امپراتوری های باروت یا امپراتوری های باروت اسلامی، اصطلاحی جمعی است که توسط مارشال جی. اس. هاجسون و همکارش ویلیام اچ. مکنیل در دانشگاه شیکاگو ابداع گردید و به سه امپراتوری مسلمان ترکی - ایرانی، شامل امپراتوری عثمانی، امپراتوری صفوی و امپراتوری گورکانی گفته می شود. دورهٔ شکوفایی این امپراتوری ها از سده شانزدهم تا هجدهم میلادی بود. این سه امپراتوری از قوی ترین و باثبات ترین اقتصادهای عصر جدید اولیه بودند و منجر به گسترش تجارت و حمایت بیشتر از فرهنگ شدند. این در حالی بود که نهادهای سیاسی و حقوقی آنها با درجه تمرکز فزاینده ای تثبیت شد. این امپراتوری ها دست خوش افزایش قابل توجهی در درآمد سرانه و جمعیت و سرعت پایدار نوآوری های فناورانه شدند و گستره آنها از اروپای مرکزی و شمال آفریقا در غرب، تا بنگال و آراکان در شرق امتداد داشت.
در جریان گسترش این امپراتوری های با استفاده و توسعه سلاح های گرم تازه اختراع شده، به ویژه توپ و سلاح های سبک، مناطق وسیعی توسط امپراتوری های باروت اسلامی فتح شد. همانند اروپا، معرفی سلاح های باروتی باعث تغییراتی مانند ظهور دولت های سلطنتی متمرکز شد. به گفته مارشال هاجسون، در امپراتوری های باروت، این تغییرات فراتر از سازماندهی نظامی بود. [ ۱] گورکانیان مستقر در شبه قاره هند، تا حدودی وارث رنسانس تیموریان بودند[ ۲] و به دلیل معماری مجلل خود و به خاطر دوره ای از آنچه برخی به عنوان دوره «صنعتی شدن اولیه» ( به انگلیسی: proto - industrialization ) توصیف می کنند شناخته شده اند. [ ۳] صفویان یک اداره دولتی کارآمد و مدرن برای ایران ایجاد کردند و از پیشرفت های عمده در هنرهای زیبا حمایت کردند. سلاطین خلافت عثمانی مستقر در قسطنطنیه که در فارسی با نام قیصر روم نیز شناخته می شوند، خادم الحرمین شریفین و در نتیجه سران جهان اسلام بودند. قدرت، ثروت، معماری و مشارکت های مختلف این امپراتوری ها به طور قابل توجهی بر روند تاریخ آسیا و اروپا تأثیر گذاشت.
امپراتوری های باروتی اصطلاحی است که برخی از تاریخ نگاران برای توصیف ظهور امپراتوری های مدرن اسلامی که با استفاده از سلاح های گرم مبتنی بر باروت قدرت یافته اند، استفاده شده است. ویلیام اچ. مک نیل نویسندهٔ کانادایی می گوید: تقریباً از اواسط سده ۱۵ میلادی، با ساخت سلاح های جدید و قدرتمند، موازنهٔ کلاسیک و سنتی بین مهاجمان و مدافعان را برهم خورد. این سلاح ها ابتدا در اروپای غربی –یعنی جایی که این اسلحه ها ساخته و توسعه داده شدند– رواج یافت و سپس در سایر نقاط جهان به کار رفت. هر جا که حاکمان توانستند توپخانه جدیدی برپا کنند، توانستند قلمروهای بزرگی را به امپراتوری های خود ضمیمه و آنها را با هم متحد کنند. این روند سلطه گری در حاشیه اروپا، از جمله مستعمرات و در بیشتر نقاط جهان اسلام و آسیا رخ داد. در اروپای غربی رقابت نظامی و سیاسی ناشی از پیشرفت های مداوم در جنگ، بیش از آن زیاد بود که اجازه دهد یک قدرت بر سایرین مسلط شود. [ ۴] ویلیام اچ. مک نیل و مارشال جی اس هاجسون، سه دولت ابرقدرت و بزرگ اسلامی یعنی امپراتوری عثمانی، امپراتوری صفویان و امپراتوری گورکانی هند را «امپراتوری های باروتی» عنوان کردند؛ زیرا آنها در تولید سلاح و توپخانه در قلمروی خود انحصار داشتند و این امر به تمرکز قدرت و تحکیم امپراتوری های آنها و نشان دادن قدرت مطلق خودشان به جهان کمک می کرد. با این حال، مفهوم «امپراتوری باروتی» به عنوان امپراتوری هایی که صرفاً به واسطهٔ اسلحه گرم قدرت یافته اند، توسط داگلاس ای. استروساند مورد انتقاد قرار گرفته است؛ چرا که این عنوان، توضیحی دقیق یا مناسبی برای پیروزی های سیاسی آن امپراتوری های اسلامی ارائه نمی دهد. به گفته استروساند، فرضیه امپراتوری باروتی به اشتباه دلالت بر شباهت اساسی بین سه امپراتوری دارد. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر جریان گسترش این امپراتوری های با استفاده و توسعه سلاح های گرم تازه اختراع شده، به ویژه توپ و سلاح های سبک، مناطق وسیعی توسط امپراتوری های باروت اسلامی فتح شد. همانند اروپا، معرفی سلاح های باروتی باعث تغییراتی مانند ظهور دولت های سلطنتی متمرکز شد. به گفته مارشال هاجسون، در امپراتوری های باروت، این تغییرات فراتر از سازماندهی نظامی بود. [ ۱] گورکانیان مستقر در شبه قاره هند، تا حدودی وارث رنسانس تیموریان بودند[ ۲] و به دلیل معماری مجلل خود و به خاطر دوره ای از آنچه برخی به عنوان دوره «صنعتی شدن اولیه» ( به انگلیسی: proto - industrialization ) توصیف می کنند شناخته شده اند. [ ۳] صفویان یک اداره دولتی کارآمد و مدرن برای ایران ایجاد کردند و از پیشرفت های عمده در هنرهای زیبا حمایت کردند. سلاطین خلافت عثمانی مستقر در قسطنطنیه که در فارسی با نام قیصر روم نیز شناخته می شوند، خادم الحرمین شریفین و در نتیجه سران جهان اسلام بودند. قدرت، ثروت، معماری و مشارکت های مختلف این امپراتوری ها به طور قابل توجهی بر روند تاریخ آسیا و اروپا تأثیر گذاشت.
امپراتوری های باروتی اصطلاحی است که برخی از تاریخ نگاران برای توصیف ظهور امپراتوری های مدرن اسلامی که با استفاده از سلاح های گرم مبتنی بر باروت قدرت یافته اند، استفاده شده است. ویلیام اچ. مک نیل نویسندهٔ کانادایی می گوید: تقریباً از اواسط سده ۱۵ میلادی، با ساخت سلاح های جدید و قدرتمند، موازنهٔ کلاسیک و سنتی بین مهاجمان و مدافعان را برهم خورد. این سلاح ها ابتدا در اروپای غربی –یعنی جایی که این اسلحه ها ساخته و توسعه داده شدند– رواج یافت و سپس در سایر نقاط جهان به کار رفت. هر جا که حاکمان توانستند توپخانه جدیدی برپا کنند، توانستند قلمروهای بزرگی را به امپراتوری های خود ضمیمه و آنها را با هم متحد کنند. این روند سلطه گری در حاشیه اروپا، از جمله مستعمرات و در بیشتر نقاط جهان اسلام و آسیا رخ داد. در اروپای غربی رقابت نظامی و سیاسی ناشی از پیشرفت های مداوم در جنگ، بیش از آن زیاد بود که اجازه دهد یک قدرت بر سایرین مسلط شود. [ ۴] ویلیام اچ. مک نیل و مارشال جی اس هاجسون، سه دولت ابرقدرت و بزرگ اسلامی یعنی امپراتوری عثمانی، امپراتوری صفویان و امپراتوری گورکانی هند را «امپراتوری های باروتی» عنوان کردند؛ زیرا آنها در تولید سلاح و توپخانه در قلمروی خود انحصار داشتند و این امر به تمرکز قدرت و تحکیم امپراتوری های آنها و نشان دادن قدرت مطلق خودشان به جهان کمک می کرد. با این حال، مفهوم «امپراتوری باروتی» به عنوان امپراتوری هایی که صرفاً به واسطهٔ اسلحه گرم قدرت یافته اند، توسط داگلاس ای. استروساند مورد انتقاد قرار گرفته است؛ چرا که این عنوان، توضیحی دقیق یا مناسبی برای پیروزی های سیاسی آن امپراتوری های اسلامی ارائه نمی دهد. به گفته استروساند، فرضیه امپراتوری باروتی به اشتباه دلالت بر شباهت اساسی بین سه امپراتوری دارد. [ ۵]
wiki: امپراتوری های باروت