اعراب

[ویکی فقه] إعراب. اِعْراب ، مهم ترین و بحث انگیزترین موضوع در نحو زبان عربی ، تا جایی که برخی آن را نحو و نحو را اِعراب خوانده اند.
از نظر لغوی ، واژه دارای معانی مختلفی است . رایج ترین معنی لغوی آن «واضح ساختن » است. از دیگر معانی آن ، «سخن زشت گفتن» و «باز داشتن ازسخن زشت » است؛ از این رو، آن را از واژه های اضداد شمرده اند.

[ویکی فقه] اِعْراب ، مهم ترین و بحث انگیزترین موضوع در نحو زبان عربی ، تا جایی که برخی آن را نحو و نحو را اِعراب خوانده اند.
از نظر لغوی ، واژه دارای معانی مختلفی است . رایج ترین معنی لغوی آن «واضح ساختن » است.
خلیل بن احمد، العین ، ج۲، ص۱۲۸، به کوشش مهدی مخزومی و ابراهیم سامرایی ، قم ، ۱۴۰۵ق .
در تعریف اصطلاحی واژه نیز تعاریف گوناگونی ارائه شده است ،
سیوطی ، الاشباه و النظائر، ج ۱، ص۱۵۹، به کوشش عبدالله نبهان ، دمشق ، مجمع اللغة العربیه .
تا آن جا که می دانیم هیچ یک از نحویان و زبان شناسان پیشین عرب ، اصل وجود اعراب را در زبان عربی ِ کهن و به طور خاص زبان فصیح ، انکار ننموده اند، اما برخی مستشرقان همچون فولرس وجود این پدیده را در گویشهای سرزمین حجاز و قرآن انکار می کنند و حتی تردید دارند که بادیه نشینان - آنان که شاعران از میان ایشان برخاسته اند - بدین زبان سخن گفته باشند.
رمضان عبدالتواب ، مباحثی در فقه اللغه و زبان شناسی عربی ، ج۱، ص۴۲۹، ترجمة حمیدرضا شیخی ، مشهد، ۱۳۶۷ش .
...

[ویکی فقه] اَعراب. از جمله مفاهیمی که در قرآن کریم به آن پرداخته شده، بیان مفهوم و ویژگی های اعراب بادیه نشین هست.
اعراب جمع «عرب» است و «عرب» نام یکی از فرزندان حضرت اسماعیل نبی(ع) بود ؛و «عربی» منسوب به عرب، و «اعرابی» به افراد بادیه نشین گویند، هر چند در شهر باشند؛ بنابراین اعراب به ساکنان بادیه نشین اطلاق می گردد. به عبارتی مرد اعرابی به کسی گویند که در بیابان به دنبال آب و گیاه باشد؛ یعنی هر کس که ساکن روستا ها و شهر های عربی باشد، عرب گفته می شود؛ اما کسانی که در بادیه و صحرا سکونت داشته باشند، اعراب گویند.

[ویکی فقه] اعراب (ابهام زدایی). اعراب ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد: • عرب، به فتح همزه و سکون عین جمع عرب• اعرابی، افراد بادیه نشین• اعراب کلمه، حالت های آخر کلمه از حیث حرکت و سکون اِعراب (به کسر همزه)
...

[ویکی فقه] اعراب (جمعیت عرب). لفظ اعراب در موارد متعددی در قرآن بیان شده است و معارفی را در ذیل آن آمده است. اعراب جمع "عرب" است و "عرب" نام یکی از فرزندان حضرت اسماعیل نبی بود؛
از جمله مفاهیمی که در قرآن کریم به آن پرداخته شده، بیان مفهوم و ویژگیهای اعراب بادیه نشین هست. از منظر قرآن میتوان اعراب زمان پیامبر اسلام را به سه دسته تقسیم کرد: کسانی که به خدای تبارک ایمان داشته و از مال خود در راه خدا صدقه میدادند؛
توبه/سوره۹، آیه۹۹.
در آیه ی فوق میان اسلام و ایمان تفاوت گذاشته شده است؛ چون دیانت داری مراتب می باشد؛ ایمان امری قلبی است که قوام آن به اخلاص بوده و فرد با عمق جان هر آنچه به رسول خدا وحی شده، تصدیق می کند، که نتیجه ی آن پذیرش دعوت خدا و رسول خداست؛ اما اسلام به اطاعت ظاهری و آوردن واجبات و اجتناب از محظورات اطلاق میگردد، هر چند به درجه ی ایمان نرسد.
مغنیه، محمدجواد؛ تفسیر الکاشف، تهران، دارالکتب الاسلامة، ۱۴۲۴ق، چاپ اول، ج‏۷، ص۱۲۵.
۱. ↑ طباطبائی(علامه)، سیدمحمدحسین؛ المیزان فی تفسیر القرآن، قم، اسلامی، ۱۴۱۷ق، چاپ پنجم، ج ۹، ص۳۷۰.
...

[ویکی فقه] اعراب (فقه). به حالت های آخر کلمه از حیث حرکت و سکون اِعراب (به کسر همزه) گویند. همچنین اعراب بر حرکات ساختمان کلمه نیز اطلاق شده است.
← وظیفه نمازگزار نسبت به اعراب اذکار
۱. ↑ جواهر الکلام،ج۹، ص۲۹۳.
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام،ج ۱، ص۶۰۲.
...