رزق الله بن عبدالوهاب تمیمی

[ویکی فقه] تمیمی، رزق اللّه بن عبدالوهّاب، مکنّا به ابومحمد، محدّث و فقیه و واعظ حنبلی عراق در قرن پنجم است. وی را تمیمی بغدادی نیز خوانده اند.
به گفته خودش در ۳۹۶ به دنیا آمده، ولی در منابع سالهای ۴۰۰، ۴۰۱ و ۴۰۴ نیز ذکر شده است.
خاندان وی عالم و فقیه بودند و او در روزگار خود از بزرگان عراق و بغداد به شمار می رفت.
پدرش (متوفی ۴۲۵) واعظ و مفتی بود.
تمیمی قرآن و علم قرائات را نزد ابوالحسن حمّامی خواند و از پدرش و کسانی چون ابوالحسین احمدبن محمدبن مُتیَّم، ابوعمربن مهدی و ابوعلی بن شاذان حدیث فرا گرفت.
وی فقه را از پدر و عمویش (عبدالواحد) و قاضی ابوعلی بن ابی موسی هاشمی آموخت و ابن خفّاف، از شاگردان ابن مجاهد (مؤلف القرائات الکبیر)، را نیز درک کرد.
تمیمی پس از درک محضر عالمان، به نشر دانش پرداخت و تا ۴۵۰ در جامع منصور بغداد مجلس وعظ و حلقه درس داشت.
پس از انتقال او به باب المراتب در دارالخلافه بغداد، حلقه درس وی در جامع القصر تشکیل شد و او در آن جا حدیث و فقه تدریس می کرد.
اشخاص بسیاری از وی حدیث فرا گرفتند، از جمله ابوالکرم شهرزوری، اسماعیل تیمی/ تمیمی، ابوسعد بغدادی و عبدالوهّاب اَنماطی.
تمیمی نزد خلفا و سلاطین زمان خود محترم بود و با آنان ارتباط داشت.
مقتدی، خلیفه عباسی ، وی را به دربار ملوک و سلاطین عراق عجم و خراسان و ماوراءالنهر فرستاد؛ او در این سفر نامه خلیفه را به ملکشاه سلجوقی داد.
تمیمی در همین سفر در برخی شهرها، از جمله اصفهان ، مجلس حدیث داشته و گفته شده است که بیش از صد تن از مردم اصفهان از او حدیث شنیده یا نقل کرده اند و برخی مانند احمدبن محمد سلفی از وی اجازه روایت حدیث گرفته اند.
به گفته ابن جوزی ، تمیمی تا زمان حیات ابن ماکولا، قاضی القضاه بغداد ، همواره به عنوان گواه در دادگاه حاضر می شد، اما پس از مرگ وی از ادای شهادت در دادگاه خودداری کرد.

درگذشت
تمیمی در نیمه جمادی الاولی ۴۸۸ درگذشت.

فرزندان
دو تن از فرزندان او، عبدالوهّاب و عبدالواحد، از واعظان و محدّثان حنبلی بوده اند.

علمیت
...