پیشنهاد‌های امیرحسین سیاوشی خیابانی (٣٣,٥٤٤)

اهل قریه ؛ دهاتیان. ( ناظم الاطباء ) . مردم ده و سکنه آن.

اهل جهنم ؛ دوزخی. ( از ناظم الاطباء ) .

اهل جهنم ؛ دوزخی. ( از ناظم الاطباء ) .

اهل بودن ؛ شایسته بودن.

شرابث. [ ش ُ ب ِ ] ( ع اِ ) شیر بیشه. ( منتهی الارب ) .

اهل زمانه: مردم روزگار. ( مرزبان نامه، محمد روشن ج اول، چاپ دوم، ۱۳۶۷. ص ۴۳۷ ) . ابناء زمان

اهل زمانه: مردم روزگار. ( مرزبان نامه، محمد روشن ج اول، چاپ دوم، ۱۳۶۷. ص ۴۳۷ ) .

اهل زمانه: مردم روزگار. ( مرزبان نامه، محمد روشن ج اول، چاپ دوم، ۱۳۶۷. ص ۴۳۷ ) . ابناء زمان

اهل زمانه: مردم روزگار. ( مرزبان نامه، محمد روشن ج اول، چاپ دوم، ۱۳۶۷. ص ۴۳۷ ) .

اهل زمانه: مردم روزگار. ( مرزبان نامه، محمد روشن ج اول، چاپ دوم، ۱۳۶۷. ص ۴۳۷ ) .

اهل زنخ. [ اَ ل ِ زَ ن َ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) پرچانه. پرگو. صاحب [ سخن ] بیهوده و لاف. || زن. ( شرح قران السعدین از آنندراج ) : کرده زنخ شان ز ...

اهل زنخ. [ اَ ل ِ زَ ن َ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) پرچانه. پرگو. صاحب [ سخن ] بیهوده و لاف. || زن. ( شرح قران السعدین از آنندراج ) : کرده زنخ شان ز ...

اهل زمانه: مردم روزگار. ( مرزبان نامه، محمد روشن ج اول، چاپ دوم، ۱۳۶۷. ص ۴۳۷ ) .

اهل زنخ. [ اَ ل ِ زَ ن َ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) پرچانه. پرگو. صاحب [ سخن ] بیهوده و لاف. || زن. ( شرح قران السعدین از آنندراج ) : کرده زنخ شان ز ...

اهل زبان. [ اَ ل ِ زَ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) مردمی که به زبانی سخن گویند. گروهی که به لغت معین سخن می گویند، اهل آن زبان هستند.

اهل زنخ. [ اَ ل ِ زَ ن َ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) پرچانه. پرگو. صاحب [ سخن ] بیهوده و لاف. || زن. ( شرح قران السعدین از آنندراج ) : کرده زنخ شان ز ...

اهل خانه. [ اَ ل ِ ن َ / ن ِ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) ساکنان خانه. اهل بیت : پیش از آنکه با اهل خانه سخنی گوید اهل او به مصلحتی در گنجینه درآمد. ( ...

اهل ظاهر. [ اَ ل ِ هَِ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) آنکه بر ظاهر کتاب خدا عمل کند. مقابل اهل تأویل. رجوع به جامعالحکمتین و فهرست آن و فیه ما فیه ص 14 ...

اهل خانه. [ اَ ل ِ ن َ / ن ِ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) ساکنان خانه. اهل بیت : پیش از آنکه با اهل خانه سخنی گوید اهل او به مصلحتی در گنجینه درآمد. ( ...

اهل خانه. [ اَ ل ِ ن َ / ن ِ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) ساکنان خانه. اهل بیت : پیش از آنکه با اهل خانه سخنی گوید اهل او به مصلحتی در گنجینه درآمد. ( ...

واپس نگریدن . [ پ َ ن ِ گ َ دَ ] ( مص مرکب ) پشت سر را نگاه کردن . قفا را نگریستن : و او وا پس می نگرید تا مگر رسول علیه السلام رحمت کند. ( تفسیر ابو ...

واپس نگریدن . [ پ َ ن ِ گ َ دَ ] ( مص مرکب ) پشت سر را نگاه کردن . قفا را نگریستن : و او وا پس می نگرید تا مگر رسول علیه السلام رحمت کند. ( تفسیر ابو ...

قفاخوار. [ ق َ خوا / خا ] ( نف مرکب ) آنکه همه کس او را قفا زند. ذلیل . خوار. زبون .

قفاخوار. [ ق َ خوا / خا ] ( نف مرکب ) آنکه همه کس او را قفا زند. ذلیل . خوار. زبون .

حرف در قفا زدن . [ ح َ دَ ق َ زَ دَ] ( مص مرکب ) غیبت کردن . ( مجموعه ٔ مترادفات ص 258 ) .

سیاه قفا. [ ق َ ] ( ص مرکب ) شوم. بدقفا : و نه. . . مشتی دوغ بازی سیاه قفا، بی نوای پرجفا. ( کتاب النقض ص 475 ) . رجوع به سیه قفا شود.

قفا کردن . [ ق َ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) پشت کردن . ( از آنندراج ) : به جاه و حشمت دنیا چرا قفا نکندکسی که همچو نظیری مسلمی دارد. ( از آنندراج از غوامض ...

ملیح الکلام ؛ فصیح و زبان آور. ( ناظم الاطباء ) . رجوع به ترکیب بعد شود. - ملیح المحاوره ؛ خوش بیان. شیرین سخن. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) .

ملیح الکلام ؛ فصیح و زبان آور. ( ناظم الاطباء ) . رجوع به ترکیب بعد شود. - ملیح المحاوره ؛ خوش بیان. شیرین سخن. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) .

ملیح الکلام ؛ فصیح و زبان آور. ( ناظم الاطباء ) . رجوع به ترکیب بعد شود. - ملیح المحاوره ؛ خوش بیان. شیرین سخن. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) .

ملیح الکلام ؛ فصیح و زبان آور. ( ناظم الاطباء ) . رجوع به ترکیب بعد شود. - ملیح المحاوره ؛ خوش بیان. شیرین سخن. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) .

ملیح الکلام ؛ فصیح و زبان آور. ( ناظم الاطباء ) . رجوع به ترکیب بعد شود. - ملیح المحاوره ؛ خوش بیان. شیرین سخن. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) .

ملیح الکلام ؛ فصیح و زبان آور. ( ناظم الاطباء ) . رجوع به ترکیب بعد شود. - ملیح المحاوره ؛ خوش بیان. شیرین سخن. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) .

خوش مزاح . [ خوَش ْ / خُش ْ م ِ ] ( ص مرکب ) ملیح . شوخ . خوشمزه . خوش گو : سوزنی خوش طبع بادا با ملیح خوش مزاح خدمت جان ترا از جان و از دل خواستار. ...

خوش مزاح . [ خوَش ْ / خُش ْ م ِ ] ( ص مرکب ) ملیح . شوخ . خوشمزه . خوش گو : سوزنی خوش طبع بادا با ملیح خوش مزاح خدمت جان ترا از جان و از دل خواستار. ...

کیانی کلاه . [ ک َ ک ُ ] ( اِ مرکب ) کلاه کیانی . تاج کیانی . تاج شاهانه . تاج شاهی : به روز خجسته سر مهرماه به سر بر نهاد آن کیانی کلاه . فردوسی .

کیانی کلاه . [ ک َ ک ُ ] ( اِ مرکب ) کلاه کیانی . تاج کیانی . تاج شاهانه . تاج شاهی : به روز خجسته سر مهرماه به سر بر نهاد آن کیانی کلاه . فردوسی .

کلاه ساز. [ ک ُ ] ( نف مرکب ) سازنده ٔکلاه . کلاهدوز. ( فرهنگ فارسی معین ) . || کنایه از آن که برای دیگران پاپوش دوزد و تولید مزاحمت کند. ( فرهنگ فار ...

کلاه سازی . [ ک ُ ] ( حامص مرکب ) کلاهدوزی . || پاپوش دوزی . ( فرهنگ فارسی معین ) . و رجوع به ماده ٔ قبل شود.

حکایت چی

پا زدن. [ زَ دَ ] ( مص مرکب ) بسیار راه رفتن در تجسس چیزی : تمام شهر را پا زدم.

پا زدن. [ زَ دَ ] ( مص مرکب ) بسیار راه رفتن در تجسس چیزی : تمام شهر را پا زدم.

پا زدن. [ زَ دَ ] ( مص مرکب ) بسیار راه رفتن در تجسس چیزی : تمام شهر را پا زدم.

of divers colours

of divers colours

of divers colours

of divers colours

the sick

the sick

بیمارانه. [ ن َ / ن ِ ] ( ص نسبی ، ق مرکب ) منسوب به بیمار. مانند بیمار : ز دورم یار دید و گفت کاین یحیی است پنداری که سخت افتان و خیزان سست بیمارانه ...