عبدالرسول خیّامپور ( زادهٔ مهر ۱۲۷۷ خورشیدی در تبریز – درگذشتهٔ ۷ فروردین ۱۳۵۸ در تهران ) پژوهش گر ادبیات، مترجم، دستورنویس، و استاد دانشگاه اهل ایران بود.
دکتر عبدالرسول خیام پور، فرزند حاجی محمود طاهباز، استاد دانشگاه تبریز بود. خیّامپور، در مهرماه ۱۲۷۷ هجری شمسی در تبریز متولّد شد. تحصیلات مقدّماتی رادر تبریز گذراند و سپس به تهران رفت و سال ۱۳۰۶ از دبیرستان دارالفنون در رشتهٔ ادبی دیپلم گرفت و مدّت سه سال در مدارس اهواز به تدریس پرداخت. در سال ۱۳۱۲ در رشته فلسفه و ادبیات با رتبهٔ اوّل از دارالمعلّمین فارغ التّحصیل شد و نشان درجه یک علمی را از آن خود ساخت.
پس از فراغت از تحصیل به ترکیه سفر کرد و بین سال های ۲۶–۱۳۱۶ مدیریت دبستان ایرانیان را در استانبول برعهده گرفت. خیام پور در این سال ها، دانشنامه ی دکتری خود از دانشگاه استانبول ترکیه دریافت کرد. پس از بازگشت به ایران به جمع استادان دانشکدهٔ ادبیّات دانشگاه تبریز پیوست و به تدریس پرداخت. او در این مدت در کنار افرادی چون منوچهر مرتضوی و سیدحسن قاضی طباطبایی، یحیی ماهیار نوابی، احمد علی رجایی بخارایی، احمد ترجانی زاده، محمد جواد مشکور فعالیت می نمود. این دوران همزمان بود با فعالیت صاحب نظرانی نظیر میرزاجعفر سلطان القرایی، حاج حسین آقا نخجوانی، حاج میرزا عبدالله مجتهدی، حاج محمد آقانخجوانی. وی از مهر ۱۳۲۶ در دانشکده ادبیات دانشگاه تبریز به تدریس پرداخت. در ۱۳۲۹ به سمت ریاست کتابخانه دانشکد ی ادبیات دانشگاه تبریز و سپس به معاونت دانشکده منصوب گردید و تا ۱۳۴۲ در این سمت باقی ماند.
خیام پور در ۱۵ تیر ۱۳۴۸ بازنشسته شد. در دی ماه همان سال به پاس سال ها خدمات علمی و آموزشی از طرف دانشگاه تبریز با عنوان استاد ممتاز به جامعه دانشگاهیان معرفی گردید. او در ۱۳۴۹ به تهران آمد و تا پایان عمر در همان جا ماند و سرانجام در تهران درگذشت. انجمن آثار و مفاخر فرهنگی به پاس خدمات علمی و فرهنگی وی، طی برگزاری مراسم بزرگداشتی در ۳۰ خرداد ۱۳۸۵ او را به عنوان یکی از مفاخر ایران زمین معرفی کرد و لوح تقدیری به خانواده اش اهدا نمود. [ ۲]
در سال ۱۳۳۴ خیام پور شروع به تألیف این کتاب نمود و پس از شش سال فرهنگ سخنوران را در یک جلد ( در سال ۱۳۴۰ ) منتشر کرد. این کتاب اینک از کتب مرجع اهل تحقیق به شمار می رود. عبدالحسین زرین کوب در مقدمه چاپ دوم فرهنگ سخنوران می نویسد: «فرهنگ سخنوران مرجع مستمر و موثّقی است برای پژوهندگان ادبیّات ایران خاصّه شعر فارسی. این فرهنگ تحقیقی که در واقع کتاب شناسی تاریخ شعر و شاعری در زبان فارسی محسوب می شود و در عین حال تحقیق ابتکاری است که هنوز در زمینه های دیگر و حتی در زمینه نثر فارسی جای نظیر آن خالی مانده است. » سپس، ضمن برشمردن مزایای کتاب می نویسد: «در این کتاب نویسنده تمام مآخذ قابل دسترسی را در باب نام آوران شعر فارسی آورده است، در ذیل نام آنها را به ضبط می آورد. کاری دقیق که شکیبایی عاشق راستین را طلب می کند و پیداست که تا محققی عشق واقعی به شعر و زبان فارسی نداشته باشد، خود را یک تنه در کاری که امروز جز یک مؤسسه پر طول و عرض پژوهشی و آن نیز جز با صرف هزینه ای فراوان و با همکاری جمعی بسیار از محققان پرشور از عهده انجام دادنش برنمی آید، درگیر نمی کند. »
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدکتر عبدالرسول خیام پور، فرزند حاجی محمود طاهباز، استاد دانشگاه تبریز بود. خیّامپور، در مهرماه ۱۲۷۷ هجری شمسی در تبریز متولّد شد. تحصیلات مقدّماتی رادر تبریز گذراند و سپس به تهران رفت و سال ۱۳۰۶ از دبیرستان دارالفنون در رشتهٔ ادبی دیپلم گرفت و مدّت سه سال در مدارس اهواز به تدریس پرداخت. در سال ۱۳۱۲ در رشته فلسفه و ادبیات با رتبهٔ اوّل از دارالمعلّمین فارغ التّحصیل شد و نشان درجه یک علمی را از آن خود ساخت.
پس از فراغت از تحصیل به ترکیه سفر کرد و بین سال های ۲۶–۱۳۱۶ مدیریت دبستان ایرانیان را در استانبول برعهده گرفت. خیام پور در این سال ها، دانشنامه ی دکتری خود از دانشگاه استانبول ترکیه دریافت کرد. پس از بازگشت به ایران به جمع استادان دانشکدهٔ ادبیّات دانشگاه تبریز پیوست و به تدریس پرداخت. او در این مدت در کنار افرادی چون منوچهر مرتضوی و سیدحسن قاضی طباطبایی، یحیی ماهیار نوابی، احمد علی رجایی بخارایی، احمد ترجانی زاده، محمد جواد مشکور فعالیت می نمود. این دوران همزمان بود با فعالیت صاحب نظرانی نظیر میرزاجعفر سلطان القرایی، حاج حسین آقا نخجوانی، حاج میرزا عبدالله مجتهدی، حاج محمد آقانخجوانی. وی از مهر ۱۳۲۶ در دانشکده ادبیات دانشگاه تبریز به تدریس پرداخت. در ۱۳۲۹ به سمت ریاست کتابخانه دانشکد ی ادبیات دانشگاه تبریز و سپس به معاونت دانشکده منصوب گردید و تا ۱۳۴۲ در این سمت باقی ماند.
خیام پور در ۱۵ تیر ۱۳۴۸ بازنشسته شد. در دی ماه همان سال به پاس سال ها خدمات علمی و آموزشی از طرف دانشگاه تبریز با عنوان استاد ممتاز به جامعه دانشگاهیان معرفی گردید. او در ۱۳۴۹ به تهران آمد و تا پایان عمر در همان جا ماند و سرانجام در تهران درگذشت. انجمن آثار و مفاخر فرهنگی به پاس خدمات علمی و فرهنگی وی، طی برگزاری مراسم بزرگداشتی در ۳۰ خرداد ۱۳۸۵ او را به عنوان یکی از مفاخر ایران زمین معرفی کرد و لوح تقدیری به خانواده اش اهدا نمود. [ ۲]
در سال ۱۳۳۴ خیام پور شروع به تألیف این کتاب نمود و پس از شش سال فرهنگ سخنوران را در یک جلد ( در سال ۱۳۴۰ ) منتشر کرد. این کتاب اینک از کتب مرجع اهل تحقیق به شمار می رود. عبدالحسین زرین کوب در مقدمه چاپ دوم فرهنگ سخنوران می نویسد: «فرهنگ سخنوران مرجع مستمر و موثّقی است برای پژوهندگان ادبیّات ایران خاصّه شعر فارسی. این فرهنگ تحقیقی که در واقع کتاب شناسی تاریخ شعر و شاعری در زبان فارسی محسوب می شود و در عین حال تحقیق ابتکاری است که هنوز در زمینه های دیگر و حتی در زمینه نثر فارسی جای نظیر آن خالی مانده است. » سپس، ضمن برشمردن مزایای کتاب می نویسد: «در این کتاب نویسنده تمام مآخذ قابل دسترسی را در باب نام آوران شعر فارسی آورده است، در ذیل نام آنها را به ضبط می آورد. کاری دقیق که شکیبایی عاشق راستین را طلب می کند و پیداست که تا محققی عشق واقعی به شعر و زبان فارسی نداشته باشد، خود را یک تنه در کاری که امروز جز یک مؤسسه پر طول و عرض پژوهشی و آن نیز جز با صرف هزینه ای فراوان و با همکاری جمعی بسیار از محققان پرشور از عهده انجام دادنش برنمی آید، درگیر نمی کند. »
wiki: عبدالرسول خیام پور