برداشت کلیسایی از قیام عاشورا

[ویکی فقه] یکی از اصول اعتقادات مسیحیت درباره حضرت عیسی که مسیحیان در اصطلاح آن را «آموزه نجات» میخوانند، این است که آن حضرت به صلیب کشیده شد تا فدایی «الفادی، لقب السید المسیح الذی فدی البشر بدمه الکریم و کفاره گناهان بشر باشد. برخی از افراد با نگرش سطحی و شبیه این اصل اعتقادی در مسیحیت، به تفسیر قیام امام حسین (علیه السلام) می پردازند.
بنا بر چنین باوری: «عیسی، رنجها و مرگ خود را با آزادی کامل پذیرفت، تا به نمایندگی از بشر، کفاره تمام گناهانی باشد که مردم مرتکب شده و براثر آن، به خدا بی حرمتی کرده اند». برخی از افراد با نگرش سطحی و با تفسیری شبیه این اصل اعتقادی در مسیحیت، می پندارند امام حسین (علیه السلام) تنها برای کشته شدن قیام کرد تا خود را فدای امت جدش کند و دوستان اهل بیت را که مرتکب گناهانی شده اند، در قیامت شفاعت نماید. اینان معتقدند گریه و اندوهشان کفاره گناهانشان می شود.
← فرق این نگرش با دیدگاه مسیحیان
در هر حال به نظر می رسد آنچه به رواج این تفکر نادرست بیشتر دامن زده، سروده های تعدادی از شاعران، به ویژه اشعار تعزیه است. شاید بتوان گفت سرایندگان این اشعار، خود به چنین نگرشی (مسیحیانه) معتقد نبودند و با اخلاص و حسن نیت می خواستند مقام بالای شفاعت را، که ریشه قرآنی دارد، در پرتو جانبازی بزرگ امام حسین در راه دین، برای آن حضرت ثابت کنند؛ اما درهرحال عملا سروده های آنان با تعبیری که به کار برده اند، بینش مسیحیانه را القا می کند و می تواند بدآموزی داشته باشد. در ادبیات عاشورا از این گونه اشعار، بسیار است که در پی، نمونه هایی از آنها را می آوریم.
← شعر سروش اصفهانی
چنین پنداری، ناشی از برداشت نادرست و تصویر وارونه درباره مسئله شفاعت، که ریشه قرآنی دارد و در متون معتبر حدیثی نیز روایات فراوانی درباره اش وجود دارد، است؛ اما شفاعت چیزی همانند واسطه گری ها، ملاحظات و محافظه کاریهای برخی از انسانها در این دنیا نیست؛ بلکه برخورداری از شفاعت ائمه و انبیا و اولیا، شروطی دارد که در جای خود از آنها بحث شده است. پس این گونه نیست که اگر کسی برای امام حسین گریه و عزاداری کند، در روز قیامت بی هیچ قید و شرطی تمام گناهانش بخشوده شود.از طرف دیگر، گویا این گروه، نظر به روایاتی دارند که در فضیلت گریستن بر حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) و تشویق و ترغیب به عزاداری بر آن حضرت صادر شده اند و پاداش آن را آمرزش گناهان و ورود به بهشت معرفی می کنند. اما باید توجه داشت که شفاعت امام حسین (علیه السلام) در قیامت برای عزاداران گناهکار، با کشته شدن برای بخشایش گناهان امت، تفاوت بسیاری دارد و نباید این دو مطلب باهم خلط و اشتباه شود.
← اشکال نگرش کلیسایی
...