ایات حبط و تکفیر

[ویکی فقه] آیات حبط و تکفیر. آیات حبط و تکفیر به آیات دال بر بی تاثیر شدن عمل خیر با گناه ، و پوشاندن گناه با کار نیک اطلاق می شود.
حبط در لغت، به معنای فاسد شدن و هدر رفتن است، و تکفیر ، مصدر باب تفعیل به معنای پوشاندن است که دو مصدر ثلاثی مجرد آن (کفر و کفر) نیز به همین معنا می آید. البته تکفیر، معانی دیگری مانند نسبت دادن غیر به کفر و بی دینی نیز دارد. حبط در اصطلاح به معنای از میان رفتن ثواب یا استحقاق آن یا دیگر آثار عمل نیک به وسیله گناه، و تکفیر یعنی پوشاندن و محو کردن عقاب یا استحقاق آن یا دیگر آثار گناه با انجام کار خیر است. "حبط" و "تکفیر" دو اصطلاح قرآنی و کلامی اند. واژه "احباط" که با مشتقات آن شانزده بار در قرآن مجید آمده، در لغت به معنای ابطال و بی خاصیت کردن عمل، و در اصطلاح از بین رفتن ثواب اعمال پیشین بر اثر گناهان پسین است.به اعتقاد شیعه ، اشاعره و بعضی از معتزله ، مقصود از احباط این است که مکلف ، عملی (طاعت) را که بر عهده او گذاشته شده است با تمام اجزا و شرایطش انجام ندهد؛ مثلا اگر اجرتی را برای انتقال چیزی از جایی به جای دیگر قرار دهند، کسی مستحق اجرت است که آن را به جای گاه مورد نظر منتقل کند، در غیر این صورت گفته می شود، او عمل خود را باطل (احباط) کرده است.
حبط و تکفیر در قرآن
حبط و واژه های هم ریشه آن ۱۶ بار در قرآن آمده است.
بقره/سوره۲، آیه۲۱۷.
بر اساس آیاتی از قرآن و نیز اخبار فراوان، تعدادی از گناهان سبب نابودی بسیاری از عبادات و کارهای نیک می شود که به آنها اشاره می شود:
← ارتداد (کفر پس از ایمان)
...