سنگال

[ویکی شیعه] سنگال کشوری است در غرب آفریقا که ۹۴٪ از جمعیت آن مسلمانند. شیعیان بخشی از جامعه مسلمانان این کشور را تشکیل می دهند. از سال ۱۹۶۹م که شیخ عبدالمنعم الزین به توصیه امام موسی صدر، رهبری شیعیان سنگال را به عهده گرفت و شروع به ترویج مذهب اهل بیت کرد، تشیع در این کشور شروع به گسترش کرده است. امروزه چندین مرکز شیعی در این کشور فعالیت دارند.
بر اساس سر شماری سال ۲۰۰۹ میلادی ۱۲.۵۳۴.۰۰۰ نفر در سنگال زندگی می کنند که ۹۴ درصد آنان مسلمان و ۴ درصد آنان مسیحی هستند. پایتخت سنگال شهر داکار است.
مساحت سنگال ۱۹۶.۷۲۲ کیلومتر مربع است.

[ویکی اهل البیت] جمهوری سنگال کشوری است در غرب افریقا. پایتخت آن داکار است.
مساحت : 720/196 کیلومترمربع
جمعیت : 10327000 نفر
رشد سالانه جمعیت : 3 درصد
زبان  : فرانسوی –زبانهای محلی
سنگال کشوری کم ارتفاع و خشک است که رودهای گامبیا- کاسامانک و سنگال در آن جاری می باشند.میزان بارندگی سالانه در نواحی مرطوب، در حدود 58 سانتی متراست. گیاهان ساوان در این کشورمحیط مساعدی را برای حیات وحش، پدید آورده است. در جنوب سنگال، کشاورزی رواج داشته وبه جزبادام زمینی که 50درصد تولیدات کشاورزی را شامل می شود، گندم و کتان نیز کشت می شوند. وقوع خشکسالی های متوالی، لطمات زیادی به کشاورزی این کشور وارد می آورد. استخراج فسفات - پرورش گوسفند – تولیدات صنایع غذایی – توریسم و صید ماهی، نقش مهمی در اقتصاد سنگال ایفا می کنند.
جمهوری سنگال با 196 هزار و 190 کیلومتر مربع مساحت در آفریقای غربی و در حاشیه اقیانوس اطلس ، میان گینه بیسائو و موریتانی واقع شده است . 192 هزار کیلومتر مربع از این سرزمین را خشکی و 4 هزار و 190 کیلومتر مربع از آن را آب فراگرفته است . این کشور از سمت شمال 813 کیلومتر با موریتانی ، از سمت شرق 419 کیلومتر با مالی و از سمت جنوب 330 کیلومتر با گینه و 338 کیلومتر با گینه بیسائو مرز مشترک دارد. از سوی دیگر کشور گامبیا به طول 740 کیلومتر چون زبانه ای در داخل سنگال قرار دارد. سنگال سرزمین کم ارتفاعی است که بخش اعظم آن را علفزارهای ساوان و استپ می پوشاند. آب و هوای این سرزمین در سواحل و نواحی مرتفع معتدل ولی در استپ ها گرم و خشک است . بلندترین نقطه سنگال در منطقه «نپن دیاخا  » حدود 581 متر ارتفاع دارد.

سنگال (زمین شناسی). سَنگال[ ۱] یا کنکرسیون ( concretion ) توده سخت و فشرده ای از ماده است که از رسوب سیمانی معدنی در فضاهای بین ذرات تشکیل می شود و در سنگ یا خاک رسوبی یافت می شود. سنگال ها اغلب به شکل بیضی یا کروی هستند، اگرچه اشکال نامنظم نیز وجود دارد.
سنگال در لایه هایی از لایه های رسوبی که پیشتر ته نشین شده اند، تشکیل می شود. آنها معمولاً در اوایل تاریخ دفن ته نشسته ها، پیش از اینکه بقیه رسوبات تبدیل به سنگ سخت شوند، تشکیل می شوند. این سیمان مانند سنگالی اغلب سخت تر و در برابر هوازدگی مقاوم تر از لایه میزبان است.
تمایز مهمی بین سنگال و گرهک ( ندول ) وجود دارد. سنگال ها از رسوب مواد معدنی در اطراف نوعی هسته تشکیل می شوند در حالی که گرهک یک جسم جایگزین است. توصیفات مربوط به قرن هجدهم نشان می دهد که از دیرباز به سنگال ها به چشم «شگفتی های» زمین شناختی نگریسته می شد. به دلیل تنوع شکل ها، اندازه ها و ترکیب های غیرمعمول، وجود سنگال ها به تخم دایناسور، فسیل های جانوری و گیاهی ( به نام شبه فسیل ) ، بقایای فرازمینی یا ساخته های انسانی تعبیر می شد.
بررسی های دقیق نشان داده است که سنگال ها پس از دفن رسوبات، اما پیش از اینکه ته نشست ها به طور کامل سنگ بشود، تشکیل می شوند. آن ها معمولاً زمانی تشکیل می شوند که یک ماده معدنی در اطراف یک هسته که اغلب آلی است مانند یک برگ، دندان، تکه ای از پوسته یا فسیل رسوب می کند. به همین دلیل، گردآوران سنگواره ها معمولاً در جستجوی نمونه های فسیلی جانوران و گیاهان، سنگال های روباز را می شکنند.
برخی از غیرعادی ترین هسته های سنگالی، پوکه های گلوله ها و بمب های جنگ جهانی دوم و قطعات ترکش ها هستند که در داخل سنگال های سیدریت نمک زارهای ساحلی انگلیسی یافت شده است. بسته به شرایط محیطی موجود در زمان شکل گیری، سنگال ها ممکن است با رشد هم مرکز یا فراگیر ایجاد شوند. در رشد هم مرکز، سنگال به شکل لایه های پیاپی از مواد معدنی ته نشسته در پیرامون یک هسته مرکزی رشد می کند. این فرایند منجر به سنگال سازی تقریباً کروی می شود که با گذشت زمان رشد می کنند. در حالت رشد فراگیر، سنگالی شدن رسوبات میزبان با پر شدن فضای منافذ آن توسط مواد معدنی ته نشین شده، به طور همزمان در سراسر حجم منطقه رخ می دهد که به مرور زمان به سنگال تبدیل می شود. سنگال ها اغلب توسط فرسایش بعدی در سطح که مواد سست تر را می سِتُرَد، در معرض دید قرار می گیرند.

سِنِگال (Senegal)
نمایی از شهر داکار، نمایی از شهر داکار، نمایی از شهر داکار، نمایی از شهر داکار، موقعیت. جمهوری سنگال در افریقای غربی و در ساحل اقیانوس اطلس جا دارد. کشورهای موریتانی از شمال و شمال شرقی، مالی از شرق، گینه و گینۀ بیسائو از جنوب، و اقیانوس اطلس از غرب آن را در میان گرفته اند و کشور گامبیا به سان زائده ای از غرب به درون آن پیش رفته است. مساحت سنگال ۱۹۶,۷۲۰ کیلومتر مربع و پایتخت آن شهر داکار است.سیمای طبیعی. کشور سنگال پهن دشت نسبتاً همواری است که نواحی مرکزی آن از ارتفاع اندکی برخوردار است و بخشی از ارتفاعات فوتا جالون، که بلندی آن ها به ۴۵۰ متر می رسد و در جنوب شرقی و در حاشیۀ مرزهای مالی و گینه جا دارد، مرتفع ترین نواحی این کشور را تشکیل می دهند. رودخانۀ سنگال، با درازای ۱,۶۳۳ کیلومتر، این سرزمین را از کشور مالی جدا می کند و رودخانۀ گامبیا که از بلندی های فوتاجالون سرچشمه می گیرد و از نواحی جنوب شرقی کشور می گذرد، در جنوب غربی شهر تامبا کوندا به کشور گامبیا وارد می شود. علاوه بر رودهای مزبور، رودخانۀ سالوم در نواحی مرکزی و رود کازامانس در جنوب و نیز رودخانۀ مرزی فالِمِه در مرز کشور مالی، از دیگر رودهای مهم این کشورند. رودخانه های سنگال اگرچه دستخوش تغییرات فصلی اند، بخش سفلای آن ها کلاً قابل کشتی رانی است و نقش مهمی در کشاورزی و اقتصاد این سرزمین دارند. کشور سنگال به ده ناحیه (استان) تقسیم می شود و شهرهای مهم آن عبارت اند از داکار (پایتخت)، سن لوئی، تیئس، زیگنشور، کائولاک، و دیوربل. زمین های شمالی سنگال نیمه بیابانی و اراضی مرکزی و جنوبی آن مدارگانی مرطوب است و از علفزارهای ساوانایی و جنگل های بارانی انبوه و درختان نخل، ماهون، و ساج تشکیل شده است. فصل بارندگی نواحی شمالی از تیر تا مهر به درازا می کشد و میانگین بارندگی سالانۀ آن ۳۸۰ میلی متر است. فصل بارندگی نواحی جنوبی نیز از خرداد تا مهر به طول می انجامد و میانگین بارندگی سالانۀ آن به ۱,۴۰۰ میلی متر می رسد. میانگین دمای شهر داکار در دی ماه ۲۲.۲ درجۀ سانتی گراد، در تیرماه۲۷.۸ درجۀ سانتی گراد، و میانگین بارندگی سالانۀ آن ۵۴۱ میلی متر است. حیات وحش سنگال بسیار متنوع و گوناگون است و پستان داران بزرگی مانند فیل، شیر، ببر چیتا، و بزکوهی بیشتر در نواحی کم جمعیت شرقی به سر می برند و اسب آبی و تمساح در رودخانه های آن فراوان اند و مار کبرا و بوآ و اژدر مار ازجمله خزندگان بزرگ این سرزمین به شمار می آیند. نواحی متعددی چون پارک های ملی فِرلو و نیوکولوکوبا نیز برای حفاظت از طبیعت و حیات وحش تأسیس شده اند.
اقتصاد. بادام زمینی نقش بسیار مهمی در اقتصاد سنگال دارد و در کنار آن انواع فرآورده های کشاورزی دیگر نیز کشت می شود که از آن جمله اند: ارزن، حبوبات، برنج، نیشکر، ذرّت خوشه ای، موز، و نارگیل. این کشور در زمینۀ صنعت، به ویژه تهیۀ روغن بادام زمینی، پیشرفت بسیار داشته است و از نظر منابع زیرزمینی نسبتاً غنی است. کلسیم فسفات، آلومینیم فسفات و طلا، ذخایر نفت و آهن از مهم ترین کانی های آن به شمار می آیند. ۲.۲۳میلیون هکتار از اراضی سنگال قابل کشت است و نیشکر، بادام زمینی، ارزن، صیفی جات، ذرت خوشه ای، سیب زمینی هندی، پنبه، و کاساوا بخشی از تولیدات کشاورزی این سرزمین را تشکیل می دهند. فرآوری مواد کشاورزی، ماهی، فسفات، پالایش نفت، و تولید مصالح ساختمانی نیز بخشی از فعالیت های صنعتی آن محسوب می شوند. مساحت پوشش جنگلی سنگال ۷.۶۳میلیون هکتار و تولید چوب و الوار آن ۵.۰۴میلیون متر مکعب است.
حکومت و سیاست. نوع حکومت کشور سنگال جمهوری چند حزبی با یک نهاد قانون گذاری با نام مجلس ملّی است. رئیس جمهور این کشور با آرای عمومی و برای حداکثر دو دورۀ پنج ساله انتخاب می شود. ۱۴۰ نمایندۀ مجلس ملی نیز برای پنج سال و با رأی مردم برگزیده می شوند و رهبر حزب اکثریت نخست وزیری و تشکیل هیئت دولت را عهده دار است.
مردم و تاریخ. سنگال در حدود ۱۲,۴۳۴,۰۰۰نفر جمعیت دارد (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به۶۳ نفر در کیلومتر مربع می رسد. رشد سالانۀ جمعیت این کشور۲.۷ درصد است و افریقایی تبارها۹۷.۵ درصد از جمعیت آن را تشکیل می دهند. ۹۲ درصد از جمعیت این کشور مسلمان اند و در حدود ۵۰ درصد از مردم در شهر ها به سر می برند. زبان رسمی آنان فرانسه است. سنگال از روزگار دور مسکن اقوام گوناگون افریقایی چون ولوف ها، فولانی ها، سِرِر و توکولورها بوده که از قدیم به آیین اسلام گرویده بودند. در اواسط قرن ۱۵ پرتغالی ها به این سرزمین وارد شدند و در دهانۀ رود سنگال قدم به خشکی نهادند. در قرن های بعد فرانسویان بر کرانه های سنگال استیلا یافتند و سراسر آن را، به استثنای گامبیا که در تصرف انگلیسی ها بود، به مالکیت خود درآوردند؛ در ۱۶۵۹ بندر سن لوئی را تأسیس کردند و با تصرف جزیرۀ گوری آن را به پایگاه مهم خریدوفروش برده مبدل ساختند. در طول قرن های ۱۷ و ۱۸ تا اوایل قرن ۱۹ دو قدرت استعماری بزرگ آن زمان، انگلستان و فرانسه، در این سرزمین به ویژه در سواحل آن به رقابت و زد وخورد پرداختند و سرانجام در ۱۸۱۴ مالکیت فرانسه بر سنگال به رسمیت شناخته شد. پس از جنگ جهانی دوم (۱۹۴۶) سنگال به یکی از سرزمین های فرادریایی فرانسه بدل شد و به خودگردانی داخلی نایل آمد. در ۱۹۵۹ به فدراسیون مالی پیوست و در ۴ آوریل ۱۹۶۰ به رهبری سِدار سِنِگور به استقلال کامل دست یافت و نظام جمهوری را برای خود برگزید و سدار سنگور با عنوان نخستین رئیس جمهور کشور زمام امور را دردست گرفت.