مستمندی اصحاب صفه

[ویکی فقه] مورخان و راویان هر جا که از عنوان « اهل صفّه » یاد کرده اند، فقر و وضعیت أسف بار معیشتی جمعی از آن ها را گزارش کرده و آنان را تهیدستان جامعه نبوی تصور کرده اند.
هنگامی که گزارش از تعلیم و تزکیه یا از دلاوریها و حضور آن ها در میادین جنگ با کافران است، دیگر عنوان جمعی اهل صفّه مشاهده نمی شود و عمدتاً به نام افراد اشاره شده است، درحالی که فقر در دوره پیامبر در میان عموم مهاجران و برخی انصار گزارش شده و به اصحاب صفّه اختصاص نداشت، چنان که اهل صفّه نیز به فقیران محدود نمی شد و در میان آنها، اغنیایی هم وجود داشت. شاید یکی از دلایل عمده این امر به نقش راویان بازگردد.
توصیف وضعیت اهل صفّه
بنابر همین روایات، اهل صفّه که لباسشان ناکافی و خوراکشان ناچیز بود در مسجد ساکن بودند. آنان در مواقع بحرانی گاه در هر وعده دو عدد خرما بیش تر نمی خوردند و گاه مدتهای طولانی از بی غذایی به اجبار سنگ بر شکم بسته یا روزه می گرفتند. گفته شده:برخی اوقات اهل صفّه بر اثر ضعف بدنی نمی توانستند در نماز به درستی بایستند و طنابهایی را که در مسجد (احتمالا از سقف) آویخته بودند به دست می گرفتند. مهاجرت این گروه و تحمل چنین شرایطی موجب شده بود برخی صحرانشینانی که به جهتی به مدینه می آمدند اینان را دیوانه بخوانند.
← گزارش مهاجران قریشی
هرچند اطلاعات چندانی درباره سبد غذایی ساکنان صفّه وجود ندارد؛ اما به نظر می رسد عمده ترین محصول زراعی مدینه، یعنی خرما بیش تر به انفاق در اختیارشان قرار می گرفت. چنانچه خرمای کافی در اختیار بود، به هر دو نفر روزانه یک مُدّ خرما می رسید. در غیر این صورت مجبور بودند با چند خرما، روز خود را سپری کنند.
اعتراض
...