تخییر در اصول

[ویکی فقه] اصل تخییر، اصطلاحی در اصول فقه شیعه در باب اصول عملیه است.
تخییر در لغت به معنای واگذار کردن اختیار ، دادن حق انتخاب به دیگری و ترجیح دادن چیزی بر چیز دیگر است. این واژه به معنای لغوی خود در برخی ابواب علم اصول به کار می رود، از جمله در مباحث تعارض ادله ، تزاحم و واجب تخییری .
تخییر در منابع فقهی اهل سنت
در منابع فقهی اهل سنت اصولاً کاربرد آن از مفهوم لغوی خارج نشده است.
در اصطلاح اصولیان امامی
در اصطلاح اصولیان متأخر امامی، اصل تخییر که یکی از اصول عملیه چهارگانه به شمار می رود، عبارت است از حکم عقل به اختیار داشتن مکلف میان انجام دادن کاری و ترک آن یا انجام دادن یکی از دو کار در مواردی که احتیاط امکان ندارد. شیخ انصاری نخستین فقیهی است که به طور مبسوط در مبحث اصول عملیه، به اصل تخییر پرداخته است. وی کاربرد این اصل را وقتی می داند که حکم واقعی یک موضوع مورد شک بوده و نسبت به زمان قبل ازشک، هیچگونه یقینی وجود نداشته باشد و در عین حال احتیاط نیز ممکن نباشد.
← موارد اجرای اصل تخییر
...