تاریخ بحرین

بحرین محل اصلی تمدن باستانی دیلمون بود. موقعیت استراتژیک بحرین در خلیج فارس حاکمیت و تأثیر اکثریت ایرانیان، سومری ها، آشوری ها، بابلی ها، پرتغالی ها، اعراب و انگلیس را به همراه داشته است. در حالیکه این کشور برای طولانی ترین زمان با هندی ها یا آسیای جنوبی نزدیک ترین روابط اقتصادی داشت. از قرن ششم پیش از میلاد تا قرن سوم پیش از میلاد، بحرین بخش مهمی از امپراتوری ایرانی هخامنشیان، بود. از قرن سوم پیش از میلاد تا ورود اسلام در قرن هفتم پس از میلاد، بحرین تحت کنترل دو سلسله ایرانی دیگر، اشکانیان و ساسانیان بود. در حدود ۱۳۰ قبل از میلاد، سلسله اشکانیان خلیج فارس را تحت کنترل خود درآوردند و نفوذ خود را تا عمان گسترش دادند. از آنجایی که اشکانیان به کنترل مسیر تجاری خلیج فارس نیاز داشتند، پادگان هایی را در امتداد سواحل جنوبی خلیج فارس ایجاد کردند. در قرن سوم پس از میلاد، ساسانیان جانشین اشکانیان شدند و این منطقه را تا زمان ورود اسلام چهار قرن بعد در دست داشتند. اردشیر، اولین فرمانروای سلسله ایرانی ساسانی، به عمان و بحرین لشکر کشید و سنتروق ( یا ساتیران ) ، احتمالاً والی اشکانی بحرین را شکست داد. او پسرش شاپور اول را به عنوان فرماندار بحرین منصوب کرد. شاپور شهر جدیدی در آنجا بنا کرد و به نام پدرش آن را باطن اردشیر نامید. در این زمان، بحرین استان جنوبی ساسانی را که کرانه جنوبی خلیج فارس به اضافه مجمع الجزایر بحرین را پوشش می داد، در بر گرفت. ایالت جنوبی ساسانیان به سه ناحیه تقسیم می شد. هگر ( استان الحفوف فعلی، عربستان سعودی ) ، باذان اردشیر ( استان القطیف فعلی، عربستان سعودی ) و میش ماهیگ ( جزیره بحرین فعلی ) .
سرزمین و تمدنی کهن در سواحل خلیج فارس است. مکان احتمالی دیلمون استان الحساء و ناحیه قطیف در شرق عربستان، جزایر بحرین و قطر امروزی بوده است.
دیلمون در نوشته های به جامانده در میان رودان به عنوان یک شریک تجاری، گذرگاهی که بین میان رودان و تمدن واقع در دره رود سند ( جنوب پاکستان کنونی ) واقع شده و منبع مواد خام از جمله مس و چوب ذکر شده است.
بحرین محل اصلی تمدن باستانی دیلمون بود. [ ۱] دیلمون به نظر می رسد برای اولین بار درلوح های گلی سومری به خط میخی در پایان هزاره چهارم قبل از میلاد، در معبد الهه اینانا، در شهرستان اوروک پیدا شده است. [ ۲]
از قرن ششم قبل از میلاد تا قرن سوم قبل از میلاد بحرین بخشی از محور امپراتوری ایران در شاهنشاهی هخامنشی بود. [ ۳] از قرن ۳ قبل از میلاد تا ورود اسلام در قرن ۷ میلادی، بحرین جزئی از شاهنشاهی های اشکانیان و ساسانیان بود. در حدود ۱۳۰ سال قبل از میلاد، سلسله اشکانیان خلیج فارس را تحت کنترل خود درآورد و نفوذ خود را عمان گسترش داد. از آنجا که آنها نیاز به کنترل مسیر تجارت خلیج فارس داشتند، پادگان هایی را در سواحل جنوبی خلیج فارس تأسیس کردند. [ ۴] در سده سوم میلادی، ساسانیان جانشین اشکانیان شدند و این منطقه را تا زمان ورود اسلام چهار قرن بعد، به عنوان بخشی از ایران نگه داشتند. [ ۴] اردشیر بابکان، نخستین حاکم سلسله ساسانیان ایران به عمان و بحرین رفت و ساناتروق[ ۵] ( یا ساتیران[ ۳] ) [ ۳] شکست داد، احتمالاً فرماندار اشکانی در بحرین بوده است. وی پسرش شاپور یکم را به عنوان فرماندار بحرین منصوب کرد. شاپور در آنجا شهر جدیدی بنا کرد و پس از پدرش آن را باتان اردشیر نامگذاری کرد. در این زمان، بحرین استان جنوبی ساسانی را در بر می گرفت و ساحل جنوبی خلیج فارس را به علاوه مجمع الجزایر بحرین درآورد. [ ۶] استان جنوبی ساسانیان به سه ناحیه هاگر ( اکنون استان الحفوف ، عربستان سعودی ) ، باتان اردشیر ( اکنون استان القطیف، عربستان سعودی ) و میشماگیگ ( اکنون جزیره بحرین ) تقسیم شده بود. .

تاریخ بحرین (۱۹۷۱–۱۷۸۳). تاریخ بحرین ( ۱۷۸۳–۱۹۷۱ ) از سال ۱۷۸۳ میلادی ( ۱۱۶۳ خورشیدی ) لغایت ۱۹۷۱ میلادی ( ۱۳۵۰ خورشیدی ) دوره ای از تاریخ این جزیره است که از حمله آل خلیفه تا استقلال از امپراتوری بریتانیا ( استقلال بحرین ) را در بر می گیرد. تاریخ شروع این دوره از دومین سال سلطنت ۴ ساله علیمرادخان زند ششمین پادشاه زندیه آغاز می شود. بحرین بخشی از سرزمین تحت قلمرو پادشاهی ایران بود تا اینکه در سال ۱۷۸۳ میلادی ( ۱۱۶۳ خورشیدی ) ، قبیله بنی عتبه به رهبری آل خلیفه از پایگاه خود در الزباره ( واقع در قطر تحت حمایت امپراتوری بریتانیا ) به آن حمله کردند. حاکم آل خلیفه احمد بن محمد بن عیسی اشعری بود که به دلیل این تجاوز به فاتح معروف شد. جانشینان او در طول ۷۵ سال آینده ( تا سال ۱۸۵۸ میلادی - ۱۲۳۷ خورشیدی مصادف با دهمین سالگرد پادشاهی ناصرالدین شاه ) با چالش های زیادی روبرو شدند، اما آنها توانستند در این مدت بحرین را تحت کنترل خود نگه دارند. از نظر خارجی، این جزیره تحت تهدیدات مستمر عمان و وهابی ها بود که هر دو برای مدت کوتاهی آن را تحت کنترل داشتند. در این دوره ایران و عثمانی نیز برای کنترل این جزیره تلاش کردند. در سال ۱۸۲۰ میلادی ( ۱۱۹۹ خورشیدی - پادشاهی فتحعلی شاه ) و پس از آن در سال ۱۸۶۱ میلادی ( پادشاهی ناصرالدین شاه ) ، بریتانیا ۲ معاهده صلح با بحرین ( آتش بس دائمی صلح و دوستی ) امضا کرد و آل خلیفه را به عنوان حاکم خود به رسمیت شناخت. در سال ۱۸۶۷ میلادی ( پادشاهی ناصرالدین شاه ) جنگی بین آل خلیفه بحرین و قطر ( تحت پشتیبانی بریتانیا ) درگرفت که منجر به مداخله بریتانیا و استقلال قطر از بحرین شد. پیرو آن انگلیسی ها یک حاکم جدید آل خلیفه به نام عیسی بن علی را منصوب کردند. در طول سلطنت عیسی ( ۱۸۶۹–۱۹۲۳ ) ( ۱۲۴۸–۱۳۰۲ خورشیدی ) ، هیچ چالش خارجی برای کشور وجود نداشت زیرا بریتانیا از آن دفاع می کرد. او و خانواده اش از قدرت مطلق برخوردار بودند و بر مردم به عنوان رعایا حکومت می کردند و بخش اعظم کشور را به عنوان املاک فئودالی تحت کنترل داشتند. درآمد عمومی کشور که در آن زمان بیشتر به عنوان مالیات و رانت جمع آوری می شد، درآمد خصوصی حاکم بود. حاکم از یک گروه ستیزه جوی ویژه برای اجرای دستورات خود از طریق اجبار فیزیکی استفاده کرد. ستون فقرات اقتصاد، کشت نخل، ماهیگیری و غواصی مروارید بود. کشت نخل که شیعیان انجام می دادند، به شدت تحت کنترل آل خلیفه بود. از سوی دیگر، کنترل غواصی مروارید مطمئن بود، زیرا توسط قبایل سنی کنترل می شد که سطح بالایی از خودمختاری را حفظ می کردند و در برابر مداخله مقاومت می کردند. قدرت شیعه از فقهای آنها ناشی می شد که دارای قدرت اجتماعی قوی همراه با دارایی های کلان بودند.