ماهیت مادی احیا

[ویکی فقه] احیا عبارت از عملی است که زمین مرده را به حالت زنده ، یعنی قابل بهره برداری درآورد یا خرابی را به آبادی مبدل سازد.
پرواضح است که تحقق این امر همواره یکنواخت نیست، بلکه بر حسب زمان و مکان و سایر خصوصیات مورد تفاوت خواهد کرد و مرجع تشخیص آن هم عرف است. بهره هایی که عقلا از زمین می برند حسب مورد مختلف است. سکونت، زراعت ، ایجاد باغ و بستان، چرای گوسفند و امثال آن، همه می توانند بهره و غرض عقلایی محسوب گردند و هرگاه زمین مورد چنین بهره برداری هایی قرار گیرد آباد شمرده می شود. بنابراین هر گونه عملی که زمین بلااستفاده را چنان کند که یکی از عناوین مذکور بر آن صدق کند، احیا محسوب می شود.
صدق احیا
البته لازم نیست زمین به آخرین حد کمال برسد، بلکه تحقق اولین مرتبه آبادی برای صدق احیا کافی است، ولی صرف شروع به احیا، تحجیر محسوب می شود، نه احیا، و فقط مفید اولویت است.بنا به مراتب بالا، عملیات لازم برای صدق احیا تا حد زیادی به هدف اقدام کننده و بهره ای که می خواهد از زمین بگیرد، بستگی دارد؛ چرا که بی تردید عملیات لازم برای احیای زمینی که شخصی می خواهد در آن مزرعه یا بستان احداث کند، با عملیات لازم برای احیای زمینی که قرار است در آن مرکز تجاری یا مسکونی و یا دامداری احداث گردد تفاوت دارد. فقها برای عملیات احیا نسبت به هر مورد مصادیقی ذکر کرده اند که به نظر می رسد همگی نمونه ای از تشخیص های عرفی اند و لذا بهتر است به نظر عرف واگذار گردند. البته در موارد اختلاف ، دادگاه باید توجه کند که چه نحو عملیاتی موجب صدق احیا و مفید مالکیت و چه نحو عملیاتی صرفا موجب صدق تحجیر و مفید اولویت است.
شرایط تملک از طریق احیا
عملیات احیا در صورتی موجب مالکیت می گردد که دارای شرایط زیر باشد:
← اذن امام
...