ابن داود حلی

[ویکی فقه] اِبْن ِ داوودِ حِلّی ، ابومحمد حسن بن علی ، ملقب به تقی الدین (۶۴۷ - بعد از ۷۰۷ ق/ ۱۲۴۹- بعد از ۱۳۰۷ م) رجالی ، فقیه و ادیب امامی و از علمای بزرگ شیعه در قرن هفتم هجری است.
شیخ تقی الدین، ابو محمد، حسن بن علی بن داود حلی، از علمای بزرگ شیعه در قرن هفتم هجری، در پنجم جمادی الثانی سال ۶۴۷ هجری در شهر حله به دنیا آمد. پدرش از روی علاقه ای که به اهل بیت عصمت و طهارت داشت نام او را حسن نهاد. او از همان کودکی ذوق و استعداد فراوانی از خود نشان داد و پدرش نیز به همین خاطر وی را برای فراگیری علوم اهل بیت علیهم السلام مهیا ساخت. تحصیلات شهر حله در آن دوران مرکز علم و دانش بود و علما و دانشمندان بزرگی به آن شهر آمده بودند. مدارس علمیه بزرگی در شهر حله تأسیس شده بود و شخصیت هایی مانند محقق حلی و علامه حلی و خاندان طاووس و چهره های بزرگ دیگری به فراگیری و آموزش علم و دانش مشغول بودند. در مجلس درس محقق حلی بیش از چهار صد مجتهد شرکت می کردند که هر یک ستاره ای درخشان در آسمان علم و فقاهت بودند. ابن داود در چنین محیطی و در محضر علمای بزرگ و اندیشمندان نام آور آن دوران علوم و معارف اسلامی را فرا گرفت. از زندگی وی اطلاع چندانی در دست نیست . اما به قرینه اینکه ابن طاووس را «بغدادی التحصیل » خوانده و از طرف دیگر گفته که تا هنگام مرگ قرین او بوده ، احتمالاً مدتی نیز در بغداد اقامت داشته است. همچنین بر اساس بیتی از ارجوزه عقدالجواهر، او در ذیقعده ۷۰۰/ژوئیه ۱۳۰۱ در کاظمین بوده است. نیز در ارجوزة المنهج القویم ، از نعمت مجاورت و زندگی در نجف یاد کرده است.
شخصیت
ابن داود دانشمندی فاضل و شخصیتی برجسته و فقیهی بزرگ و انسانی صالح و اندیشمندی محقق و ادیبی ماهر بود و در اجازه های روایی و کتاب های علم رجال از او به« سلطان العلما» و« تاج المحدثین» تعبیر می کنند. او در علم فقه و اصول، تفسیر، ادبیات، نحو، صرف، معانی، بیان، بدیع، عروض و در علم اصول عقاید و منطق چهره ای برجسته بود. وی معاصر با علامه حلی و هم درس او و یکسال بزرگتر از او بود و با عبدالکریم بن طاووس دوست و هم بحث بود. آنان از تربیت شدگان مجلس درس محقق حلی صاحب شرایع به شمار می آمدند.
سخنان علما
...