احداث

اَحداث
جمعِ «حَدَثْ»، به معنی جوانان رخدادها و بلایای روزگار و نوآوری و بدعت که در تاریخ اسلام معانی گوناگونی یافته است. ظاهراً نخستین بار در روزگار خلافت عمر، منصبی با نام والی یا امیر احداث برای رسیدگی به حوادث تازه و جلوگیری از بی نظمی پیدا شد. از حدود قرن ۳ق والیان احداث، افزون بر مبارزه با تباهکاری و بی رسمی، در کار قضاوت نیز دخالت کردند. در مصر و شام از قرن ۴ق، احداث به طبقه ای از شبه نظامیان و جنگجویان غیر رسمی شهری نیز گفته می شده که در تاریخ سیاسی منطقه مؤثر بوده اند، ظاهراً عامۀ مردم، آنان را به چشم حادثه جویانی نفرت انگیز می نگریستند. زمانی که یکی از امرای سلجوقی روی به دمشق نهاد، مردم شادی ها کردند و از او خواستند تا ایشان را از ستم احداث برهاند. عیاران ایران و عراق نیز، در قرن ۴ق، گویا شکل دیگری از احداث بوده اند. اصطلاح احداث مترادف با عسس، همچنین به دلیران شبگرد گفته می شده که رسماً درشمار مأموران داروغه، نگهبان نظم و امنیت شهر در شب بوده اند. در داستان حسین کُرد، احداث به معنی رئیس شبگردان به کار رفته است. از دیگر معانی احداث مالیات های غیر مرسوم ماهانه بود که آن ها را مکوس نیز خوانده اند و در مصر، عراق، ایران و هند از مردم یا صاحبان کالا می ستانده اند. تا مقرری جنگجویان یا شبگردها پرداخت شود. این وجوه در روزگار صفویه به گونه ای مالیات مقطوع به نام وجوه احداث تبدیل شد که همه مردم آن را می پرداختند.