در تایپوگرافی زبان انگلیسی، متن یا فونت با حروف بزرگ ( به انگلیسی: All caps ) ( مخفف «همه حروف بزرگ» ) ( به انگلیسی: All capitals ) حاوی حروف بزرگ و بدون حروف کوچک است. به عنوان مثال: THIS TEXT IS IN ALL CAPS. متن کامل را می توان در اسناد حقوقی، آگهی ها، سرفصل های روزنامه ها و عناوین روی جلد کتاب ها مشاهده کرد. رشته های کوتاه کلمات با حروف بزرگ پررنگ تر و «بلندتر» از حروف مختلط به نظر می رسند و گاهی به آن «فریاد» یا «صدای بلند» نیز می گویند. همچنین می توان از تمام حروف برای نشان دادن اینکه یک کلمه داده شده مخفف است استفاده کرد.
مطالعاتی در مورد خوانایی و توان خواندن تمام متن های حروف بزرگ انجام شده است. آزمایشهای علمی از قرن بیستم به بعد به طور کلی نشان می دهد که تمام متن های حروف در مقایسه با حروف کوچک خوانا نیستند. بعلاوه، جابجایی به تمام حروف بزرگ ممکن است متن را به دلایل فرهنگی پرخاشگر و نفرت انگیز جلوه دهد، زیرا از تمام حروف بزرگ اغلب در گفتار رونویسی شده استفاده می شود تا نشان دهد گوینده در حال فریاد زدن است! متن تمام حروف در کتاب های مصور و همچنین در سیستمهای ارسال رادیویی و تله پرینت قدیمی تر رایج است که اغلب به هیچ وجه حروف بزرگ را نشان نمی دهند. در اسناد حرفه ای، معمولاً جایگزین ترجیحی برای تمام متن های حروف بزرگ، استفاده از حروف کوچک برای تأکید بر نام های کلیدی یا کلمات اختصاری ( مثلاً متن با حروف کوچک ) ، یا استفاده از حروف کج یا ( به ندرت ) پررنگ ( Bold ) است. بعلاوه، اگر باید از تمام حروف بزرگ انگلیسی استفاده شود، مرسوم است که فاصله بین حروف را تا حدود ده درصد از ارتفاع نقطه، کمی بیشتر کنید. این عمل به عنوان ردیابی یا فاصله بین حروف شناخته می شود. برخی از فونت های دیجیتال دارای معیارهای فاصله گذاری جایگزین برای این منظور هستند.
پیام هایی که به طور کامل با حروف بزرگ تایپ می شوند، اغلب در رسانه های اجتماعی با فریاد زدن و سایر رفتارهای غیر مؤدبانه یا استدلالی برابری می شوند! با ظهور رایانه های شبکه ای، از دهه ۱۹۸۰ میلادی به بعد، این یک تفسیر رایج شد. با این حال، تفسیر مشابهی قبلاً توسط منابع مکتوب که قبل از دوران محاسبات، در برخی موارد حداقل یک قرن پیش از این، اثبات شده بود، و نمایش متنی فریاد یا تأکید هنوز تا سال ۱۹۸۴ موضوع حل شده ای نبود. منابع زیر ممکن است مربوط به تاریخچه همه اجراها باشد:
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمطالعاتی در مورد خوانایی و توان خواندن تمام متن های حروف بزرگ انجام شده است. آزمایشهای علمی از قرن بیستم به بعد به طور کلی نشان می دهد که تمام متن های حروف در مقایسه با حروف کوچک خوانا نیستند. بعلاوه، جابجایی به تمام حروف بزرگ ممکن است متن را به دلایل فرهنگی پرخاشگر و نفرت انگیز جلوه دهد، زیرا از تمام حروف بزرگ اغلب در گفتار رونویسی شده استفاده می شود تا نشان دهد گوینده در حال فریاد زدن است! متن تمام حروف در کتاب های مصور و همچنین در سیستمهای ارسال رادیویی و تله پرینت قدیمی تر رایج است که اغلب به هیچ وجه حروف بزرگ را نشان نمی دهند. در اسناد حرفه ای، معمولاً جایگزین ترجیحی برای تمام متن های حروف بزرگ، استفاده از حروف کوچک برای تأکید بر نام های کلیدی یا کلمات اختصاری ( مثلاً متن با حروف کوچک ) ، یا استفاده از حروف کج یا ( به ندرت ) پررنگ ( Bold ) است. بعلاوه، اگر باید از تمام حروف بزرگ انگلیسی استفاده شود، مرسوم است که فاصله بین حروف را تا حدود ده درصد از ارتفاع نقطه، کمی بیشتر کنید. این عمل به عنوان ردیابی یا فاصله بین حروف شناخته می شود. برخی از فونت های دیجیتال دارای معیارهای فاصله گذاری جایگزین برای این منظور هستند.
پیام هایی که به طور کامل با حروف بزرگ تایپ می شوند، اغلب در رسانه های اجتماعی با فریاد زدن و سایر رفتارهای غیر مؤدبانه یا استدلالی برابری می شوند! با ظهور رایانه های شبکه ای، از دهه ۱۹۸۰ میلادی به بعد، این یک تفسیر رایج شد. با این حال، تفسیر مشابهی قبلاً توسط منابع مکتوب که قبل از دوران محاسبات، در برخی موارد حداقل یک قرن پیش از این، اثبات شده بود، و نمایش متنی فریاد یا تأکید هنوز تا سال ۱۹۸۴ موضوع حل شده ای نبود. منابع زیر ممکن است مربوط به تاریخچه همه اجراها باشد:
wiki: همه حروف بزرگ