ردا

[ویکی فقه] رداء لباسی همانند عبا هست که مخصوص مردان است و قسمت بالای بدن را می پوشاند.
از ردا به معنای نخست در باب حج و به معنای دوم در باب طهارت و صلات سخن رفته است.

احکام ردا
...

ردا ( به انگلیسی: Mantle ) ( برگرفته از mantel فرانسوی قدیمی، از mantellum، اصطلاح لاتین برای ردای بلند ) نوعی لباس گشاد است که معمولاً روی لباس های درونی پوشیده می شود تا به همان هدفی که کت می رسد، عمل کند. از نظر فنی، این اصطلاح یک شنل بلند و گشاد را توصیف می کند که از قرن ۱۲ تا ۱۶ توسط هر دو جنس پوشیده می شد، اگرچه در سدهٔ نوزدهم برای توصیف هر لباس بیرونی گشاد شبیه به شنل استفاده می شد. به عنوان مثال، دولمان، لباس زنانه شنل مانند سدهٔ نوزدهمی با آستین های جزئی اغلب به عنوان ردا توصیف می شود.
یک نوع از ردا، رَداچه است ( با املای mantelet, mantelot و mantlet ) ، معمولاً یک نسخه کوتاه شده از ردا را توصیف می کند. این اصطلاح در اوایل سال ۱۳۸۶ در " داستان شوالیه " نوشته جفری چاسر پدید آمد. در سدهٔ هجدهم، ردا، شنل کوتاه زنانه بود و در آغاز سدهٔ نوزدهم، شال زینتی بود که از روی سینه عبور می کرد و از پشت بسته می شد، معمولاً از خز یا توری ساخته می شد. در پایان سدهٔ نوزدهم، ردا یک شنل شانه ای زنانه بود که انتهای آن ها در جلو کشیده بود و گاهی توسط یک کمربند در کمر نگه داشته می شد.

رَدا
تن پوش رو، بلند، گشاد، جلوباز، بی آستین یا با آستین. ردای سواره نظام مادها و شاهان هخامنشی کندیس/کندیز نام داشت. ردای دیگر این دوره ها در زیر شانۀ راست بسته می شد. در اوایل دورۀ ساسانی ردا را بر دوش می انداختند و گاه در ناحیۀ سینه با روبان یا گیره ای حلقه ای بسته می شد. ردای پیامبر (ص)، به نام حِبَرَه، بلند، گشاد، سفید، با راه راه های عمودی و از جنس کتان بود. مِطْرَف ردای ابریشمین منقش و مخطط چهارخانه و حاشیه دار در روزگار صدر اسلام بود. رداهای آستین گشاد، در دورۀ امویان و پس از آن رایج شد؛ چنان که در دورۀ طاهریان آستین ها جیب هایی برای حمل وسایل مورد نیاز داشت. در دورۀ آل بویه، رداها چهارگوش و در دورۀ فاطمیان مصر رداها گشاد بود و آستین هایی عریض داشت. رداهای شاهان از ابریشم زربفت و حاشیه دوزی شده و مزین به جواهرات بود. در زمستان رداها آستر داشت و با ابریشم خام آجیده می شد. در دوره های بعد، همین رداها با آستین هایی کوتاه یا گشاد و بلند، یقه های هفت، جلوباز تا پایین یا در پهلو دگمه شده رایج بود.