دانشگاه در اروپای سده های میانه نهادی بود که در سده های میانه و در اروپای غربی برای آموزش عالی بنیاد گذاشته شد. نخستین نهادها در اروپای غربی را، که بتوان دانشگاه نامید، در ایتالیا ( خصوصاً پادشاهی های ناپولی و سیسیل ) ، و پادشاهی های انگلستان، فرانسه، اسپانیا، پرتغال و اسکاتلند در سده های یازدهم تا پانزدهم میلادی برای آموزش و پژوهش در هنر و سطوح عالی الاهیات، حقوق و پزشکی بنیاد گذاشته شدند. [ ۱] در سده چهاردهم میلادی شمار و فعالیت این دانشگاه ها در اروپا افزایش یافت. این دانشگاه ها خود برآیند دگردیسی مدرسه های کلیسایی و مدرسه های رهبانی بودند و اگرچه سیاهه این مدرسه ها که واتیکان تهیه می کرد، می تواند بسیار روشن گر و راه گشا باشد، اما به آسانی نمی توان مرزی روشن کشید، که این مدرسه ها از چه تاریخی به راستی دانشگاه به شمار می آیند.
با رشد و رونق شهرنشینی در اروپای سده های دوازدهم و سیزدهم میلادی نیاز به دین یاران و کشیشان دانش آموخته و حرفه یی بیش تر احساس می شد. پیش از آن زندگی فکری در اروپا بر دوش و صومعه ها وانهاده شده بود، که بیش تر جایگاه نماز و نیایش بودند و کم تر صومعه یی می توانست به کشیشان دانشورش ببالد. در پی اصلاحات گریگوری که بر شریعت قاعده مند و آموزش مقدسات پای می فشرد، اسقف ها پایه مدرسه های کلیسایی را گذاشتند، تا قواعد شریعت را به روحانیان آموزش بدهند، هرچند با نگاهی گیتی گرایانه تر و فارغ از گرایش دینی، منطق و فن جدل برای به کار بردن در موعظه و تبلیغ و حساب برای اداره امور مالی نیز بدیشان آموزانده می شد. پاپ گریگوری هفتم در ترویج و گناردن مفهوم دانشگاه نوین جدی بود، چندان که در فرمان پاپی ش در ۱۰۷۹ میلادی به پایه گذاری گنارده مدرسه های کلیسایی دستور داده است، که خودشان بعدتر نخستین دانشگاه های اروپایی شدند.
بدین ترتیب دانش آموختگی برای بالارفتن در مراتب کلیسایی بایسته شد و استادان و آموزگاران ارج دیدند و بر صدر نشستند. درخواست ها به زودی از حد مدرسه های کلیسایی، که با یک استاد اداره می شدند، فرارفت. از این گذشته تنش میان دانش آموزان این مدرسه ها در شهرهای کوچک با اهالی بالا می گرفت و از این رو مدرسه ها به شهرهای بزرگی چون بولونیا و رم و پاریس کوچیدند.
برنامهٔ عمومی دانشگاه های قرون وسطی شامل مواد هفتگانهٔ صرف ونحو، بلاغت، منطق، حساب، هندسه، موسیقی و هیئت بود. بعضی از کتب ارسطو مانند ارغنون و اخلاق نیکوماخوسی، سیاست نیز تدریس می شد. در پزشکی کتب بقراط و جالینوس و ابن سینا ( قانون در طب ) مهم ترین درس بود. در الاهیات نیز کتاب عقاید، تألیف پیتر لمبارد، مهم ترین درس بود و تورات و انجیل را نیز می آموختند. در دانشکدهٔ حقوق نیز مجموعهٔ قوانین ژوستینین یکم، موسوم به بدنه قانون مدنی و مجموعهٔ قوانین و مقررات و نظامات مربوط به کلیسا تدریس می شد. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبا رشد و رونق شهرنشینی در اروپای سده های دوازدهم و سیزدهم میلادی نیاز به دین یاران و کشیشان دانش آموخته و حرفه یی بیش تر احساس می شد. پیش از آن زندگی فکری در اروپا بر دوش و صومعه ها وانهاده شده بود، که بیش تر جایگاه نماز و نیایش بودند و کم تر صومعه یی می توانست به کشیشان دانشورش ببالد. در پی اصلاحات گریگوری که بر شریعت قاعده مند و آموزش مقدسات پای می فشرد، اسقف ها پایه مدرسه های کلیسایی را گذاشتند، تا قواعد شریعت را به روحانیان آموزش بدهند، هرچند با نگاهی گیتی گرایانه تر و فارغ از گرایش دینی، منطق و فن جدل برای به کار بردن در موعظه و تبلیغ و حساب برای اداره امور مالی نیز بدیشان آموزانده می شد. پاپ گریگوری هفتم در ترویج و گناردن مفهوم دانشگاه نوین جدی بود، چندان که در فرمان پاپی ش در ۱۰۷۹ میلادی به پایه گذاری گنارده مدرسه های کلیسایی دستور داده است، که خودشان بعدتر نخستین دانشگاه های اروپایی شدند.
بدین ترتیب دانش آموختگی برای بالارفتن در مراتب کلیسایی بایسته شد و استادان و آموزگاران ارج دیدند و بر صدر نشستند. درخواست ها به زودی از حد مدرسه های کلیسایی، که با یک استاد اداره می شدند، فرارفت. از این گذشته تنش میان دانش آموزان این مدرسه ها در شهرهای کوچک با اهالی بالا می گرفت و از این رو مدرسه ها به شهرهای بزرگی چون بولونیا و رم و پاریس کوچیدند.
برنامهٔ عمومی دانشگاه های قرون وسطی شامل مواد هفتگانهٔ صرف ونحو، بلاغت، منطق، حساب، هندسه، موسیقی و هیئت بود. بعضی از کتب ارسطو مانند ارغنون و اخلاق نیکوماخوسی، سیاست نیز تدریس می شد. در پزشکی کتب بقراط و جالینوس و ابن سینا ( قانون در طب ) مهم ترین درس بود. در الاهیات نیز کتاب عقاید، تألیف پیتر لمبارد، مهم ترین درس بود و تورات و انجیل را نیز می آموختند. در دانشکدهٔ حقوق نیز مجموعهٔ قوانین ژوستینین یکم، موسوم به بدنه قانون مدنی و مجموعهٔ قوانین و مقررات و نظامات مربوط به کلیسا تدریس می شد. [ ۲]
