میرزا عبدالوهاب قزوینی

[ویکی فقه] میرزا عبدالوهاب قزوینی از بزگترین علما و فقهای مجاهد برجسته ایران در قرن دوازدهم و سیزدهم هجری بوده است.
وی احتمالا در دهه ۱۱۸۰ ق به دنیا آمد. دروس مقدمات را از پدرش شیخ محمدعلی و گروهی دیگر از علمای قزوین فراگرفت، سپس برای تکمیل آن به عراق رفت تا از حوزه های درسی کربلا، نجف و کاظمین استفاده برد. از اینرو در کربلا در محضر درس وحید بهبهانی، سید محمد طباطبایی (معروف به مجاهد)، شریف العلمای مازندرانی و در نجف در درس سید محمد مهدی بحرالعلوم، شیخ جعفر نجفی (کاشف الغطاء) و سیدجواد عاملی، در کاظمین در درس شیخ اسدالله کاظمی و سید عبدالله شبر حضور یافت، چنانکه در درس شیخ احمد احسایی نیز شرکت کرد. حکمت و فلسفه را از ملاعلی نوری و دیگران آموخت و اجازه اجتهاد را از بیش از چهل مجتهد از جمله علمای مذکور دریافت کرد. سپس به موطن خود بازگشت و به تدریس و قضاوت پرداخت.
نبوغ
او از بزرگترین علما و فقهای نابغه شیعه در زمان خود بود. در ۱۲۳۰ ق به همراه شوهر خواهرش ملامحمد صالح برغانی به سفر حج رفت. سپس از آنجا به قاهره سفر کرد و با بزرگترین علمای الازهر گفتگو کرد و اجازاتی از علمای شافعی آن شهر گرفت. میرزا عبدالوهاب، معاصر ملامحمدتقی برغانی (معروف به شهید ثالث) و از حاضران مجلس مناظره استادش شیخ احمد احسایی بود و به او نیز گرایش داشت.
جهاد با روسها
در ۱۲۴۱ ق که سیدمحمد طباطبایی، معروف به مجاهد، به عزم جهاد با روس ها به تهران آمد. میرزا عبدالوهاب از جمله علمای بود که به دعوت وی به تهران آمد و به همراه او و گروه دیگری از علمای سراسر کشور برای مقابله با روس ها به اردگاه نظامی فتحعلی شاه در چمن سلطانیه رفتند و دسته جمعی فتوای جهاد بر ضد روس ها صادر کردند. به نوشته جهانگیر میرزا در تاریخ نو: «علمای بلاد که در اردوی همایون جمع شده بودند… روانه آذربایجان (گردیده) و در هر اردو، جمعی از ایشان برای وعظ و ترغیب و تحریص غازیان مامور شدند…».
مبارزه با انگلیس
...