گریه بر مصائب اهل بیت

[ویکی فقه] تردیدی نیست که گریه کردن بر امام حسین (علیه السّلام) اجر و پاداش بس بزرگ و بی شماری دارد، و در واقع آنچه ما درک می کنیم و روایات بیانگر آن است فقط گوشه ای از عظمت قیام عاشورا و پاداش عزاداران حسینی می باشد.
تردیدی نیست که گریه کردن بر امام حسین (علیه السّلام) اجر و پاداش بس بزرگ و بی شماری دارد که انسان چه بسا از توصیف و بیان حقیقت آن عاجز است و ممکن است در همه حقایق و عظمت قیام امام حسین (علیه السّلام) و پاداشی که خداوند برای عزاداران و گریه کنندگان بر آن بزرگوار قرار داده، برای ما معلوم نگردد و در واقع آنچه ما درک می کنیم و روایات بیانگر آن است فقط گوشه ای از عظمت قیام عاشورا، و پاداش عزاداران حسینی می باشد.
شایسته و لایق گریستن
اینکه انسانی به حدی برسد که انسانهای زیادی و بلکه تمام عالم هستی برای او گریه کنند و اشک بریزد، نه یک روز و دو روز، بلکه قرنها، لیاقت ویژه ای لازم دارد، لذا قرآن در مورد فرعونیان که بر اثر نفرین موسی غرق شدند می گوید: «فَما بَکَتْ عَلَیْهِمُ السَّماءُ وَ الْاَرْضُ وَ ما کانُوا مُنْظَرِینَ» (به هنگام نزول بلا) نه آسمان (و اهل او) بر آنها گریست و نه زمین (و اهل آن). به هر حال، این جمعیت چنان لیاقت و ارزش و پایگاه معنوی خویش را از دست دادند که پس از مرگ آنان نه آسمان و نه زمین و به تفسیر دیگر، از اهل آسمان و زمین کسی برای آنها گریه ای نکرد. زیرا افراد برای کسی گریه می کنند که ارزش و لیاقتی داشته باشند، و اینکه کسی برای آنان گریه ای نکرده، نوعی حقارت و بی لیاقتی به شمار آمده، آنان بدین سبب مورد سرزنش قرار گرفته اند.آری گریه کن حقیقی سیدالشهدا (علیه السّلام) فرزند عزیزش امام زمان (ارواحنا فداه) است که در عزای جد غریبش می فرماید: «یا جداه لابکین علیک بدل الدموع دما» ای جدّم به قدری برایت اشک می ریزم که به جای اشک خون گریه کنم. و حضرت، در همین زیارتنامه می فرماید: « سلام بر کسی که آسمان و زمین بر او گریست». اگر بگوئیم اشک چشم و گریه بر سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السّلام) گوهری گرانبها و گنجینه ای نورانی و ارزشمند است که خداوند متعال به شیعیان ارزانی داشته است و این باور را داشته باشیم که گریه کردن ما برای مصائب اهل بیت (علیه السّلام) در راستای اشک چشم و عزاداری آن عزیزان خصوصا فرزند عزیزشان امام زمان (عجّل الله فرجه الشریف) است که باید قدر این ودیعه الهی را بدانیم و هرچه با شکوهتر به اقامه عزا و گریستن بر مصائب آن انوار مقدس بپردازیم. امام صادق (علیه السّلام) می فرماید: «برای شهادت امام حسین در قلوب مومنان حرارت و آتشی قرار داده شده است که تا ابد سرد شدنی نیست». و رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) فرمود: «از نشانه های قساوت قلب و شقاوت، خشک شدن چشم و محروم بودن از اشک و گریه از خوف خدا است. چنانکه در روایتی می خوانیم گریه چشم ها و ترس دل ها از نشانه های رحمت خدا است.
← روایات گریه بر امام حسین
آن چه نباید از نظر دور داشت این است که هر گریه ای برای امام حسین (علیه السّلام) بدون تحقق شرایط و انگیزه معقول و مناسب آن نمی تواند موجب آن همه پاداش و ثواب هایی شود که در روایات به آن اشاره شده است، اگر چه همه این گریه ها بدون ثواب و اجر نخواهد بود. لذا نباید از مساله عزاداری و گریه کردن بر امام حسین (علیه السّلام) سوء استفاده و به تعبیر بهتر برداشت بد و ناصواب شود، به گونه ای که متاسفانه گاهی اینگونه تصور می شود که هر گناهی مرتکب شویم و با گریه برای اهل بیت (علیهم السلام) آن را پاک نماییم. و به بیان شهید آیت الله مطهری (رحمة الله علیه): «... آن حضرت را به صورت سنگر گناهکاران در می آورد، قیام او را کفّاره عمل به دیگران قرار می دهد. امام حسین کشته شد که گناه کاران از عذاب الهی بیمه شوند! جواب گوی گناهگناه کاران باشد. (به گونه ای که) به شخصی گفتند تو چرا نماز نمی خوانی، روزه نمی گیری، مشروب می خوری؟ گفت من؟! شب جمعه در هیئت، سینه زنی سه ضربه مرا ندیدی؟! (این همان فکر مسیحی است که حضرت عیسی (علیه السّلام) را فدیه و کفاره گناهان مسیحیان می دانند) چیزی که هست فرق ما با مسیحیان این است که می گوئیم یک بهانه لازم است، به قدر یک بال مگسی اشک بریزد و همان کافی است که جواب دروغگویی ها، خیانتها، شراب خواریها، رباخواریها، ظلم ها و آدمکشی ها (و بی انصافی های فراوان) بشود! (و) مکتب امام حسین (علیه السّلام) به جای اینکه مکتب احیاء احکام دین باشد و مکتب «اشهد انّک قد اقمت الصلوه و اتیت الزکاه و امرت بالمعروف و نهیت عن المنکر» باشد و همانطور که خودش فرمود: (هدف من از حرکت و قیامم این است که امر به معروف و نهی از منکر نمایم) مکتب ابن زیاد سازی و (گناهکار پروری) می شود.»
← همراهی گریه با عمل صالح
...