جغرافیای عراق گوناگون است و به چهار ناحیه اصلی بخش می شود: بیابان ( باختر فرات ) ، میانرودانِ بالا ( جزیره ) ناحیه ای در میانهٔ بالاییِ دجله و فرات، کوهسارهای شمالی در کردستان عراق، و میانرودانِ پایین، دشتی آبرفتی که از نزدیک تکریت تا خلیج فارس گسترده است.
کوهستان های شمال خاوری عراق بخشی از گسترش خاورسوی سامانه کوهستانی ای هستند که از بالکان، جنوب ترکیه، شمال عراق، ایران، و افغانستان گذشته و حتی به هیمالیا می رسد. ناحیه بیابانی در جنوب باختری و استانهای مرکزی هم مرز با عربستان و اردن جای گرفته و از دیدگاه جغرافیایی بخشی از شبه جزیره عربستان است.
سرزمین عراق در تاریخ جغرافیا جایگاه برجسته ای دارد: یک لوح رُسی، که به گستردگی «کهن ترین نقشهٔ شناخته شده» دانسته می شود، در سال ۱۹۳۰ میلادی و در جریان کاوش های گاسور ( به اکدی: Gasur ) در نوزی ( به هوری: Nuzi ) ( یورغان تپه امروزی ) ، جایی نزدیک به شهرهای حران و کرکوک و ۳۲۰ کیلومتر ( ۲۰۰ مایل ) شمال بابِل، از زمین بیرون آورده شد. بر پایهٔ برآوردهای رایج قدمت این لوح، با اندازه ۱۹۳ در ۱۷۳ میلیمتر ( ۷٫۶ در ۶٫۸ اینچ ) ، به روزگار دودمان سارگُن یکم اکدی از ۲۵۰۰ تا ۲۳۰۰ پیش از میلاد می رسد. برآورد پیشنهادیِ باستانشناس لئو بگراو ( به انگلیسی: Leo Bagrow ) [ ۱] زمان آن را حتی دورتر و به دوره پادشاهی اکد ( ۳۸۰۰ سال پ. م ) می رساند.
بیشتر جغرافیدانان، از جمله دولت عراق، جغرافیای کشور را در چارچوب چهار ناحیه اصلی مورد بحث قرار می دهند: صحرا در غرب و جنوب غربی؛ تپه ماهور بین بالادست رودخانه های دجله و فرات؛ کوهستان های شمال و شمال شرق؛ و دشت آبرفتی که دجله و فرات در آن جریان دارند.
گزارش های آماری رسمی عراق مساحت کشور را ۴۳۸٬۴۴۶ کیلومتر مربع نشان می دهند، در حالی که یکی از متن های وزارت امور خارجه ایالات متحده مساحت عراق را ۴۳۴٫۹۳۴ کیلومتر مربع ذکر می کند.
منطقه مرتفع، میان دجله، در شمال سامرا، و فرات، در شمال هیت، معروف است به «جزیره». «جزیره» بخشی از یک ناحیه بزرگتر است که از غرب، بین دو رودخانه، به سمت سوریه، و تا ترکیه امتداد می یابد. آب این منطقه در دره های عمیق جریان دارد و آبیاری در این منطقه بسیار دشوارتر از جلگه پست جنوبی است. مناطق جنوب غربی این منطقه، کویری یا نیمه بیابانی اند. قسمت های شمالی که شامل مناطقی چون دشت نینوا، دهوک و زاخو است، عمدتاً پوشش گیاهی مدیترانه ای دارد. پوشش گیاهی این نواحی در تابستان های خشک به صورت چرخشی خشک می شود و رنگ قهوه ای به خود می گیرد و در زمستان های پربارش ازنو شکوفا می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکوهستان های شمال خاوری عراق بخشی از گسترش خاورسوی سامانه کوهستانی ای هستند که از بالکان، جنوب ترکیه، شمال عراق، ایران، و افغانستان گذشته و حتی به هیمالیا می رسد. ناحیه بیابانی در جنوب باختری و استانهای مرکزی هم مرز با عربستان و اردن جای گرفته و از دیدگاه جغرافیایی بخشی از شبه جزیره عربستان است.
سرزمین عراق در تاریخ جغرافیا جایگاه برجسته ای دارد: یک لوح رُسی، که به گستردگی «کهن ترین نقشهٔ شناخته شده» دانسته می شود، در سال ۱۹۳۰ میلادی و در جریان کاوش های گاسور ( به اکدی: Gasur ) در نوزی ( به هوری: Nuzi ) ( یورغان تپه امروزی ) ، جایی نزدیک به شهرهای حران و کرکوک و ۳۲۰ کیلومتر ( ۲۰۰ مایل ) شمال بابِل، از زمین بیرون آورده شد. بر پایهٔ برآوردهای رایج قدمت این لوح، با اندازه ۱۹۳ در ۱۷۳ میلیمتر ( ۷٫۶ در ۶٫۸ اینچ ) ، به روزگار دودمان سارگُن یکم اکدی از ۲۵۰۰ تا ۲۳۰۰ پیش از میلاد می رسد. برآورد پیشنهادیِ باستانشناس لئو بگراو ( به انگلیسی: Leo Bagrow ) [ ۱] زمان آن را حتی دورتر و به دوره پادشاهی اکد ( ۳۸۰۰ سال پ. م ) می رساند.
بیشتر جغرافیدانان، از جمله دولت عراق، جغرافیای کشور را در چارچوب چهار ناحیه اصلی مورد بحث قرار می دهند: صحرا در غرب و جنوب غربی؛ تپه ماهور بین بالادست رودخانه های دجله و فرات؛ کوهستان های شمال و شمال شرق؛ و دشت آبرفتی که دجله و فرات در آن جریان دارند.
گزارش های آماری رسمی عراق مساحت کشور را ۴۳۸٬۴۴۶ کیلومتر مربع نشان می دهند، در حالی که یکی از متن های وزارت امور خارجه ایالات متحده مساحت عراق را ۴۳۴٫۹۳۴ کیلومتر مربع ذکر می کند.
منطقه مرتفع، میان دجله، در شمال سامرا، و فرات، در شمال هیت، معروف است به «جزیره». «جزیره» بخشی از یک ناحیه بزرگتر است که از غرب، بین دو رودخانه، به سمت سوریه، و تا ترکیه امتداد می یابد. آب این منطقه در دره های عمیق جریان دارد و آبیاری در این منطقه بسیار دشوارتر از جلگه پست جنوبی است. مناطق جنوب غربی این منطقه، کویری یا نیمه بیابانی اند. قسمت های شمالی که شامل مناطقی چون دشت نینوا، دهوک و زاخو است، عمدتاً پوشش گیاهی مدیترانه ای دارد. پوشش گیاهی این نواحی در تابستان های خشک به صورت چرخشی خشک می شود و رنگ قهوه ای به خود می گیرد و در زمستان های پربارش ازنو شکوفا می شود.
wiki: جغرافیای عراق