عبدالحکیم حاکم لاهوری

[ویکی فقه] عبدالحکیم حاکم لاهوری، متخلص به حاکم، تذکره نویس و شاعر فارسی زبان شبه قاره در قرن دوازدهم است.
نسب وی از طرف پدرش، شادمان خان، به یکی از اشراف قوم اوزبک و از طرف جدّه اش به سادات حسینی هرات، می رسد. پدر وی در زمان اورنگ زیب (حک: ۱۰۶۸ـ۱۱۱۸) از بلخ به دکن مهاجرت کرد و از سوی شاه به مقام والایی رسید و بعد از درگذشت اورنگ زیب، در شهر مرادآباد، در ایالت اوتارپرادش هند، ساکن شد.
ولادت و نام
حاکم لاهوری در ۱۱۲۰ در آن جا به دنیا آمد. نخست اسم او حکیم بیگ خان بود، اما وقتی به لباس فقر و درویشی در آمد، نام خود را به عبدالحکیم تغییر داد. پدر وی به خواستِ نواب دلیرجنگ، یکی از امرای اورنگ زیب، در لاهور اقامت گزید. حاکم پانزده ساله بود که پدرش در لاهور درگذشت.
تحصیل و اساتید
او در لاهور تحصیل کرد و در زمره شاگردان شاه فقیراللّه آفرینِ لاهوری در آمد و علاوه بر فنِ شعر، عرفان و تصوف نیز از وی آموخت. وی پیش از حمله نادر شاه افشار به هند در ۱۱۵۱، در حلقه مریدانِ حاجی محمد شریف در آمد. در ۱۱۵۲، حاکم به دهلی رفت و در آن جا با خواجه محمد صادق ملاقات کرد. خواجه محمدصادق، که از خانواده نواب دلیرجنگ بود و در شعرْ فهمی، شعرگویی و خوشنویسی شهرت داشت، حاکم را بسیار گرامی داشت و دیوانِ حاکم را به خط خود نوشت ولی این نسخه بعدآ دزدیده شد. حاکم سرانجام در ۱۱۷۱ به حلقه درویشان در آمد، سپس به لاهور رفت و بعد عازم کشمیر شد. در آنجا با آخوند عبدالسلام نقشبندی مجالستهای عرفانی داشت.
سفر حج
...