مهاجرت مردمان ترک به گسترش ترکان از آسیای مرکزی به خاورمیانه و اروپا در میان سده های ۶ و ۱۱ میلادی می پردازد. این گسترش توسط قبایل هون با هویت ترک آغاز شد. قبایل نیاترک ( به انگلیسی Proto - Turkic ) ریشهٔ تاریخی شان به قسمت شرقی منطقهٔ آسیای میانه، منطقهٔ شین جیانگ چین، سیبری و مغولستان داخلی بازمی گشت. قبایلی که به طور قطع ترک شناخته می شدند، میان سده های ۶ و ۱۰ میلادی در آسیای مرکزی ساکن بودند. ترکان سلجوقی که طایفه ای از ترکان اغوز بودند، در سدهٔ یازدهم میلادی یک امپراتوری[ ۱] تشکیل دادند که از آمودریا تا خلیج فارس و از هندوستان تا دریای مدیترانه گسترش داشت. [ ۲] این امپراتوری شامل بیشتر مناطق ایران، بین النهرین، سوریه و فلسطین بود. پیشرفت آن ها نشانگر آغاز قدرت ترک ها در خاورمیانه بود و به مرور موجب اسکان آن ها شد. [ ۳] در زمان سلطنت آلپ ارسلان و ملکشاه، امپراتوری سلجوقی گسترش یافت تا تمام ایران و میان رودان و سوریه از جمله فلسطین را شامل شود. در سال ۱۰۷۱ میلادی، آلپ آرسلان ارتش قدرتمند امپراتوری بیزانس را در نبرد ملازگرد شکست داد[ ۴] و رومانوس چهارم ( امپراتور بیزانس ) را به اسارت گرفت. این پیروزی راه را برای اسکان اقوام ترکمن در آناتولی باز کرد[ ۵] و در ادامه توسط قبایل ترک زبان آناتولی، امپراتوری عثمانی ایجاد شد که در سده های پانزدهم و شانزدهم یکی از قدرتمندترین کشورها در جهان بود. [ ۶] دورهٔ امپراتوری عثمانی بیش از ششصد سال به طول انجامید. این امپراتوری در اوج خود بر بخش اعظم جنوب شرقی اروپا تا دروازه های وین و از جمله مجارستان، منطقه بالکان، یونان، اوکراین و بخش هایی از خاورمیانه شامل عراق، سوریه، اسرائیل و مصر، شمال آفریقا تا الجزایر و بخش های بزرگی از شبه جزیرهٔ عربستان حکومت می کرد[ ۷] که در نهایت به تشکیل جمهوری ترکیه ختم شد. قبایل دیگر ترک آسیای مرکزی نیز نهایتاً دولت های مستقلی مثل قزاقستان، ازبکستان، قرقیزستان و ترکمنستان را تشکیل دادند. از دیگر قبایل ترک، اویغورها نیز اکنون بخشی از کشور چین و یاکوت ها نیز در جمهوری یاکوتستان روسیه ساکن هستند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف
wiki: مهاجرت مردمان ترک
