مفهوم امامت

[ویکی فقه] اِمامت، پیشوایی و رهبری را گویند.
امامت به معنای پیشوایی، پیشروی، و رهبری است. امام نیز به معنای پیشوا ، پیشرو، مقتدا، قیّم ، مصلح، الگو، راه اصلی و راهنماست. کسی یا چیزی که مورد پیروی واقع می گردد، انسان باشد یا کتاب یا چیزی دیگر، به حق باشد یا بر باطل امام است.
ریشه
ریشه این واژه «ا م م» و به معنای قصد یا قصد با توجه خاص و این معنا در همه مشتقات آن محفوظ است. امام نیز کسی است که همواره مقصود و هدف حرکت و تلاش دیگران قرار گیرد، گرچه با اختلاف موارد و قصدکنندگان و جهات و اعتبارات، گوناگون می شود؛ مانند: امام جمعه و جماعت ، امام هدایت و امام ضلالت، بر این اساس دیگر معانی این واژه و مشتقات آن از لوازم معنای ریشه است.
← جمع واژه امام
در اصطلاح کلامی معانی متعددی از این واژه ارائه شده که شایع ترین معنای آن ریاست عمومی در امور دین و دنیا است و برخی جانشینی پیامبر در حفظ دین و سیاست دنیا را در تعریف اصطلاحی آن آورده اند. برخی کامل ترین تعریف را ریاست بالاصاله عمومی در امر دین و دنیا در دار تکلیف می دانند که عموم مردم را به حفظ مصالح دین و دنیایشان ترغیب و از آنچه به حال آنان زیانبار است منع کنند، بنابراین، امامت به معنای ریاست عمومی فردی خاص بر امور دین و دنیای مردم در دنیا بالاصاله یا به جانشینی از پیامبر است، زیرا امامت دارای شئونی همچون رهبری سیاسی و زعامت اجتماعی و مرجعیت دینی و تبیین و تفسیر وحی و ولایت باطنی و معنوی است که از این جهت امامْ حجت خدا در زمان ، ولی الله، انسان کاملِ حامل معنویت کلی انسانیت و قطب است و چون امامت دارای شئون والایی است، شیعه آن را همانند نبوت به نصّ و امر الهی و از اصول دین ( مذهب ) می داند، در حالی که در دیدگاه اهل سنت از فروع دین شمرده شده و از این جهت از افعال مکلفان به شمار می آید.
← در اصطلاح مدیریت
...