیّت مرتبه او بود؛ مثلاً مقام افراد نشسته بالاتر از افراد ایستاده ، و قرار گرفتن در سمت راست شاه مهمتر از سمت چپ بود ( رجوع کنید به فردوسی ، ج 4، ص 612، بیتهای 3007 به بعد ) . اگر کسی را در جایی فروتر از مقام او قرار می دادند نشانه آن بود که شاه نسبت به او بیمهر شده است ( بیهقی ، ص 32 به بعد ) . در دوران ساسانیان ، شاه بر مخدّه هایی می نشست که روی تختی زرین قرار داشت و تاج سلطنتی نیز، که از زنجیری آویزان بود، چنان قرار گرفته بود که گویی بر سر شاه قرار دارد. این آیینها در دوران نخستین سلسله های اسلامیِ ایران نیز که ساسانیان را سرمشق خود قرار می دادند ادامه داشت . در دربار ساسانی پرده ای میان شاه و باریاب آویخته بود و پس از آنکه او به محل تعیین شده می رسید پرده را کنار می زدند. این سنت در دربار خلفای اموی و عباسی ، به تقلید از ساسانیان اجرا می شد؛ ولی در شرح دربارهای سلسه های اسلامی ، ایران ذکری از آن نشده است . باریاب موظف بود که به محض رؤیت پادشاه زمین را ببوسد. در دوره های بعد، بوسیدن تخت شاهی یا دست و انگشتری او نیز موسوم شد. در دربار خلفا، در اوایل ، بوسیدن زمین اجباری نبود و کافی بود که باریاب بگوید: «اَلسَّلامُ عَلیکَ یا امیرَالمؤمنینَ و رَحْمَهاللهِ و بَرَکاتُه »، ولی بعدها بوسیدن زمین جای آن را گرفت و هر چند، در ابتدای امر، ولیعهد و پسران خلیفه و بنی هاشم و قضات و فقها و زهّاد و قاریان قرآن از این کار معاف بودند. سرانجام ایشان نیز مکلّف به پیروی از این رسمِ اصلاً ایرانی شدند ( صابی ، ص 31؛ جاحظ ، 1914، ص 7؛ فون کرمر ، ج 2، ص 246 به بعد ) .
پس از بوسیدن زمین ، شاه به باریابنده دستور برخاستن می داد و آن وقت او منتظر می ماند تا شاه از او سؤال کند. در دوره ساسانیان پاسخ باریاب با این کلمات آغاز می شد: «انوشگ بَوید» ( جاویدان باشید ) و گاهی نیز می افزود: «اُکامَگ رسید» ( و کامیاب باشید ) . در زمانهای بعد نیز ذکر دعایی چون «زندگانی خداوند درازباد!» معمول بود ( کارنامگ ، 9:16، 20، 10: 7، 9، 12:13، 13:9، 15؛ فردوسی ، ج 1، ص 318، بیت 1289، ج 7، ص 362، بیت 81؛ طبری ، سلسله اول ، ص 824، 1048؛ بیهقی ، ص 63، 65، 73، 75 ) .
باریاب هنگام سخن گفتن با پادشاه می بایست دست خود را ( در زمان هخامنشیان ) یا دستمالی را ( در زمان ساسانیان ) برابر دهانش بگیرد ( طبری ، سلسله اول ، ص 1036؛ فردوسی ، ج 7، ص 362، بیت 88؛ نولدکه ، 1879، ص 343، 367؛ کریستنسن ، ص 400 ) ؛ و نیز موظف بود که هنگامی که پادشاه سخن می گوید دست بر سینه بایستد ( رجوع کنید به فردوسی ، ج 4، ص 218، بیت 2528، ج 7، ص 362، بیتهای 80، 87 ) .
علاوه براین تشریفات ، باریاب و دیگر حاضران موظف بودند که مقررات دقیق دیگری را نیز رعایت کنند. از جمله کسی حق سخن گفتن نداشت مگر در پاسخ به پرسش پادشاه ، هر کس که اجازه سخن می یافت می بایست شمرده و کوتاه بگوید و از تکرار بپرهیزد. تصحیح کلام شاه ، تفّأل بد، گزافه گویی ، بدگویی ، خندیدن ، آب دهان انداختن و بینی بالا کشیدن مجاز نبود. حاضران می بایست سکوت را رعایت و تا حدّ ممکن از سرفه و عطسه کردن خودداری کنند. کسانی که به شاه نزدیک می شدند موظف بودند که قبلاً دندانهای خود را با خلال پاکیزه کنند تا دهانشان خوشبو باشد؛ با اینهمه ، مجاز نبودند که عطر تند استعمال کنند. در دربار عباسیان ، باریاب موظف بود که لباس سیاه ، که شعار عباسیان بود، بر تن کند. ولی کسی مأذون نبود که به رنگ کفش خلیفه ، که قرمز بود، کفش بپوشد. آشامیدن آب نیز در مراسم بارِ خلیفه مأذون نبود، اما در بارهای دیگر بدین حد سختگیر نبودند. میهمانانِ دربارهای آل بویه و ایلخانیان و تیموریان و صفویان می توانستند آب بنوشند و کاسه های مخصوصی بدین منظور در تالار شرفیابی گذاشته شده بود. باریاب هنگام ترک تالار می بایست مسافتی پس پس رود تا به شاه پشت نکند. از این گذشته ، کسی مجاز نبود که سوار بر اسب وارد کاخ شود مگر آنکه پیشتر از شاه اجازه گرفته باشد. در مراسم باریابی بیگانگان ، که زبان کشور را نمی دانستند، مترجمی حضور می یافت ( پلوتارک ، ص 27 و بعد؛ کارنامگ ، 10:7: 9ـ13؛ 12:14:13؛ فردوسی ، ج 1، ص 98، بیت 355، ص 144، بیتهای 369 و بعد، ص 146، بیت 375، ص 172، بیتهای 687 و بعد، ص 302، بیتهای 1084 و بعد، ص 2315، بیتهای 1288 وبعد، ص 324، بیتهای 1365 و بعد، . . .