ابوعبدالله محمد
مهدی (نام کامل وی: أبو عبد الله محمد بن عبدالله المنصور بن محمد بن علی المهدی بالله) ملقب به «مهدی» سومین خلیفه از
خلفای عباسی بود که بعد از پدرش
منصور دوانیقی بین سالهای ۱۵۸ تا ۱۶۹، در
بغداد خلافت و فرمانروایی
مسلمانان را بر عهده داشت. مدت ده سال و چهل و پنج روز خلافت کرد و سرانجام در چهل و سه سالگی در بیست و سوم محرم سال ۱۶۹ وفات یافت.
"ابوعبدالله محمد" مقلب به «مهدی» در سال ۱۲۶هـ. ق. در «حمیمه» متولد شد، ده ساله بود که پدرش "منصور" به خلافت رسید و از همان زمان او تحت
تعلیم و تربیت مخصوص، زیر نظر استادانی چون "مفضل ضبنی" قرار گرفت.منصور از دوران نوجوانی او را برای پذیرش مسؤولیت های بزرگ آماده می کرد.
فرماندگی سپاه
مهدی در پانزده سالگی
فرمانده سپاهی شد که مامور سرکوب
شورش های
خراسان بود، بعدها به مقام های اداری متعدد منسوب شد و در ۱۴۷هـ. ق. از جانب منصور به عنوان ولیعهد معرفی شد. وی با "ربطه" دختر "سفاح"
ازدواج کرد، در سال ۱۵۳هـ. ق. به نیابت منصور به عنوان «امیرالحاج» رهسپار
مکه شد و در ۱۵۸هـ. ق.
خلافت
پس از
مرگ منصور در سن سی و سه سالگی با عنوان خلیفه با او
بیعت شد. در تاریخ یعقویی آمده است که مهدی اموالی را که پدرش
مصادره کرده بود به صاحبانش برگرداند و آنان را خشنود ساخت. وی از آزار و
قتل فرزندان "ابوطالب" جلوگیری کرد و آنان را از
زندان آزاد کرد و برای هر کدام هدایا و مقرری هایی تعیین کرد؛ البته وی سپس به روش پدارانش به
جنایت و
ظلم روی آورد.
ویژگی های دوران خلافت مهدی
...