قنوت

[ویکی فقه] قنوت از ماده­ی "قنو" است که در لغت به معنای به دست آوردن چیزی و خوشه ­ی خرما آمده و در اصطلاح قرآنی یعنی طاعت و پرستش همراه با خضوع و فروتنی؛ که در واقع به معنای به دست آوردن حالت خضوع در عبادت به صورت قیام، سجده و رکوع بعد از تحقق ایمان می­باشد. البته "قنوت" در اصطلاح فقه دعا و ثنا در پیشگاه خداوند متعال در موضع خاصی از نماز است؛ و کیفیت آن در نزد امامیه، بلند کردن دست­ها تا مقابل صورت بوده، به­ طوری­که کف دست­ها رو به آسمان و در حال خواندن دعا باشد.
۱. ↑ راغب اصفهانی، حسین بن محمد؛ المفردات فی غریب القرآن‏، بیروت، دارالمعرفة، ۱۴۲۶ق، چاپ چهارم، ص۶۸۴.۲. ↑ مصطفوی، حسن؛ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۶۰ش، ج۹،ص۳۶۰.۳. ↑ شریفی اشکوری، الیاس؛ فقرات فقهیه، قم، آل ایوب، ۱۳۸۱ش، چاپ اول، ج۱، ص۵۸۱.۴. ↑ روح الله، موسوی(امام خمینی)؛ آداب الصلاة، قم، مؤسسۀ تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۳۷۰ش، چاپ اول، ص۳۷۳-۳۷۴.

سایت پژوهه
...

[ویکی شیعه] قنوت عملی مستحبی در نماز است. در قنوت باید دست ها را بلند کرد و دعا خواند. مستحب است نمازگزار دست ها را تا مقابل ‏صورت بلند کند و کف دست ها را به طرف آسمان قرار دهد. قنوت در بیشتر نمازها فقط یک بار در رکعت دوم پس از خواندن حمد و سوره و پیش از رکوع انجام می شود.
در قنوت، هر ذکر و دعایی را می توان خواند. در جایز بودن خواندن ذکر غیرعربی در قنوت، میان فقها اختلاف است؛ اما بنابر نظر همه فقها موجب باطل شدن نماز نمی شود. در هنگام قنوت، برخی از اعمال مستحبی نظیر گفتن تکبیر پیش از رکوع، بلندخواندن ذکر قنوت، خواندن برخی از آیات قرآن از جمله آیه ۲۰۱ بقره توصیه شده است.
قنوت در لغت به معنای فرمانبردای همراه با فروتنی است. در قرآن واژه قنوت و مشتقات آن، سیزده مرتبه به معنای دعا، عبادت، نماز و اطاعت آمده است. در اصطلاح ‏فقه به خواندن دعا به شیوه ای خاص پس از حمد و سوره در نمازهای واجب و مستحبی گفته می شود.

[ویکی اهل البیت] قنوت در نماز از مستحبات موکد است.
قنوت از ماده­ی "قنو" است که در لغت به معنای بدست آوردن چیزی و خوشه­ی خرما آمده و در اصطلاح قرآنی یعنی طاعت و پرستش همراه با خضوع و فروتنی؛ که در واقع به معنای بدست آوردن حالت خضوع در عبادت به صورت قیام، سجده و رکوع بعد از تحقق ایمان می­باشد. البته "قنوت" در اصطلاح فقه دعا و ثنا در پیشگاه خداوند متعال در موضع خاصی از نماز است؛ و کیفیت آن در نزد امامیه، بلند کردن دست­ها تا مقابل صورت بوده، به ­طوری ­که کف دست­ها رو به آسمان و در حال خواندن دعا باشد.
واژه­ی قنوت با تعابیر مختلف 13 بار در قرآن کریم ذکر شده که در تمام موارد معنای خضوع، طاعت و فرمانبرداری منظور است؛ اما قنوت به معنای اصطلاح فقهی در قرآن بیان نشده است.
دعاکردن در قنوت به هر زبانی جایز است چه عربی و چه غیرعربی؛ گرچه عربی احوط و افضل است.

قُنوت
(در لغت به معنی اطاعت، خشوع، ورع و دعا) عملی که در رکعت دوم نمازهای یومیه، پس از قرائت حمد و سوره، نمازگزار دست هایش را به محاذات صورت بالا می برد و دعا می خواند. مستحب است انگشتان، جز انگشت ابهام، بسته باشند. در قنوت دعاهای مخصوصی نیز وارد شده است. ابن ابی عقیل عقیده داشت که قنوت در نماز واجب است و اگر کسی آن را عمداً ترک کند نماز او باطل خواهد بود. شیخ صدوق معتقد بود که قنوت را می توان به فارسی نیز خواند. اکثر فقها قنوت را از مستحبات نماز می دانند.