شهر بالی بادرا

[ویکی فقه] بالی بادرا، نام ترکیِ پاترائی یا پاتْراس (چهارمین شهر یونان از نظر وسعت و بزرگترین شهر در شبه جزیره مورئا)، واقع در کرانه خلیجی به همین نام در جانب غربی دهانه خلیج کورنت (ترکی: کوردوس (قُرُدس)، اسقف نشین و مرکز نوموس آخائیا) می باشد.
نام بالی بادرا از پاتراهای باستان و یا از صورت مفرد آن پاترای باستان به معنی پاترا (ئی) کهن آمده است (امروزه نیز در زبان محاوره ای «شهر» را «پاترا» می خوانند)؛ زیرا ظاهراً از قرن هشتم /چهاردهم به بعد، پاترا (ئی) جدید به دژی اطلاق می شد که از شهر قدیم حمایت می کرد.
نیکیفوروس گرگوراس آن را به صراحت، قلعه فرماندهی پاترای جدید وصف می کند. بدین ترتیب، ظاهراً این صفت برای متمایز ساختن پاترا (ئی) کهن از، پاترای جدید مکانی در نزدیکی لامیا (که عثمانیان در ۷۹۵/۱۳۹۳ آن را تسخیر کردند و زیتون نام دادند و نام معمول ترش پاتراتزیک از «بادْراجق» ترکی است)، به کار نرفته است. این محل، امروزه نیز چون دوران باستان، بار دیگر هوپاتی نامیده می شود. پاترا (ئی) کهن در غرب به پاتراس (از S'tas Ptras (پاتراس ها) Patrasso ایتالیایی) معروف است.

منبع ها جهت مطالعه تاریخی
برای اطلاعات بیش تر درباره تاریخ این محل پیش از دوره عثمانی، می توان به تألیفات بُن، گرلند، ویلیام میلر و زاکوتینوس رجوع کرد. در اینجا فقط ذکر این موارد کفایت می کند.

سرگذشت بالی بادرا
در ۶۰۰/۱۲۰۴، سال تقسیم امپراتوری روم شرقی، این شهر مرکز دوک نشین لاتینی آخائیا و نیز مرکز اسقف بزرگ شد.
در ۸۱۰ ـ۸۱۱/۱۴۰۸ به دست ونیزیان افتاد.
در ۱۵ شوال ۸۳۱/ ۱ ژوئیه ۱۴۲۸، در معرض تهدید شاهزادگان پالئولوگ، که خود با یکدیگر در نزاع بودند، قرار گرفت ولی تصرّف نشد.
در ۱۳ جمادی الاولی ۸۳۲/۲۰ مارس ۱۴۲۹، قسطنطین خود کامه بار دیگر به شهر حمله برد. در جریان این حمله، سکنه شهر از اسقف اعظم پاندولفو مالاتستای لاتینی روی گرداندند و معاریف شهر، در ۲ رمضان/ ۵ ژوئن در کلیسای آندرئاس قدّیس، نسبت به حاکم خودکامه یونانی سوگند وفاداری ادا کردند.
دژ شهر به دفاع ادامه داد و تا شعبان ۸۳۳/ مه ۱۴۳۰ به یونانیان تسلیم نشد .
در آن هنگام، سلطان مراد دوم به تصرّف پاترائی اعتراض کرد و به این دلیل که سکنه به پرداخت خراج به او تمایل داشتند از یونانیان خواست که از تسخیر آن جا خودداری کنند.
اسفراندزیس، نخستین حاکم پاترائی، که بعدها به تاریخ نگاری پرداخت، با باب عالی وارد مذاکره شد و بالاخره موافقت سلطان را جلب کرد . ظاهراً مراد دوم هفده سال بعد به تصرّف پاترائی اقدام کرد و به گفته دوکاس ، در زمستان ۸۵۰/۱۴۴۶ـ۱۴۴۷ «تا پاترائی و کلارنتزا (کولینی امروز)» پیشروی کرد و احتمال دارد که با حمله ای غیر مترقّبه شهر بی دفاع را تصرّف کرده باشد؛ ولی گمان نمی رود که توانسته باشد بر آن دژ تسخیر ناپذیر دست یابد. با وجود این در آن زمان، سراسر این سرزمین ویران شد و حدود ۰۰۰، ۶۰ تن به اسارت برده شدند.
قسطنطین خود کامه، در ۸۵۲/۱۴۴۸ امپراتورِ روم شرقی شد، و برادر او توماس، شمال غربی مورئا یعنی سراسر آخائیا از جمله پاترائی و کلارنتزا را گرفت و احتمالاً محل اخیر را مرکز خویش قرار داد .
در تابستان ۸۶۲/۱۴۵۸، محمّد دوم (فاتح) شخصاً از موچلی وارد پاترائی شد و آن جا را ویران و متروک یافت. سکنه به متصرّفات ونیزی ها در شبه جزیره مورئا گریخته بودند. این بار دژ، پس از مقاومتی کوتاه، به تصرّف درآمد . سلطان که پاترائی را مکان مناسبی برای تجارت با غرب می شمرد، مردم را با اعطای امتیازات خاص و تخفیف های مالیاتی به بازگشت به شهر ترغیب کرد . بعداً یونانی ها در ۸۶۳/۱۴۵۹ کوشیدند تا شهر را دوباره تصرّف کنند ولی این کوشش به جایی نرسید .

وضعیت بالی بادرا در قلمرو عثمانیان
...