موقعیت ستاره

موقعیت ستاره یا مکان های ستارگان ( انگلیسی: Star position ) موقعیت آشکار هر ستاره مشخصی در آسمان است که به نظر می رسد روی کره ای دلخواه و متمرکز بر روی زمین قرار داشته باشد. مکان با یک جفت مختصات زاویه ای نسبت به استوای آسمانی تعریف می شود: صعود راست ( α ) و انحراف ( δ ) . این جفت سیستم مختصات استوایی را بنا نهاده اند.
در حالی که δ به درجه ( از ۹۰ درجه در قطب آسمانی شمال تا ۹۰ درجه در جنوب ) داده می شود، α معمولاً در زاویه ساعت ( ۰ تا ۲۴ ساعت ) داده می شود. این امر به دلیل تکنیک مشاهده حملات ستاره ای است که به دلیل چرخش زمین از میدان دید چشمان تلسکوپ عبور می کنند. تکنیک های مشاهده مباحث نجوم موضعی و اخترشناسی هستند.
در حالت ایده آل، دستگاه مختصات دکارتی ( α، δ ) به یک چارچوب مرجع اینرسی اشاره دارد. مختصات سوم فاصلهٔ ستاره است که به طور معمول به عنوان ویژگی یک ستارهٔ به خصوص استفاده می شود.
عوامل زیر با گذشت زمان موقعیت های ستاره را تغییر می دهند:
• امتیاز محوری و تغذیه - شیب آهسته محور زمین با نرخ ۵۰ ثانیه ثانیه و ۲ ثانیه قوس در سال؛
• انحراف و اختلاف منظر - اثرات مدار زمین به دور خورشید؛ و
• حرکت مناسب تک تک ستارگان.