شیخ حسین حلی

[ویکی فقه] حلّی، حسین، فقیه بزرگ امامی قرن چهاردهم است.
او اصالتاً اهل عیفار (منطقه ای در عراق ، در نزدیکی حلّه ) و از طایفه ای مشهور به طفیل بود.پدرش، علی بن حسین حلّی (متوفی ۱۳۴۴) عالمی پرهیزکار و از شاگردان محمد طه نجف، در جوانی حلّه را ترک کرد و در نجف سکنا گزید. حسین در حدود ۱۳۰۹ در نجف به دنیا آمد.او پس از آموختن خواندن و نوشتن، به تحصیل علوم حوزوی روی آورد و پس از فراگرفتن دروس مقدماتی و میانی و عالی، به تحصیل در دوره خارج فقه و اصول پرداخت.
اساتید
مهم ترین و اصلی ترین استاد او در این مرحله میرزامحمدحسین نائینی بود که حلّی دوره ای طولانی در جلسات درس وی حضور یافت و از شاگردان برجسته و نزدیک او بود.حلّی مدتی نیز در جلسات درس آقا ضیاءالدین عراقی شرکت کرد.
شاگردان
حلّی در فقه و اصول به رتبه بالایی رسید و مجتهد برجسته ای شد.او سالهای طولانی تدریس کرد و شاگردان بسیاری پرورش داد، از جمله علی بن اسداللّه غروی تبریزی، سیدعزالدین بن علی بحرالعلوم، سیدرضی بن محمدحسین شیرازی، جعفربن باقر آل محبوبه، سیدمحمدمهدی بجنوردی، سیدعبدالرسول جهرمی شیرازی، ابراهیم بن صفرعلی مشکینی، حسن سعید تهرانی، محمدتقی حکیم و محمدسعید حکیم.
ویژگی ها
...