صفویان دودمانی
ایرانی و شیعه بودند که در سال های
۸۸۰ تا
۱۱۰۱ خورشیدی (برابر ۱۱۳۵–۹۰۷ قمری و ۱۷۲۲–۱۵۰۱ میلادی) حدوداً به مدت ۲۲۱ سال بر ایران فرمانروایی کردند. شاهنشاهی صفوی توسط
شاه اسماعیل یکم که در سال ۸۸۰ خورشیدی در تبریز تاجگذاری کرد بنیان گذاشته شد و آخرین شاه صفوی،
سلطان حسین">
شاه سلطان حسین بود که در سال ۱۱۰۱ خورشیدی از
افغان ها شکست خورد و سلسلهٔ صفویان برافتاد.
دوره صفوی از مهم ترین دوران تاریخی ایران به شمار می آید، چرا که با گذشت نهصد سال پس از نابودی شاهنشاهی
ساسانی یک دولت متمرکز ایرانی توانست بر سراسر ایران آن روزگار فرمانروایی نماید. بعد از اسلام، چندین پادشاهی ایرانی مانند
صفاریان،
سامانیان،
طاهریان،
زیاریان،
آل بویه و
سربداران روی کار آمدند، لیکن هیچ کدام نتوانستند تمام ایران را زیر پوشش خود قرار دهند و میان تمام نواحی و مناطق جغرافیایی ایران در آن دوران یکپارچگی پدیدآورند. این دوره یکی از سه مرحله
دوران طلایی اسلام و دوره اوج تمدن اسلامی است.
صفویان، آیین شیعه را مذهب رسمی ایران قرار دادند. روش فرمانروایی صفوی تمرکزگرا و نیروی مطلقه (در دست شاه) بود. پس از ظهور دولت صفوی، ایران اهمیتی بیشتر پیدا کرده و از ثبات و یکپارچگی برخوردار گردیده و در زمینهٔ جهانی نام آور شد. در این دوره روابط ایران و کشورهای
اروپایی به دلیل دشمنی
امپراتوری عثمانی با صفویان و نیز جریان های بازرگانی، (به ویژه داد و ستد
ابریشم از ایران) گسترش فراوانی یافت. در دوره صفوی (به ویژه نیمه نخست آن)، جنگ های بسیاری میان ایران با امپراتوری عثمانی در غرب و با
ازبک ها در شرق کشور رخ داد که علت این جنگ ها جریان های زمینی و دینی بود.