[ویکی فقه] میرزا صادق آقا تبریزی. تبریزی، میرزاصادق آقا، فقیه امامی و اصولی و ادیبِ مبارز آذربایجان در قرن چهاردهم است.
در سال ۱۲۷۴ ه .ق در شهر تبریز در خانواده ای روحانی کودکی پا به عرصه وجود گذاشت و صادق نام گرفت پدر وی میرزا محمدآقا معروف به مجتهد کوچک خود صاحب کمال و عالمی فرزانه بود و در خطه آذربایجان نام آور و به علم و فضل شهرت داشت. صادق در دامن چنین خانواده ای سنین کودکی اش سپری شد و روز بروز رشد کرد. وی در اوان نوجوانی وارد مدرسه علوم دینی گردید و تحصیلات ابتدایی را که شامل آشنایی با ادبیات، قرآن و سطح ابتدایی فقه و اصول بود فرا گرفت و ۱۸ بهار از عمرش در این سامان سپری شد.
تبریزی خیابانی، علی، کتاب علماء معاصرین، ج۱، ص۱۵۳، چاپ سنگی تهران ۱۳۶۶.
پس از فراغت از تحصیل هر چند آیت الله تبریزی در راس امور دینی مردم و مرجعیت عملا اوقاتش صرف تبلیغ و ترویج احکام دینی اسلام سپری می گشت لکن اشتغال به این گونه امور وی را از تدریس و تحقیق و تالیف بازنداشت و ایشان توانست در کنار این فعایت همچنان به کار علمی خویش ادامه دهد. کتب و آثاری ارزشمند از ایشان در دسترس است.تبریزی، پس از حدود ۲۴ سال اقامت در نجف، به زادگاهش بازگشت و مرجعیت آذربایجان را بر عهده گرفت.
تبریزی خیابانی، علی، کتاب علماء معاصرین، ج۱، ص۱۵۳ـ۱۵۴، چاپ سنگی تهران ۱۳۶۶.
چنانچه زندگی علمی و دانش و فضل آیت الله مجتهد تبریزی در این فرصت نمی گنجد پرداختن به ویژگی های روحی و اخلاقی وی نیز فرصت بیشتری می طلبد و ابعاد گوناگون زندگی ایشان را نیز نمی توان در این مختصر بیان کرد. رفتار و کردار این مرد بزرگ در طول زندگی خویش بویژه در دوران مرجعیت و زعامت در آذربایجان و نفس قدسی وی در تبلیغ و ترویج احکام اسلام بسیار مؤثر بود و ایشان در ایجاد جامعه دینی و مذهبی در آن خطه نقش بسیار عمده داشتند با وجود سپری شدن بیش از نیم قرن از رحلت ایشان هنوز هم یاد آیت الله میرزا صادق تبریزی در بین مردم خطه آذربایجان زنده است و از زندگی این عالم وارسته که زندگی زاهدانه و سلوک عارفانه ای داشته با احترام و عظمت یاد می شود.تبلیغ و ترویج احکام اسلامی و همچنین رهبری مردم در آن روزگار آشفته بازار فرقه گرایی و تفرقه افکنی خود صحیفه بلندی از بزرگی و عظمت روحی یک انسان وارسته چون حضرت ایشان است که باید خود جداگانه به عنوان الگوی حیات برای همه انسان های پیشرو در هدایت و رستگاری جوامع بشری نگاشته و ارائه گردد. یکی از ویژگی های این انسان وارسته و عالم فرزانه این است که او در عین اینکه آیه های عرفان و زهد را به تفسیر می نشیند به جامعه ای نیز می اندیشد که زمینه ای تکاملی و رشد و تعالی را برای بشر فراهم می آورد یعنی مبنای پیوند دین و سیاست از نظر آیت الله میرزا صادق آقا تبریزی که به جهت همین هدف و ادای خویش و نیز تن به مرارت و سختی می دهد این است که معرفت و سلوک راه خدا و عمل به احکام الهی در سایه حاکمیت نظام عدل و انصاف است که تحقق و شکوفایی پیدا می کند و نتیجه بخش می گردد و الا در غیر این صورت به دین بیش از حد شعار، میدان فعالیت داده نخواهد شد و به مرور همه عرصه ها بر روی آن تنگ تر خواهد شد.
← دیدگاه علامه امینی
...
در سال ۱۲۷۴ ه .ق در شهر تبریز در خانواده ای روحانی کودکی پا به عرصه وجود گذاشت و صادق نام گرفت پدر وی میرزا محمدآقا معروف به مجتهد کوچک خود صاحب کمال و عالمی فرزانه بود و در خطه آذربایجان نام آور و به علم و فضل شهرت داشت. صادق در دامن چنین خانواده ای سنین کودکی اش سپری شد و روز بروز رشد کرد. وی در اوان نوجوانی وارد مدرسه علوم دینی گردید و تحصیلات ابتدایی را که شامل آشنایی با ادبیات، قرآن و سطح ابتدایی فقه و اصول بود فرا گرفت و ۱۸ بهار از عمرش در این سامان سپری شد.
تبریزی خیابانی، علی، کتاب علماء معاصرین، ج۱، ص۱۵۳، چاپ سنگی تهران ۱۳۶۶.
پس از فراغت از تحصیل هر چند آیت الله تبریزی در راس امور دینی مردم و مرجعیت عملا اوقاتش صرف تبلیغ و ترویج احکام دینی اسلام سپری می گشت لکن اشتغال به این گونه امور وی را از تدریس و تحقیق و تالیف بازنداشت و ایشان توانست در کنار این فعایت همچنان به کار علمی خویش ادامه دهد. کتب و آثاری ارزشمند از ایشان در دسترس است.تبریزی، پس از حدود ۲۴ سال اقامت در نجف، به زادگاهش بازگشت و مرجعیت آذربایجان را بر عهده گرفت.
تبریزی خیابانی، علی، کتاب علماء معاصرین، ج۱، ص۱۵۳ـ۱۵۴، چاپ سنگی تهران ۱۳۶۶.
چنانچه زندگی علمی و دانش و فضل آیت الله مجتهد تبریزی در این فرصت نمی گنجد پرداختن به ویژگی های روحی و اخلاقی وی نیز فرصت بیشتری می طلبد و ابعاد گوناگون زندگی ایشان را نیز نمی توان در این مختصر بیان کرد. رفتار و کردار این مرد بزرگ در طول زندگی خویش بویژه در دوران مرجعیت و زعامت در آذربایجان و نفس قدسی وی در تبلیغ و ترویج احکام اسلام بسیار مؤثر بود و ایشان در ایجاد جامعه دینی و مذهبی در آن خطه نقش بسیار عمده داشتند با وجود سپری شدن بیش از نیم قرن از رحلت ایشان هنوز هم یاد آیت الله میرزا صادق تبریزی در بین مردم خطه آذربایجان زنده است و از زندگی این عالم وارسته که زندگی زاهدانه و سلوک عارفانه ای داشته با احترام و عظمت یاد می شود.تبلیغ و ترویج احکام اسلامی و همچنین رهبری مردم در آن روزگار آشفته بازار فرقه گرایی و تفرقه افکنی خود صحیفه بلندی از بزرگی و عظمت روحی یک انسان وارسته چون حضرت ایشان است که باید خود جداگانه به عنوان الگوی حیات برای همه انسان های پیشرو در هدایت و رستگاری جوامع بشری نگاشته و ارائه گردد. یکی از ویژگی های این انسان وارسته و عالم فرزانه این است که او در عین اینکه آیه های عرفان و زهد را به تفسیر می نشیند به جامعه ای نیز می اندیشد که زمینه ای تکاملی و رشد و تعالی را برای بشر فراهم می آورد یعنی مبنای پیوند دین و سیاست از نظر آیت الله میرزا صادق آقا تبریزی که به جهت همین هدف و ادای خویش و نیز تن به مرارت و سختی می دهد این است که معرفت و سلوک راه خدا و عمل به احکام الهی در سایه حاکمیت نظام عدل و انصاف است که تحقق و شکوفایی پیدا می کند و نتیجه بخش می گردد و الا در غیر این صورت به دین بیش از حد شعار، میدان فعالیت داده نخواهد شد و به مرور همه عرصه ها بر روی آن تنگ تر خواهد شد.
← دیدگاه علامه امینی
...
wikifeqh: آقامیرزاصادق آقا_مجتهدتبریزی
[ویکی شیعه] میرزا صادق آقا تبریزی. میرزا صادق آقا تبریزی (۱۲۷۴-۱۳۵۱ق/۱۲۳۷-۱۳۱۱ش)، فقیه امامی، اصولی و ادیبِ مبارز آذربایجان در قرن چهاردهم بود. پس از حدود ۲۴ سال اقامت در نجف، به زادگاهش بازگشت و مرجعیت آذربایجان را بر عهده گرفت. وی از مخالفان مشروطه و پیامدهای آن بود و در ۱۲۹۲ش با برخی علما به محمدعلی شاه تلگرام فرستاد و خواستار لغو مشروطیت شد. تبریزی در دوره رضا شاه به همدان یا سنندج تبعید شد و پس از آزادی به قم رفت و در همانجا اقامت گزید. در ۱۳۱۱ش /۱۳۵۱ق درگذشت و در حرم حضرت معصومه به خاک سپرده شد.
پدرش میرزا محمد بن محمدعلی قره داغی /قراچه داغی بود. تبریزی در خانواده ای اهل علم در ۱۲۷۴ق در تبریز به دنیا آمد. در ۱۳۱۱ش /۱۳۵۱ق درگذشت، در حرم حضرت معصومه (س) به خاک سپرده شد و در شهرهای گوناگون به ویژه در آذربایجان و نجف از وی تجلیل شد.
وی در زادگاهش به فراگیری مقدمات فقه و اصول پرداخت، سپس برای ادامه تحصیل همراه برادر خود، حاج میرزا محسن، به نجف رفت. به اختلاف، این سفر را در ۱۲۸۸ق و در ۱۲۹۱ق نوشته اند. از فرزندان تبریزی، میرزا جواد و میرزا رضا از اهل علم به شمار می آیند و آثاری نیز دارند.
پدرش میرزا محمد بن محمدعلی قره داغی /قراچه داغی بود. تبریزی در خانواده ای اهل علم در ۱۲۷۴ق در تبریز به دنیا آمد. در ۱۳۱۱ش /۱۳۵۱ق درگذشت، در حرم حضرت معصومه (س) به خاک سپرده شد و در شهرهای گوناگون به ویژه در آذربایجان و نجف از وی تجلیل شد.
وی در زادگاهش به فراگیری مقدمات فقه و اصول پرداخت، سپس برای ادامه تحصیل همراه برادر خود، حاج میرزا محسن، به نجف رفت. به اختلاف، این سفر را در ۱۲۸۸ق و در ۱۲۹۱ق نوشته اند. از فرزندان تبریزی، میرزا جواد و میرزا رضا از اهل علم به شمار می آیند و آثاری نیز دارند.
wikishia: میرزا_صادق_آقا_تبریزی
[ویکی فقه] میرزاصادق آقا تبریزی. تبریزی، میرزاصادق آقا، فقیه امامی و اصولی و ادیبِ مبارز آذربایجان در قرن چهاردهم است.
پدرش میرزا محمدبن محمدعلی قره داغی /قراچه داغی بود.تبریزی در خانواده ای اهل علم در ۱۲۷۴ در تبریز به دنیا آمد.در زادگاهش به فراگیری مقدمات فقه و اصول پرداخت، سپس برای ادامه تحصیل همراه برادر خود، حاج میرزا محسن، به نجف رفت؛ به اختلاف، این سفر را در ۱۲۸۸ و در ۱۲۹۱ نوشته اند.او در نجف نزد استادانی چون فاضل ایروانی ، محمدحسن مامَقانی و محمدفاضل شرابیانی / شربیانی به تحصیل پرداخت.معروفترین استاد وی شیخ هادی تهرانی بود که تبریزی در مشرب اصولی خاص خود، از او پیروی می کرد.تبریزی در کربلا نیز در مجلس درس ملاحسین اردکانی حاضر می شد. وی بعد از فراگیری علوم گوناگون، در فقه و اصول به درجه اجتهاد رسید و حلقه درسی تشکیل داد.در درس وی شاگردان بسیاری حاضر می شدند. تبریزی، پس از حدود ۲۴ سال اقامت در نجف، به زادگاهش بازگشت و مرجعیت آذربایجان را بر عهده گرفت. وی به مشکلات مردم توجه داشت و درصدد رفع آن ها برمی آمد. در جریان مهاجرت ارمنیان به تبریز در وضعی رقت بار ( زمستان ۱۲۹۹ ش)، تبریزی با موعظه و یادآوری وظایف مسلمانان سبب شد تا مردم تبریز ضمن استقبال گرم از مهاجران، مبلغ بسیاری نیز به ایشان کمک کنند. این امر نفوذ او در مردم و محبوبیتش را نشان می دهد.
پدرش میرزا محمدبن محمدعلی قره داغی /قراچه داغی بود.تبریزی در خانواده ای اهل علم در ۱۲۷۴ در تبریز به دنیا آمد.در زادگاهش به فراگیری مقدمات فقه و اصول پرداخت، سپس برای ادامه تحصیل همراه برادر خود، حاج میرزا محسن، به نجف رفت؛ به اختلاف، این سفر را در ۱۲۸۸ و در ۱۲۹۱ نوشته اند.او در نجف نزد استادانی چون فاضل ایروانی ، محمدحسن مامَقانی و محمدفاضل شرابیانی / شربیانی به تحصیل پرداخت.معروفترین استاد وی شیخ هادی تهرانی بود که تبریزی در مشرب اصولی خاص خود، از او پیروی می کرد.تبریزی در کربلا نیز در مجلس درس ملاحسین اردکانی حاضر می شد. وی بعد از فراگیری علوم گوناگون، در فقه و اصول به درجه اجتهاد رسید و حلقه درسی تشکیل داد.در درس وی شاگردان بسیاری حاضر می شدند. تبریزی، پس از حدود ۲۴ سال اقامت در نجف، به زادگاهش بازگشت و مرجعیت آذربایجان را بر عهده گرفت. وی به مشکلات مردم توجه داشت و درصدد رفع آن ها برمی آمد. در جریان مهاجرت ارمنیان به تبریز در وضعی رقت بار ( زمستان ۱۲۹۹ ش)، تبریزی با موعظه و یادآوری وظایف مسلمانان سبب شد تا مردم تبریز ضمن استقبال گرم از مهاجران، مبلغ بسیاری نیز به ایشان کمک کنند. این امر نفوذ او در مردم و محبوبیتش را نشان می دهد.