اسکندر افرودیسی

[ویکی فقه] اِسْکَنْدَرِ اَفْرودیسی ، فیلسوف مشائی و برجسته ترین مفسر و شارح نوشته های ارسطو می باشد.
وی از شهر افرُدیسیاس در شمال خاوری ناحیه کاریا در آسیای صغیر بوده است که اکنون ویرانه های آن در منطقه آیدین ، در ترکیه قرار دارد. هرچند تاریخ دقیق زندگی اسکندر شناخته نیست ، اما می دانیم که وی در میان نیمه دوم سده ۲ و آغاز سده ۳م می زیسته ، و هم عصر امپراتوران رُم سِپتیموس سِوِروس (۱۹۳- ۲۱۱م ) و پسر وی کاراکالا (۲۱۱-۲۱۷م ) بوده است . ایشان در حدود ۱۹۸م ، یا اندکی پس از آن ، اسکندر را برای تدریس به آتن فراخواندند و وی برای سپاسگزاری ، یکی از نوشته های خود با عنوان «درباره سرنوشت » را به آنان تقدیم کرد.
اسکندر در منابع یونانی
از اسکندر در منابع یونانی ، غالباً با عنوان «مفسر» و ارسطوی دوم ، نام برده می شود.
شارح آثار ارسطو
نوشته های او از منابع عمده برای شارحان بعدی آثار ارسطو به شمار می رفته است و هنوز نیز شرح های او بر نوشته های ارسطو، برای پژوهشگران زندگی و آثار آن فیلسوف یونانی بسیار مشکل گشاست .
آثار
...

اسکندر افرودیسی ( به یونانی: Ἀλέξανδρος ὁ Ἀφροδισιεύς ) در قرن دوم میلادی در آتن می زیست و هم روزگار جالینوس بود. اسکندر کتاب منطق ارسطو و بسیاری از کتب دیگر او را شرح کرد و خود کتاب های بسیاری از جمله در نفس و قضا و قدر نوشت. وی در فلسفه ارسطو تعدیلهایی سودمند پدیدآورد؛ به گونه ای که بعدها فلاسفه از او تأثیر پذیرفتند؛ از آن جمله، در نظریه عقل معتقد شد که عقل دو جزء دارد و مفارق از ماده نیست: یکی عقل هیولایی، یعنی عقل مادی و بالقوه، و دیگری عقل بالملکه یعنی عقل بالفعل. عقل بالملکه نمی تواند فعلیت یابد مگر تحت تأثیر عقلی سوم موسوم به عقل فعال که جزئی است از عقل الهی، نه از نفس ما که با فنای جسد فانی می شود.
او در فلکیات معتقد است اختران ذاتاً نفس، طبع و حرکت دارند و از غیر خویش حرکت نمی پذیرند، یعنی حرکتشان ذاتی، طبعی و اختیاری است. هم چنین حرکت آنها قدیم و ازلی است و بنابراین کون و فساد نمی پذیریند. [ ۱]
وی از شهر افرُدیسیاس در شمال خاوری ناحیه کاریا در آسیای صغیر بوده است که اکنون ویرانه های آن در استان آیدین، در ترکیه قرار دارد. هرچند تاریخ دقیق زندگی اسکندر شناخته نیست ، اما می دانیم که وی در میان نیمه دوم سده ۲ و آغاز سده ۳م می زیسته ، و هم عصر امپراتوران رُم سِپتیموس سِوِروس ( ۱۹۳ - ۲۱۱م ) و پسر وی کاراکالا ( ۲۱۱ - ۲۱۷م ) بوده است . ایشان در حدود ۱۹۸م ، یا اندکی پس از آن ، اسکندر را برای تدریس به آتن فراخواندند و وی برای سپاسگزاری ، یکی از نوشته های خود با عنوان «درباره سرنوشت » را به آنان تقدیم کرد.
وی ظاهراً بسیاری از آثار ارسطو - اگر نه همه آنها - را شرح کرده که بیشتر آن ها از میان رفته ، و آنچه از آن ها بر جای مانده است ، اکنون در مجموعه «تفسیرهای یونانی بر آثار ارسطو»، یافت می شود. شرح ها و نوشته های دیگر وی نیز در مجموعه «ضمیمه های ارسطویی » در ۳ جلد ( برلین ، ۱۸۸۵ - ۱۹۰۳م ) منتشر شده است .
در جلد دوم این مجموعه «نوشته های کوچک تر»، «درباره روان » و نیز رساله «درباره عقل »، به کوشش ایفو برونز ( برلین ، ۱۸۸۷م ) ، و همچنین ملحقات و اضافات آن ، از جمله «مسائل طبیعی ۱» و «درباره سرنوشت » به کوشش همو ( برلین ، ۱۸۹۲م ) منتشر شده است . افزون بر اینها، در حدود ۳۵ نوشته کوچک از اسکندر، در ترجمه های عربی به دست آمده که اصل یونانی برخی از آن ها از میان رفته است . مهم ترین آنها پاره هایی است که ابن رشد ، در تفسیرهای خود بر آثار ارسطو، به ویژه در تفسیر خود بر متافیزیک ( مابعدالطبیعة ) ارسطو، نقل می کند. [ ۲]

اسکندرِ اَفْرودیسی (اوایل قرن ۳م)(Alexander of Aphrodisias)
فیلسوف مشهور مشّایی، از نخستین شارحان ارسطو، اهل کاریا در جنوب غربی آسیای ‎صغیر. در حدود ۲۰۰م در آتن به تدریس مشغول بود. او با عقاید افلاطونی و عرفانی زمانه اش مخالف بود و از اندیشه های ارسطو دفاع می کرد. منکر واقعیت زمان و نامیرایی نفس بود. شهرت او بیشتر به سبب تفسیرش از آرای ارسطو است. بسیاری از آثار او به عربی ترجمه شد و بر فیلسوفان اسلامی تأثیر بسیار گذاشت.