مناهی النبی

[ویکی شیعه] مَناهِی النَّبی روایتی است منسوب به پیامبر(ص) که شیخ صدوق به سند خود از امام صادق(ع) از پدرانش و از علی بن ابی طالب(ع) نقل کرده است. این روایت را، که مشتمل بر سفارشاتی اخلاقی و اجتماعی است. شیخ صدوق آن را در دو کتاب خود من لا یحضره الفقیه و امالی شیخ صدوق نقل کرده و دیگر علمای روایی شیعه و سنی آن را نقل نکرده اند. از راویان این روایت نیز در کتب روایی شیعه نام برده نشده است. برخی از راویان این روایت نیز در کتب اهل سنت به جعل حدیث متهم شده اند.
مناهی النبی روایتی است که امام صادق(ع) از پدرانش و از علی بن ابی طالب(ع) از پیامبر نقل می کند. این روایت مشتمل بر موضوعات اخلاقی و اجتماعی از قبیل عدم خوردن و اشامیدن در حالت جنابت و عدم گرفتن ناخن با دندان، سفارش به مسواک زدن، منع از غیبت و شنیدن آن، نهی از شرب خمر و خرید و فروش آن و ساقی شدن بر آن، نهی از ربا و نیز فروش مال بدون ضمانت و نهی از داخل شدن در مسجد با سلاح، نهی از به تأخیر انداختن دستمزد کسی که او را اجیر نموده ای، و نیز مسائلی درباره احترام به همسایه و برخورد با برادر دینی و حقوقی درباره حیوانات و عدم ستم به آن ها و مسائلی دیگر است که پیامبر، آن ها را نهی فرموده اند.
بزرگان حدیثی شیعه مانند شیخ طوسی و نجاشی و دیگران این روایت را در کتب خود ذکر نکرده و اشاره ای نیز به آن ننموده اند. راویان این روایت نیز در کتب رجالی دیگر علمای حدیثی ذکر نشده. علمای رجالی عدم ذکر راوی در کتب روایی را به عنوان مجهول بودن راوی بیان کرده و در صورتی که راوی مجهول باشد از نشانه های ضعف روایت ذکر شده است.