ابن بابویه علی بن حسین قمی

[ویکی فقه] اِبْن ِ بابِویه ْ، ابوالحسن علی بن حسین بن موسی بن بابویه قمی (د ۳۲۹ق /۹۴۱م )، فقیه ، محدث شیعی و مرجع مردم قم و اطراف آن که به تعبیر نجاشی
بابْوَیْه یا بابُویه که نام جد بزرگ اوست ، یک نام کهن ایرانی و سامی است که در روزگار پس از ظهور اسلام نیز افرادی به این نام موسوم بوده اند.
خاندان بابویه
ابن بابویه مؤسس خاندانی دانشور بوده است که افراد آن تا اواخر سده ۶ق /۱۲م معروف بوده اند و منتجب الدین آخرین دانشمند این خاندان نیز همین کنیه و نام ابوالحسن علی بن بابویه را داشته است .
نفیسی ، سعید، ج۱، ص۱۱- ۲۸، مقدمه مصادقة الاخوان ابن بابویه ، تهران ، ۱۳۲۵ش .
علی بن حسین بن موسی بن بابویه قمی، متوفی در سال ۳۲۹ ه ق، مدفون در قم، پدر شیخ محمد بن علی بن بابویه، مـعـروف بـه شیخ صدوق است که در نزدیکی شهر ری مدفون است. پسر محدث است و پدر فقیه و صاحب فتوا، معمولا این پدر و پسر، به عنوان صدوقین یاد می شوند.
متن گفتار استاد شهید مرتضی مطهری، آشنایی با علوم اسلامی، ص ۲۹۳.
...