عبدالحسین بن عمران حویزی

[ویکی فقه] عبدالحسین بن عمران حویزی، معروف به خَیاط، شاعر و ادیب شیعی می باشد.
وی در ربیع الاول ۱۲۸۷، و به نقلی در ۱۲۸۹، در نجف به دنیا آمد. جدّ اعلای او، یوسف، از حویزه/ هویزه به عراق مهاجرت کرد. فرزندان یوسف پس از فوت پدر به نجف، محل دفن وی، رفتند و در آن جا اقامت گزیدند و به تجارت پرداختند. عمران، پدر حویزی، پس از ورشکستگی در تجارت پارچه ، به خیاطی مشغول شد. حویزی تا زمان مرگ پدر در کار و تجارت همراه وی بود و پس از حمله سربازان عثمانی و ورشکستگی در تجارت، در ۱۳۳۵ به کربلا رفت و در آن جا اقامت گزید.
اساتید
او بسیاری از علوم را نزد شیخ هادی تهرانی، ادبیات را نزد سیدابراهیم طباطبائی (از مشهورترین ادیبان و شعرای عصر خود)، و علوم بلاغی را از سیدمحمدعاملی معروف به صحّاف فراگرفت. در فقه از درس شیخ عباس بن شیخ علی آل کاشف الغطاء استفاده برد. نهایةالاحکام علامه حلّی و معالم را نزد شیخ عباس مشهدی خواند و با علومی مانند ریاضیات ، هندسه ، جَفْر ، رمل ، اوفاق ، سیمیا و کیمیا آشنا شد و در بعضی از این علوم رساله نوشت.
شاعرحاذق
حویزی با گروهی از شعرا، همچون جمیل صدقی زَهاوی، معروف رُّصافی، عبدالرحمان البنّاء و خیری الهنداوی مجالست داشت و بارها در جمع بزرگان امتحان شده بود. وی با این که هم طر از شعرای متکلف قدیم به شمار می رفت، در نظم به تکلف نیافتاد. حویزی ادیبی جسور و آزاداندیش بود، مشروطه خواهان را مدح و دشمنانشان را هجو نمود. وی از راه تجارت امرار معاش میکرد. موضوعات شعری او بیش تر مدح، وصف و تغزّل است.
← اثرشعری
...