زبان

[ویکی فقه] . زبان عضوی از اعضای بدن انسان است که قدرت حرف زدن را به او می دهد.
زبان عبارت است از عضو عضلانی متحرک، چسبیده به کف دهان انسان و اغلب مهره داران که کاربردهای مختلفی همچون سخن گفتن، بلعیدن غذا و تشخیص مزه‏های گوناگون دارد. زبان بر لغت و گویش نیز اطلاق می‏شود، مانند زبان فارسی که مراد گویش فارسی و جای بحث آن مدخلهایی همچون اعجمی است. مراد از زبان در این مقاله همان معنای نخست است که از احکام آن در بسیاری از ابواب؛ اعم از عبادات، معاملات و قصاص و دیات سخن گفته‏اند.

اهمیت زبان
زبان به لحاظ جایگاه ممتاز در ابراز معانی و مقاصد درونی، از اهمیت ویژه‏ای برخوردار است؛ از این رو، دارای آثار گسترده و متنوع است و به لحاظ این آثار، در شرع مقدس برای آن احکامی بسیار و متنوع تشریع شده است.

کاربرد زبان در فقه
ادای تکالیفی مانند نماز، ا مر به معروف و نهی از منکر و دفاع در بعضی مراتب آن دو و نیز صحت عقودی همچون نکاح و ایقاعاتی نظیر طلاق، نذر و عهد به زبان بستگی دارد.
با بروز اختلال در کار زبان، مانند لالی، احکامی جدید بر آن بار می‏شود، مثل کفایت اشاره به جای تلفظ در مواردی که تلفظ به زبان معتبر است؛ هرچند علاوه بر آن، حرکت دادن زبان در مواردی همچون ذکرهای واجب نماز و به قول مشهور، هنگام تلبیه واجب است.

احکام زبان
...

زَبان، یک نظام ساختارمند برای برقراری ارتباط است. ساختار یک زبان، دستور زبان و اجزای آزاد آن، واژگان آن است. زبان ها، ابزار اصلی ارتباط انسان ها به حساب می آیند و می توانند از راه گفتار، نشانه یا نوشتار، منتقل شوند. بسیاری از زبان ها، از جمله زبان های رایج دنیا، سامانه های نوشتاری دارند که امکان ضبط صداها یا نشانه ها را برای فعال سازی دوباره در آینده، فراهم می کنند. زبان انسان به یک روش انتقال ( دیداری، صوتی یا غیره ) ، وابسته نیست و بین فرهنگ ها در طول زمان، بسیار متغیر بوده است. [ ۱] انواع زبان ها در خانواده های زبانی مختلف قرار می گیرند .
زبان های انسانی از ویژگی های زایا بودن و قشرشکن بودن، برخوردارند و بر قراردادهای اجتماعی و یادگیری، متکی شده اند.
تخمین زده می شود که تعداد زبان های انسانی در جهان بین ۵٬۰۰۰ تا ۷٬۰۰۰ زبان متفاوت باشد. برآوردهای دقیق به تمایز دلخواه ( دوگانگی ) بین زبان ها و گویش ها بستگی دارد. [ ۲] زبان های طبیعی می توانند صحبت شوند، نشان وار شوند یا هر دوی این ویژگی را داشته باشند. با این حال، هر زبانی را می توان با استفاده از محرک های شنیداری، دیداری یا لمسی در رسانه های ثانویه رمزگذاری کرد - برای مثال، نوشتن، سوت زدن، امضا کردن، یا خط بریل نمونه هایی از این ویژگی هستند. به عبارت دیگر، زبان انسان مستقل از وجه نمایی ( منظور در بافت معناشناسی آن:modality - independent ) است، اما زبان نوشتاری یا اشاره راهی برای حک یا رمزگذاری گفتار یا حرکات طبیعی انسان است.
بسته به دیدگاه های فلسفی در مورد تعریف زبان و معنا، هنگامی که به عنوان یک مفهوم کلی استفاده می شود، «زبان» ممکن است به توانایی شناختی برای یادگیری و استفاده از سامانه های ارتباطی پیچیده یا توصیف مجموعه ای از قوانین تشکیل دهنده این سامانه اشاره داشته باشد. یا مجموعه ای از گفته هایی که می توان از آن قوانین تولید کرد. همه زبان ها برای ربط دادن نشانه ها به معانی خاص به فرایند نشانه سازی یا همان semiosis متکی هستند. زبان های شفاهی، دستی و لمسی حاوی یک سیستم واج شناختی هستند که نحوه استفاده از نمادها برای تشکیل دنباله هایی به نام واژه ها یا تکواژها را کنترل می کند. همچنین زبان دارای یک سامانه نحوی است که نحوه ترکیب واژگان و تکواژها را برای تشکیل عبارات و گفته ها را شکل می دهد.
به مطالعه علمی زبان، زبان شناسی می گویند. در جهان غرب، بررسی های انتقادی زبان ها، مانند فلسفه زبان، روابط بین زبان و اندیشه و غیره، از جمله اینکه کلمات چگونه تجربه را نشان می دهند، حداقل از زمان گرگیاس و افلاطون در تمدن یونان باستان مورد بحث بوده است. متفکرانی مانند روسو ( ۱۷۱۲–۱۷۷۸ ) استدلال کرده اند که زبان از احساسات سرچشمه می گیرد، در حالی که دیگران مانند کانت ( ۱۷۲۴–۱۸۰۴ ) معتقدند که زبان ها از تفکر عقلانی و منطقی سرچشمه می گیرند. فیلسوفان قرن بیستمی مانند ویتگنشتاین ( ۱۸۸۹–۱۹۵۱ ) اما استدلال می کنند که فلسفه در واقع مطالعه خود زبان است. از چهره های اصلی علم زبان شناسی تأثیرگذار در زبان شناسی نوین می توان به فردیناند دو سوسور و نوام چامسکی اشاره کرد.

زبان (کالبدشناسی). زبان دسته ای از ماهیچه های مخطط است که در درون دهان قرار دارد و به جویدن و هضم غذا کمک می کند.
زبان به وسیلهٔ پرزهایی که بر روی خود دارد تنها عضو برای چشیدن در بدن است. همچنین با توانایی حرکت به صورت های مختلف به تشکیل صداهای مختلف به صحبت کردن کمک می کند. زبان به وسیله بزاق دهان همیشه مرطوب نگه داشته می شود و تعداد زیادی عصب و رگ به زبان کمک می کنند تا حرکت های مختلف را انجام دهد.
بعضی زبان را به عنوان قویترین ماهیچه ارادی بدن انسان می شناسند.

برقراری سیستماتیک ارتباط به وسیلۀ نمادهای صوتی. زبان مشخصۀ عمومی نوع بشر است. منشأ زبان به درستی دانسته نیست و پیشینۀ کاربرد آن بسیار طولانی است. سابقۀ خط (که به حدود ۶هزار سال می رسد) فقط جزیی کوچک از تاریخ زبان است. زبان قبایل بدوی با زبان جوامع پیشرفته و زبان های باستانی با زبان های مدرن از نظر ابتدایی یا پیشرفته بودن هیچ تفاوتی ندارند. تفاوت زبان ها در ادبیات آن هاست. از آن جا که زبان سیستمی فرهنگی است، در کاربرد انفرادی، جنسیتی و طبقاتی آن تمایزاتی به وجود می آید. هر فرد به گروهی از مردم تعلق دارد که به یک زبان سخن می گویند. شمار جوامع زبانی بین ۳ تا ۴هزار برآورد شده است. گویندگان زبان ها از نظر تعداد بسیار متفاوت اند. برخی از زبان ها صدها میلیون و برخی دیگر چند صد تن یا حتی کمتر گوینده دارند. زبان چینی ماندارین، زبان انگلیسی و زبان اسپانیایی بیش از هر زبان دیگر امروزی تکلم می شود. در هر زبان گویش های مختلف و لحن و لهجه های گوناگون وجود دارد. گویشی که دارای ادبیات غنی، مکتوب و مدرسی باشد، زبان معیار خوانده می شود. بسیاری از مردم به بیش از یک زبان سخن می گویند. نخستین زبان آموخته شده را زبان بومی یا زبان مادری می نامند. کلیۀ افراد بشر بالقوه استعداد زبان آموزی دارند امّا این استعداد خاص آموختن یک زبان خاص نیست و کودک نوزاد در هر محیطی پرورده شود قادر به آموختن زبان آن محیط خواهد بود. در دهۀ ۱۹۵۰ نوام چامسکی نظریۀ گشتاری یا زایشی را مطرح کرد که بنابر آن واژگان و دستور هر زبان طبیعی بر شالودۀ «ساختارهای عمقی» استوار است و درک زبان و دستور زبان در همه جای دنیا ذاتی بشر و تفاوت های بین دو زبان کمتر از شباهت های آن ها بنیادی است. زبان هایی را که از بنیاد به یکدیگر مرتبط اند، خانوادۀ زبانی می خوانند. نخستین خانوادۀ زبانی که مورد مطالعه قرار گرفت، خانوادۀ زبان های آریایی، یا هند و اروپایی بود، که شاخۀ زبان های هند و ایرانی، ازجمله سانسکریت، اوستایی، فارسی باستان، پهلوی، کردی و فارسی دری از این خانواده است. خانوادۀ زبان های حامی ـ سامی، آلتایی و سرخ پوستی در قارۀ امریکا، نیز هرکدام خانواده ای از زبان های بشری را تشکیل می دهند. برخی از زبان های پراکنده در میان بومیان استرالیا، گینۀ نو و سیبری شرقی هنوز به درستی طبقه بندی نشده اند.

زبان (زیست شناسی). زبان (زیست شناسی)(tongue)
در مهره داران چهارپا، اندامی عضلانی که معمولاً به کف دهان متصل است. دارای ریشۀ ضخیمی، متصل به استخوانی U شکل با نام استخوان لامی، است و با غشایی مخاطیپوشیده شده است که دارای اعصابو جوانه های چشاییاست. زبان اندام اصلی چشاییاست. غذا را برای جویدن به زیر دندان ها، و برای بلع به حلق هدایت می کند. همچنین، این اندام در انسان برای صحبت کردن نیز ضروری است. در حیوانات دیگر، برای نوشیدن آب، و تمیز کردن و آراستن بدن به کار می آید. در برخی از جانوران، ازقبیل قورباغه ها، زبان برای گرفتن حشرات و غذا به سرعت و ناگهان به جلو پرتاب می شود. در برخی دیگر، ازقبیل مورچه خوار، زبان دسترسی به غذا در سوراخ های عمیق را ممکن می کند.