[ویکی فقه] حکم خویشاوندان (قرآن). در دین اسلام درباره خویشاوندان و صله ارحام بسیار سفارش شده و در نحوه ارتباط و برخورد با خویشاوندان آداب و احکامی را بیان داشته است.
لازم است در ارتباط با خویشاوندان برخورد و گفتار نیک داشت. «واذا حضر القسمة اولوا القربی... فارزقوهم منه وقولوا لهم قولا معروفا؛ و اگر بهنگام تقسیم (ارث)، خویشاوندان (و طبقه ای که ارث نمی برند) و یتیمان و مستمندان، حضور داشته باشند، چیزی از آن اموال را به آنها بدهید! و با آنان به طور شایسته سخن بگویید.» «وءات ذا القربی حقه... • واما تعرضن عنهم ابتغاء رحمة من ربک ترجوها فقل لهم قولا میسورا؛ و حق نزدیکان را بپرداز، و (همچنین حق) مستمند و وامانده در راه را! و هرگز اسراف و تبذیر مکن، • ..... • و هر گاه از آنان (مستمندان) روی برتابی، و انتظار رحمت پروردگارت را داشته باشی (تا گشایشی در کارت پدید آید و به آنها کمک کنی)، با گفتار نرم و آمیخته با لطف با آنها سخن بگو.»
لزوم احسان به نزدیکان
لازم است به نزدیکان و خویشاوندان احسان کرد. «واذ اخذنا میثـق بنی اسرءیل لا تعبدون الاالله وبالولدین احسانـا وذی القربی...؛ و (به یاد آورید) زمانی را که از بنی اسرائیل پیمان گرفتیم که جز خداوند یگانه را پرستش نکنید و به پدر و مادر و نزدیکان و یتیمان و بینوایان نیکی کنید و به مردم نیک بگویید نماز را برپا دارید و زکات بدهید. سپس (با اینکه پیمان بسته بودید) همه شما- جز عده کمی- سرپیچی کردید و (از وفای به پیمان خود) روی گردان شدید.» «واعبدوا الله... وبالولدین احسـنـا وبذی القربی...؛ و خدا را بپرستید! و هیچ چیز را همتای او قرار ندهید! و به پدر و مادر، نیکی کنید همچنین به خویشاوندان و یتیمان و مسکینان، و همسایه نزدیک، و همسایه دور، و دوست و همنشین، و واماندگان در سفر، و بردگانی که مالک آنها هستید زیرا خداوند، کسی را که متکبر و فخر فروش است، (و از ادای حقوق دیگران سرباز می زند،) دوست نمی دارد.»
ادای حقوق خویشاوندان
ادای حقوق خویشاوندان لازم است. «ان الله یامر بالعدل والاحسـن وایتای ذی القربی... یعظکم لعلکم تذکرون؛ خداوند به عدل و احسان و بخشش به نزدیکان فرمان می دهد و از فحشا و منکر و ستم، نهی می کند خداوند به شما اندرز می دهد، شاید متذکر شوید!» «وءات ذا القربی حقه...؛ و حق نزدیکان را بپرداز، و (همچنین حق) مستمند و وامانده در راه را! و هرگز اسراف و تبذیر مکن.» (در احتمالی، مقصود از «ذی القربی» مطلق خویشاوندان است.) «فـات ذا القربی حقه... ذلک خیر للذین یریدون وجه الله واولـئک هم المفلحون؛ پس حق نزدیکان و مسکینان و در راه ماندگان را ادا کن! این برای آنها که رضای خدا را می طلبند بهتر است، و چنین کسانی رستگارانند.»
ماموریت پیامبر
...
لازم است در ارتباط با خویشاوندان برخورد و گفتار نیک داشت. «واذا حضر القسمة اولوا القربی... فارزقوهم منه وقولوا لهم قولا معروفا؛ و اگر بهنگام تقسیم (ارث)، خویشاوندان (و طبقه ای که ارث نمی برند) و یتیمان و مستمندان، حضور داشته باشند، چیزی از آن اموال را به آنها بدهید! و با آنان به طور شایسته سخن بگویید.» «وءات ذا القربی حقه... • واما تعرضن عنهم ابتغاء رحمة من ربک ترجوها فقل لهم قولا میسورا؛ و حق نزدیکان را بپرداز، و (همچنین حق) مستمند و وامانده در راه را! و هرگز اسراف و تبذیر مکن، • ..... • و هر گاه از آنان (مستمندان) روی برتابی، و انتظار رحمت پروردگارت را داشته باشی (تا گشایشی در کارت پدید آید و به آنها کمک کنی)، با گفتار نرم و آمیخته با لطف با آنها سخن بگو.»
لزوم احسان به نزدیکان
لازم است به نزدیکان و خویشاوندان احسان کرد. «واذ اخذنا میثـق بنی اسرءیل لا تعبدون الاالله وبالولدین احسانـا وذی القربی...؛ و (به یاد آورید) زمانی را که از بنی اسرائیل پیمان گرفتیم که جز خداوند یگانه را پرستش نکنید و به پدر و مادر و نزدیکان و یتیمان و بینوایان نیکی کنید و به مردم نیک بگویید نماز را برپا دارید و زکات بدهید. سپس (با اینکه پیمان بسته بودید) همه شما- جز عده کمی- سرپیچی کردید و (از وفای به پیمان خود) روی گردان شدید.» «واعبدوا الله... وبالولدین احسـنـا وبذی القربی...؛ و خدا را بپرستید! و هیچ چیز را همتای او قرار ندهید! و به پدر و مادر، نیکی کنید همچنین به خویشاوندان و یتیمان و مسکینان، و همسایه نزدیک، و همسایه دور، و دوست و همنشین، و واماندگان در سفر، و بردگانی که مالک آنها هستید زیرا خداوند، کسی را که متکبر و فخر فروش است، (و از ادای حقوق دیگران سرباز می زند،) دوست نمی دارد.»
ادای حقوق خویشاوندان
ادای حقوق خویشاوندان لازم است. «ان الله یامر بالعدل والاحسـن وایتای ذی القربی... یعظکم لعلکم تذکرون؛ خداوند به عدل و احسان و بخشش به نزدیکان فرمان می دهد و از فحشا و منکر و ستم، نهی می کند خداوند به شما اندرز می دهد، شاید متذکر شوید!» «وءات ذا القربی حقه...؛ و حق نزدیکان را بپرداز، و (همچنین حق) مستمند و وامانده در راه را! و هرگز اسراف و تبذیر مکن.» (در احتمالی، مقصود از «ذی القربی» مطلق خویشاوندان است.) «فـات ذا القربی حقه... ذلک خیر للذین یریدون وجه الله واولـئک هم المفلحون؛ پس حق نزدیکان و مسکینان و در راه ماندگان را ادا کن! این برای آنها که رضای خدا را می طلبند بهتر است، و چنین کسانی رستگارانند.»
ماموریت پیامبر
...
wikifeqh: حکم_خویشاوندان_(قرآن)