غزل

۱ - ( مصدر ) رشتن ریسیدن ۲ - ( اسم ) رشته ریسمان رسن .
جمع غازله
[ گویش مازنی ] /ghazel/ اسب سفید

قزل ارسلان

لغه بمعنی رشته دیوان بیابانی یا غولان است

( مصدر ) ۱ - غزل گفتن ۲ - غزل خواندن .

( مصدر ) غزل گفتن .

( صفت ) ۱ - غزلسرا ۲ - مطرب .

غزلسرایی .

[ گویش مازنی ] /ghazel telaa/ خروس سفید و نقره ای

دهی است از دهستان حومه بخش کرج شهرستان تهران که در ۱۵ هزار گزی باختر کرج و ۷ هزار گزی جنوب راه شوسه کرج قزوین واقع است

غزل گفتن غزل پرداختن

( اسم ) سبدی که زنان در آن رشته را به وقت دوختن نگاهدارند .

( صفت ) شاعر غزل گوی .

نام کتابی از تورات نشید الانشاد سرود سلیمان

( مصدر ) غزل سرودن غزل پرداختن .

قسمی ماهی قزل آلا قسمی نوار

(غَ زَ) [ ع . ] ۱ - (مص ل .) عشق بازی کردن . ۲ - حکایت کردن از عشق به زنان . ۳ - (اِ.) شعری مرکب از چند بیت که دارای یک وزن بوده و آخر مصراع اول با آخر مصراع های دوم هم قافیه باشد. ،~ خداحافظی را خواندن کنایه از: مردن ، از دنیا رفتن .
(غَ زْ) [ ع . ] ۱ - (مص م .) ریسیدن . ۲ - (اِ.) رشته ، ریسمان .

( ~ . پَ) [ ع - فا. ] (ص فا.) ۱ - غزل سرا. ۲ - مطرب .

( ~ . سَ) [ ع - فا. ] (ص فا.)۱ - غزل - گوی . ۲ - مطرب .

( ~ . طَ) [ ع - فا. ] (ص فا.) غزل - گوی .

۱. ریسیدن، رشتن.
۲. (اسم) رشته، نخ.
۱. (ادبی) شعری که معمولاً بین هفت تا پانزده بیت سروده می شود و موضوع آن غنایی و عاشقانه است، شعر عاشقانه.
۲. (اسم مصدر) [قدیمی] سخن گفتن با زنان و عشق بازی کردن.
۳. (اسم مصدر) [قدیمی] سخنی که در وصف زنان و در عشق آنان گفته شود، حدیث عشق زنان.

غزل سرا، غزل گو، غزل خوان.

۱. کسی که غزل بخواند، غزل خواننده، غزل سُرا.
۲. (اسم، صفت) [مجاز] مطرب، آوازه خوان: من غزل گوی تواَم تا تو غزل خوان منی / ای غزل گوی غزل خوان غزل خواه ببال (فرخی: ۲۱۳).
۳. (قید) در حال غزل خواندن: نذر کردم گر از این غم به در آیم روزی / تا در میکده شادان و غزل خوان بروم (حافظ: ۷۱۸).

غزل سراینده، آن که غزل سراید، غزل گو، غزل پرداز.

کسی که غزل بگوید، غزل گوینده، غزل سرا، غزل پرداز، غزل خوان.

غزل، نوعی شعر عاشقانه دارای هفت تا چهارده بیت با وزن و قافیه واحد است.
غزل در لغت، حدیث زنان و صفت عشق بازی و معاشقه است و در اصطلاح ادب فارسی و عربی نوعی شعر است که قالبی منظوم و غنایی دارد و در وزن و قافیه واحد سروده می شود و مصراع اول بیت نخست نیز قافیه دارد. عدد ابیات آن از هفت تا چهارده است و درون مایه آن عاشقانه، و در بیان احساسات یا گفت و گوی با معشوق و خطاب به اوست. در غزل از محاسن طبیعت و لطایف طبیعی مربوط به انسان یا حیوان یا نبات و مناظر دریا و… سخن گفته می شود.
مستندات مقاله
در تنظیم این مقاله از منبع ذیل استفاده شده است: • مشکوةالدینی، عبدالمحسن، منطق نوین مشتمل بر اللمعات المشرقیه فی الفنون المنطقیه.    
 ۱. ↑ مشکوةالدینی، عبدالمحسن، منطق نوین مشتمل بر اللمعات المشرقیه فی الفنون المنطقیه، ص۶۸۰.    
...

غزل در ادب فارسی به قالبی از شعر سنتی فارسی می گویند. در قالب غزل که معمولاً بین ۵ تا ۱۴ بیت دارد، مصراعهای بیت نخست با مصراع های زوج هم قافیه هستند. موضوع اصلی غزل بیان عواطف و احساسات، ذکر زیبایی و کمال معشوق و شکوه از روزگار است و ابیات غزل فارسی از لحاظ مضمون دارای استقلال اند. در آخرین بیت شاعر نام شعری یا تخلص خود را می آورد و بهترین بیت آن را شاه بیت یا بیت الغزل می گویند. قدیمی ترین نمونه غزل مستقل و کامل را می توان در آثار شهید بلخی، رودکی سمرقندی، دقیقی توسی یافت. در اوایل قرن ششم، قصیده از رونق افتاد و جای خود را به غزل داد. غزل در لغت به معنای عشق بازی و مغازلت است.
تصنیف
__________ * __________*
__________ __________*
غزل مشتق از مغازلت است و مغازلت عشق بازی باشد با زنان و حدیث کردن با ایشان و به زبان سخن شناسان غزل آن را گویند که مشتمل بر وصف شکل و شمایل محبوب و شرح نکایت و حکایت حال محب باشد و به نعمت جمال وصف زلف و خال و بیان هجر و وصال آراسته بود. (بدایع الافکار، ص ۷۱) هر شعر که مقصور باشد بر فنون عشقیات از وصف زلف و خال و حکایت وصل و هجر و تشوق به ذکر ریاحین و ازهار و ریاح و وصف دمن و اطلال باشد غزل خوانند. (المعجم، ص ۲۰۱)

غزل یک قالب شعر است.
غزل (گروه موسیقی)، یک گروه موسیقی چند ملیتی
غزل (فیلم ۱۳۵۵)، فیلمی به کارگردانی مسعود کیمیایی
غزل (فیلم ۱۳۸۰)، فیلمی به کارگردانی محمدرضا زهتابی
غزل همچنین می تواند به موارد زیر اشاره داشته باشد:

غَزَل
اصطلاحی در موسیقی قدیم ایرانی و نام نوعی تصنیف و نیز نوعی لحن موزون از هفده لحن مشهور قدیم موسیقی ایران. غزل دومین قسمت از فرم مهم و مشهور تصنیف با نام «نوبت مرتب» است که بر شعر پارسی استوار بوده است. در «نوبت مرتب» که از چهار قسمت قول و غزل و ترانه و فروداشت تشکیل شده بود، جز غزل شعر، قسمت های دیگر عربی بوده است. این قسمت از لحاظ فرم مانند قول اما شعر آن فارسی بود.

هلالی جغتایی

شهریار

همای رحمت

گریه لیلی, دوزخ روح

عروس اتش

عروس اتش

فروغی بسطامی

رهی معیری

قصیده ، غزل ، چکامه ، قطعه شعر بزمی

خیط ، غزل ، نخ تابیده ، الیاف ، نخ بافندگی ، داستان افسانه امیز

غزل

غزل ، غزل یا قطعه شعر 14 سطری

غزل

غزل

غزل

غزل ، نخ ریسی

قصيدة