احرام

[ویکی فقه] نخستین عمل از مناسک عمره و حج را احرام گویند. احرام با نیت و تلبیه و پوشیدن دو جامه احرام تحقق می یابد. از آن در باب حج بحث شده است.
تعریف های مختلفی از احرام در فقه شده است:۱. ماهیّت ترکیب یافته از پوشیدن دو جامۀ احرام، نیّت و تلبیه. ۲. عمل مرکّب از نیّت و تلبیه. ۳. آمادگی نفسانی بر ترک محرّمات تا پایان مناسک. ۴. واقع ساختن تلبیه همزمان با نیّت حج یا عمره، پوشیدن دو جامۀ احرام و واقع ساختن تلبیه مقارن با نیّت، ۵. صفت اعتباری برآمده از یکی از دو سبب:الف. التزام به ترک محرّمات یا قصد ترک آن ها، ب. تلبیه، آنچه بر تلبیه مترتّب می گردد.
احرام در لغت و اصطلاح
اِحرام در لغت به معنای منع کردن و در اصطلاح فقهی با معنای ورود در نماز یا حج یا عمره گویند. در این نوشته مراد «اِحرام حج» می باشد.از این موضوع در باب حج بحث شده و مهم ترین مباحث آن عبارت است از:
مقدّمات احرام
کوتاه نکردن موی سر و ریش از اول ذیقعده برای حاجی و یک ماه قبل از عمره برای عمره گزار به قول مشهور، گرفتن ناخن و شارب، نظافت کردن خود، غسل احرام، محرم شدن پس از فریضه
...

[ویکی شیعه] اِحْرام اولین عمل از مناسک حج یا عمره است که با نیت کردن، پوشیدن لباس احرام، و گفتن تلبیه محقق می شود. احرام از میقات های خاصی آغاز می شود. این عمل، از جمله ارکان حج و عمره است. کسی که در حال احرام است را مُحرِم می گویند، فرد محرم احکام خاصی دارد مانند اینکه انجام برخی از اعمال در مدت احرام، بر وی حرام می شود.
واژه احرام از ریشه «ح ر م» به این معانی است: منع کردن و بازداشتن؛ درآمدن به حریمی که هتک حرمت آن روا نیست، مانند ورود به حرم یا ماه حرام، عهد و پیمانی خاص.
در منابع فقهی تعاریف گوناگون از احرام عرضه شده است. برخی آن را از گونه اعمال بیرونی دانسته و به معنای ورود در اعمال حج و عمره با پوشیدن لباس احرام و تلبیه شمرده اند، و بعضی آن را عملی قلبی به شمار آورده و به معنای نیت یا به تعبیر دیگر نیت ورود به اعمال حج یا عمره با قصد یا التزام به ترک محرمات خاص دانسته اند.

[ویکی اهل البیت] اِحرام در لغت به معنای منع کردن و در اصطلاح فقهی با معنای ورود در نماز یا حج یا عمره گویند که در این نوشته مراد «اِحرام حج» می باشد.
پیرامون حقیقت احرام، هشت نظر بیان شده که به چهار مورد آن اشاره می شود.
که در ضمن سه بخش بیان می شود:
که مقصد از آن، اعمالی است که پیش از اِحرام انجام آن مستحب است، مانند: تمیزکردن بدن، غسل و مُحرم شدن بعد از نماز واجب.
- بخش دوم: کیفیت اِحرام، که بر دو قسم است:
- بخش سوم: اعمالی که در احرام انجام نمی شود.
این اعمال بر دو قسم می باشد:

[ویکی حج] اِحرام، نخستین عمل واجب حج و عُمره و از ارکان آن دو. در احرامْ حج گزار، لباس احرام به تن می کند و لبیک می گوید. با این کار به او مُحرِم می گویند. ترک عمدی احرام موجب باطل شدن حج و عُمره می شود. برطبق آیات قرآن و احادیثْ تقوا، فروتنی، صبر در سختی ها و ترک لذت های دنیوی از حکمت های اِحرام است. موارد وجوب احرام عبارت اند از: انجام حج و عمره، ورود به حرم مکی و ورود به مکه. برپایه احکام فقهی، احرام باید در زمان ها و مکان های خاصی صورت گیرد. احرام عُمره مُفرَده در زمان به جاآوردن عمره و احرام های عمره تَمَتُّع و حج، در ماه های حج یعنی شَوّال، ذی قعده و ذی حجه صورت می گیرد. به مکان های انجام احرام میقات می گویند. میقات ها با توجه به نوع مناسک و مسیر حرکت حج گزاران متفات اند. واجبات احرام عبارت اند از: نیّت، پوشیدن لباس احرام و تَلبِیَه (لبیک گفتن). اعمالی چون بلندنگه داشتن موی سر، نظافت کردن بدن، غسل، پوشیدن لباس سفید و پنبه ای، دعا هنگام احرام و صلوات بر پیامبر(ص) نیز مستحبات احرام اند. در حال احرام برخی از کارها را نباید انجام داد که به آنها مُحَرَّمات احرام می گویند. شکار (صید) حیوانات خشکی، آمیزش و التذاذ جنسی، ازدواج، ازاله یا قطع کردن موی سر یا بدن، کندن یا کوتاه کردن ناخن، استعمال بوی خوش و نگاه کردن در آینه از محرمات مشترک میان مردان و زنان است. پوشیدن لباس دوخته، پوشاندن سر، زیر سایه رفتن، پوشاندن روی پا و استفاده از انگشتر، محرمات ویژه مردان مُحرم و پوشاندن صورت، استفاده از زیورآلات و پوشیدن دستکش، مُحَرَّمات مخصوص زنان مُحرم است. خروج از احرام در هریک از اقسام احرام، متفاوت است: احرام عمره تَمَتُّع و عُمره مُفرَده، پس از تقصیر یا حلق، تمام می شود. البته در عمره مفرده، تنها پس از طواف نساء و نماز طواف، التذاذ جنسی بر مُحرِم حلال می شود. خروج از احرام حج نیز پس از حلق و قربانی در روز عید قربان است. اینجا نیز با انجام دادن طواف نساء، مُحرم به طور کامل از احرام بیرون می آید.
واژه اِحرام از ریشه «ح ر م» به معنای منع کردن و بازداشتن است. معنای دیگر این واژه درآمدن به حریمی است که هتک حرمت آن روا نیست؛، مانند ورود به حَرَم یا ماه حرام یا بستن عهد و پیمانی خاص.
در منابع فقهی تعاریف گوناگونی از اِحرام عرضه شده است. برخی آن را از اعمال بیرونی دانسته و به معنای ورود در اعمال حج و عُمره با پوشیدن لباس احرام و تلبیه شمرده اند. بعضی آن را عملی قلبی به شمار آورده و به معنای نیت یا به تعبیر دیگر نیت ورود به اعمال حج یا عمره، قصد یا التزام به ترک مُحَرَّمات خاص و یا آماده ساختن خود برای ترک محرمات تا پایان مناسک دانسته اند. شماری هم آن را ترکیبی از نیت و تلبیه یا هر دوی اینها به علاوهٔ پوشیدن لباس احرام شمرده اند. همچنین برخی آن را امری اعتباری دانسته اند که پس از نیت حج یا عمره و تلبیه یا پس از التزام یا قصد ترک محرمات خود به خود حاصل می شود؛ چنان که طهارت پس از وضو یا غسل خود به خود فراهم می گردد.

اِحرام
(در لغت یعنی واردکردن خویشتن در چیزی که حلال بوده و اکنون به سببی حرام شده است) اصطلاحی فقهی، واردشدن در حج یا عمره است. به کسی که احرام بسته است، مُحْرِم گویند. در حقیقتِ احرام، بین فقیهان اختلاف است. کسانی چون علامۀ حلی آن را امری مرکب از نیّت، تلبیه و پوشیدن لباس احرام می دانند. مستحب است مُحرِم، از اول ذیقعده از تراشیدن موهای سر بپرهیزد. بدنش را قبل از اِحرام، تمیز و غسل کند. ابن ابی عقیل عمانی، غسل قبل از احرام را واجب می دانست. همچنین مستحب است مُحرِم، پس از نماز واجب یومیه اِحرام ببندد. نیت، پوشیدن لباس اِحرام و تلبیه از واجبات اِحرام است. صید حیوان خشکی، نزدیکی با زنان، و نگاه شهوت آمیز به آنان، شهادت بر عقدِ ازدواج، دردست کردن انگشتر زینتی، پوشیدن لباس دوخته، پوشیدن کفش و جوراب، تراشیدن موی سر، ناخن گرفتن، بریدن درختان، همراه داشتن اسلحه و زیر سایه رفتن به هنگام حرکت از اموری است که بر مردِ مُحرِم، حرام است. نقاب به رو کشیدن و زینت آلات بستن از مُحرّمات زن مُحرِم است. عطرزدن و استعمال بوهای خوش، سرمه کشیدن، نگاه در آینه، فسوق و مجادله بر مرد و زن مُحرِم حرام است. در حین احرام مستحباتی نیز وجود دارد که بهتر است مُحرِم آن را رعایت کند.