صومعه

[ویکی فقه] صومعه بنایی است با سری بلند و باریک که ترسایان مسیحی برای عبادت در آن عزلت می گزینند.
از آن در باب جهاد سخن گفته اند.
صومعه در قرآن
صومعه مفرد «صوامع» است که در قرآن کریم به صورت جمع به کار رفته است.
صومعه در روایات
به جهت شباهت مناره به صومعه، در برخی روایات و کلمات فقها ، صومعه به معنای مناره نیز به کار رفته است. در روایتی استحباب شش رکعت نماز در مسجد منی در اصل صومعه وارد شده است، فقیهان، مراد از اصل صومعه را پایین مناره و یا عمارت پایین آن دانسته اند.
کراهت اذان گفتن در صومعه
...

صومعه (الجزایر). صومعه ( به عربی: الصومعة ) یک منطقهٔ مسکونی در الجزایر است که در ثنیه واقع شده است. [ ۱] صومعه ۵ کیلومتر مربع مساحت دارد ۴۰۰ متر بالاتر از سطح دریا واقع شده است. [ ۲] [ ۳]

صومعه (اهر). صومعه یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی است که در دهستان اوچ هاچا بخش مرکزی شهرستان اهر واقع شده است. این روستا ۷۹ نفر جمعیت دارد. [ ۱] [ ۲]

صومعه (چاراویماق). صومعه یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی است که در دهستان چاراویماق شرقی بخش شادیان شهرستان چاراویماق واقع شده است. این روستا ۹۲ نفر جمعیت دارد. [ ۱]

صومعه (عجب شیر). صومعه یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی است که در دهستان دیزجرود شرقی بخش قلعه چای شهرستان عجب شیر واقع شده است.
جمعیت این روستا بر پایهٔ نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۸۵ خورشیدی، برابر با ۳۷۴ نفر بوده است. [ ۱]

صومعه (فیلم ۱۹۹۵). صومعه ( به انگلیسی: The Convent ) فیلمی محصول سال ۱۹۹۵ و به کارگردانی مانوئل دی الیویرا است. در این فیلم بازیگرانی همچون کاترین دنو، جان مالکوویچ، لوئیس میگوئل سینترا و لئونور سیلویرا ایفای نقش کرده اند.

صومعه (مازول). صومعه روستایی در دهستان مازول بخش مرکزی شهرستان نیشابور استان خراسان رضوی ایران است.
بر پایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵ جمعیت این روستا ۷۲۵ نفر ( ۲۶۷خانوار ) بوده است. [ ۱]

صومعه (مراغه). صومعه یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی است که در دهستان سراجوی غربی بخش مرکزی شهرستان مراغه واقع شده است.

صومعه (نیشابور). صومعه ( نیشابور ) ، روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان نیشابور در استان خراسان رضوی ایران است.
این روستا در پنج کیلومتری شمال شهر نیشابور و در منطقه خوش آب و هوای دامنه رشته کوه بینالود واقع شده است.
دانشگاه آزاد اسلامی واحد نیشابور و آموزشکده کشاورزی نیشابور نیز در مسیر جاده نیشابور به صومعه قرار دارد.
پانصد متر قبل از ورودی روستا سمت شرق جاده آرامستان روستا قرار دارد.
همچنین این روستا دارای پست بانک و مخابرات ، خانه بهداشت ، مسجد ، نانوایی ، سوپر مارکت ، موتور سازی ، دستگاه عابر بانک و کافه رستوران شاه توت ( حمید نجفی ) می باشد.
این روستا در دهستان مازول قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۲۰۰۰ نفر ( ۴۰۰خانوار ) بوده است. [ ۱]
• حیدر یغما ( شاعر خشتمال )
• میثم هوشمندفراز ( نویسنده )

صومعه (هریس). صومعه یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی است که در دهستان بدوستان شرقی بخش مرکزی شهرستان هریس شهرستان هریس واقع شده است.

صومعه (کلیبر). صومعه ( Sowmaeh, Kaleybar ) یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی است که در دهستان ییلاق بخش مرکزی شهرستان کلیبر واقع شده است. [ ۱] بر اساس سرشماری سال ۱۳۸۵، جمعیت روستا۱۳ نفر در ۵ خانوار می باشد. [ ۲] . یک آمارگیری اخیر جمعیت را ۲۰ نفر در ۶ خانوار اعلام کرده است. [ ۳]
• در اواخر دهه ۱۳۲۰، بر اساس جلد چهارم فرهنگ جغرافیایی ایران[ ۴] ، صومعه ۳۷ تن سکنه داشت. [ ۵]
• روستای صومعه در ۸کیلومتری شهرستان کلیبر واقع شده است، مسیر دسترسی به این روستا: یک کیلومتری جاده جانانلو، فرعی دست راست
در مسیر دسترسی به این روستا درختهای کهنسال و تنومند چنار سر به فلک کشیده در دامنه کوه چشم هر گردشگری را مجذوب خود میکند. بخش وسیعی از جنگلهای ارسباران در این منطقه قرار دارد، در ۲کیلومتری این روستا اقامتگاه جنگلی آقای نوری با تمام امکانات رفاهی و با چشم اندازی بی نظیر و با دید وسیع جنگل و استخر شنا پذیرای طبیعتگردان عزیز است. جاذبه های گردشگری روستای صومعه: ۱ - مقبره شیخ احمد اردبیلی ۲ - درخت کاج مارپیچ با قدمت بیش از ۱۵۰۰سال ۳ - اقامتگاه جنگلی آقای نوری ۴ - جنگل های بکر و سرسبز ۵ - درختان چنار کهنسال با قطر بیش از ۳متر
در قبرستان روستای صومعه که مقبره شیخ احمد در آن واقع شده است، درخت سرو عجیبی وجود دارد که معجزه شیخ مذکور است، این درخت کهنسال در تمام قسمت های تنه خود حتی شاخ های کوچک حالت پیچ خورده دارد ونیمی از آن سوخته و نیمه دیگر آن همیشه سبز است، و از سایر درختان سرو که در آن منطقه و قبرستان وجود دارند متمایز است. به جرات می توان گفت که این درخت کاح در ایران منحصر به فرد است. [ ۶]

صومعه (monastery)
صومعه سنت گال، سوئیس، 820م
(یا: دیر) عبادتگاهی که راهبان یا راهبه ها در آن به سر می برند. در مراحل اولیه، هنگامی که عزلت گزیدگان به رهبانیت رو می آوردند، صومعه ها صرفاً مجموعه ای از حجره ها یا کلبه ها بودند. قدیس پاخومیوس، بنیاد گذار صومعه سنوبیتی، نخستین صومعۀ خود را در ۳۴۶م در مصر، به صورت روستایی با چند ردیف کلبه که در هر یک سه راهب جا می گرفتند، در کنار یک غذاخوری عمومی و یک کلیسا دایر کرد. راهبانِ تحت فرمان او در حرفه های مختلفی همچون خیاطی و درودگری کار می کردند، و کارگاه هایشان نیز بخشی از ساختمان صومعه بود، و محصولات خود را به نزدیک ترین شهر می بردند و می فروختند تا جامعۀ آنان بقا یابد. با گذشت زمان، تعداد رهبانگاه ها افزایش یافت و نقشۀ منظمی برای صومعه شکل گرفت؛ صومعه ها جمع وجورتر شدند و بدین ترتیب محافظت از آن ها دربرابر حمله های خارجی آسان تر گردید، و در پیرامون آن ها وسایل تدافعی در نظر گرفته شد. نقشه صومعه های شرقی با صومعه های غربی تفاوت دارد. نقشۀ صومعه سانتا لائورا، در کوه آتوس، یونان، نمونه ای از صومعه شرقی است. این صومعه که دیوارهای سنگی مرتفع آن را در میان گرفته اند حدود یک هکتار وسعت دارد. صومعه های قِبطی نقشۀ متفاوتی دارند و در آن ها اثری از حیاط بیرونی نیست. کلیسا در شمال بنا، و دالان وسیعی در کنار آن قرار دارد که درهای حجره ها در دو سوی آن باز می شود. در دوران رونق صومعه نشینی در غرب که نتیجۀ تأثیر سنت بندیکت در مونته کاسّینو بود، صومعه های متعددی ساخته شد. صومعه های بندیکتی همگی از یک نقشه پیروی می کردند که با توجه به محل ساخت، تغییراتی در آن داده می شد. ساختمان ها در چند دسته بنا می شدند؛ کلیسا که کانون حیات دینی جامعه بود، در یک ضلعِ رواقی مربع شکل قرار داشت، و در اضلاع دیگرِ رواق، بناهایی ساخته می شد که بخش های ضروری زندگی دیرنشینی را تشکیل می دادند: تالار شورای کلیسا، خوابگاه، تالار عمومی، و غذاخوری. صومعه بزرگ سنت گال، در سوئیس، که در ۸۲۰ م بنا شد، از صومعه های شاخص بندیکتی است. فرقۀ کلونی ساختما ن های خود را به شیوه ای متفاوت دسته بندی می کردند. در نقشۀ صومعۀ کلونی که ویلیام، دوک آکیتن، آن را بنا کرد رواق صومعه، در مقایسه با نقشۀ متداول، بیشتر به سمت غرب متمایل است و ساختمان های صومعه به آن راه ندارند، بلکه به صورت دستۀ مجزایی مجتمع شده اند. صومعه های سیستری ساده و بی پیرایه اند، و روش خشک زندگی پیروان این فرقه را بازمی نمایند. در این صومعه ها استفاده از هر نوع آذین معماریِ غیرضروری، همچون برجک، سرمناره و شیشۀ منقوش ممنوع بود، و معمولاً در محلی دورافتاده و نامسکون ساخته می شد. کاهدان ها، انبارهای غلات، اصطبل ها، کارگاه ها و غیره در بخش بیرونی، و ابنیۀ صومعه در بخش اندرونی ساخته می شدند و کلیسا در وسط آن ها واقع بود. نقشۀ صومعه های اوگوستینی، اصولاً همان نقشۀ صومعه های بندیکتی بود. طول زیاد کلیساهای صومعه های اوگوستینی، برای گنجاندن انبوه عبادت کنندگان، ویژگی آن هاست. در کلیسای لانتونی و کرایست چرچ (توئاینم)، جایگاه همسرایان از راهه جداست. گاهی اصلاً راهه ای در کار نیست، ازجمله در بولتون و کیرکم؛ در حالی که در برینکبِرن و لَنرکاست فقط راهه های شمالی وجود دارد. صومعۀ سنت اوگوستین در بریستول، نمونه ای از صومعه های اوگوستینی است که در حال حاضر از کلیسای آن همچون کلیسای جامع استفاده می شود. فرقۀ پرمونتری (که نام خود را از نخستین صومعه خود در پرمونتره در فرانسه گرفته اند) صومعه های خود را با نقشۀ صومعه های اوگوستینی می ساختند. نقشۀ صومعه های کارتوزیاز دیگر نقشه ها متمایز بود، و با شیوۀ زندگی شبه عزلت نشین اعضای فرقه سازگاری داشت. صومعه کارتوزی از مجموعه ای حجره یا کلبۀ کوچکِ جدا از هم تشکیل می شد که هریک اتاق نشیمن، اتاق کار، و غیره داشت. ویدم در سامرست نخستین صومعه این فرقه بود. نمونۀ صومعه های قرون وسطایی که هرگز احیا نشد، صومعه های دوقلو است که اولین بار در قرن ۷ م در گُل بنا شد. در این نوع صومعه، راهبان و راهبه ها در دو ساختمان مجزای مجاور هم زندگی می کنند و غالباً در یک کلیسا به عبادت می پردازند. صومعه های فرقۀ گرایان (مندیکانت) دستۀ متمایزی را تشکیل می داد. این صومعه ها معمولاً در شهرهای بزرگ بنا می شدند و برحسب ضرورت با مقتضیات محلی نیز تطبیق می یافتند، بنابراین به ندرت می توان نظمی در بناهای آن ها مشاهده کرد. اعضای این فرقه تلاش خود را روی بنای کلیساهایشان متمرکز می کردند و آن ها را طوری می ساختند که پذیرای انبوه عبادت کنندگان باشند. این کلیساها معمولاً به شکل مستطیل طویل بودند و گوشوارۀ عرضی نداشتند. نیز ← دیر