آذربایجان

آتش پادگان . آذربایجان . آذربایگان . آذرپاتگان . آذرپادگان . آترپادگان . آترخش پادگان . آتخش پادگان
پادگان آتش
نام سرزمینهایی که برپایه کهن نویسیهای ایرانی ایرانویج میباشد.
درین سرزمین بزرگترین آتشکدگان ایران زمین بنیان شده بود و سرزمینی سپند و پاسداشته شده از سوی ایرانیان میبود.
زمانیکه نوخسروان نوشین روان جهاندار خسرو انوشیروان دادگر ، جهانِ شهرمند(متمدن) را چهاربخش کرد:
1. خوراسان(از خراسان امروزی تا چین) .
2. آذرآبادگان(از قم تا رشته کوهای قفقاز) .
3. خاوران (از استان پارس امروزی تا مصر) .
4. اراک (از اراک امروزی تا روم) .
نام آذرآبادگان برگرفته از همان آتش پادگان میبود.
همچنین واژه واتیکان برگرفته از پادگان پارسی میباشد که نشان میدهد واتیکان مسیحیان برگرفته از آتش پادگان(آذر واتیکان) ایران ساخته سده است.

ناحیه آذَربایجان که امروزه به این نام شناخته شده است، در پارسی میانه آتورپاتَاکان و در فارسی قدیم آذَرباذَگان و آذَربایََگان، ارمنی اَتْرَپَتَکَن و سریانی اَذُربایْغان نامیده می شد[۱]— نام ایالتی از ایران که آن را آذر و آذرباد و آذربادگان و آذرباذگان و آذربایگان و آذربیجان و اَذْرَبیجان (طبق معجم البلدان) نیز نامند. به طور کلی به سرزمینی گفته می شود که از شمال به رود ارس، از جنوب به استان های کردستان و زنجان، از شرق به استان گیلان (کوه های تالش و مغان) و از غرب به مرزهای ترکیه و عراق محدود می شود و نزدیک به ۱۰۰٬۰۰۰ کیلومتر مربع مساحت دارد.[۲] در گذشته این نام به سرزمینی گفته می شده است که از شمال به اران، و از جنوب غربی به آشور و از مغرب به ارمنستان و کردستان ترکیه، محدود می شده است. و پایتخت آن شهر گنجک بوده است در تخت سلیمان در جنوب شرقی مراغه و عرب آن را کزنا و یونانیان گازا می نامیده اند.[۳]
از لحاظ تقسیمات سیاسی در سال ۱۳۱۶ خورشیدی استان های آذربایجان شرقی و آذربایجان غربی به عنوان منطقهٔ آذربایجان شناخته شدند. در این تقسیم بندی استان اردبیل که در سال ۱۳۷۲ خورشیدی تأسیس شده است، جزء استان آذربایجان شرقی بوده است. هم اکنون نیز استان های آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی و اردبیل به عنوان منطقهٔ آذربایجان شناخته می شوند.
آذربایجان از سمت شمال به جمهوری آذربایجان و ارمنستان، از سمت جنوب به استان های کردستان و زنجان، از سمت شرق به استان گیلان و از سمت غرب به ترکیه و عراق محدود شده است. این منطقه از مناطق صنعتی، ترانزیتی، راهبردی و مرزی ایران است و منطقه ای کوهستانی و نسبتاً پربارش می باشد.
محتویات [نمایش]
نام
نوشتار اصلی: ریشه نام آذربایجان
نوشتار اصلی: آتروپاتکان
نام آذربایجان معرب آتروپاتکان (مکان آتروپات) است. ریشه نام به سردار پارسی هخامنشیان، آترپات برمی گردد[۴][۵]. آتروپات ساتراپ (والی) ایرانی بود که بخش های شمال ایران را در زمان حمله اسکندر از اشغال حفظ کرد.[۶][۷]
نام آذربایجان در سال ۱۹۱۸ و طی کنگره حزب مساوات جایگزین نام اصلی و تاریخی قفقاز، اران و آلبانی شد. این نام گذاری با هدف جدایی آذربایجان ایران انجام شد[۸][۹].
در سال ۱۹۱۷ دولت مساوات در قفقاز نام آذربایجان نیز از آن جهت بر این مناطق گذاشته که گمان می رفت با برقراری جمهوری ای به نام آذربایجان، آذربایجان ایران و این جمهوری با هم یکی شوند و آذربایجان ایران از این کشور جدا شود.[۱۰] در همان زمان مخالفت هایی با این نام گذاری در ایران انجام شد. در همین راستا حتی مارکوارت آلمانی به این کار اعتراض کرد که این اعتراض در نشریه ایرانشهر ترجمه و چاپ گردید.[۱۱]
در پیمان نامه های ترکمن چای و گلستان به بخش شمالی رود ارس نام آذربایجان داده نشده است.[۱۲][۱۳].
تنها در قرن بیستم هست که نام آذربایجان و آذربایجانی ماهیت قومی بخود می گیرند[۱۴].
جغرافیا در ایران امروز
آذربایجان شامل استان های آذربایجان شرقی(جمعیت ۳٬۶۰۳٬۳۵۹) ، آذربایجان غربی(جمعیت ۲٬۸۷۳٬۴۵۹) و اردبیل(جمعیت ۱٬۲۲۷٬۷۹۲) است و بزرگ ترین شهر آن کلان شهر تبریز می باشد. بزرگ ترین شهرهای آذربایجان به ترتیب جمعیت تبریز (۱٬۳۷۸٬۹۳۵ نفر)، ارومیه (۵۷۷٬۳۰۷ نفر)، اردبیل (۴۱۲٬۶۶۹ نفر)، خوی (۱۷۸٬۷۰۸ نفر)، پیرانشهر (۱۵۹٬۴۰۵ نفر)، مراغه (۱۴۶٬۴۰۵ نفر)، مهاباد (۱۳۳٬۳۲۴ نفر)، مرند (۱۱۴٬۱۶۵ نفر) و میاندوآب (۱۱۲٬۹۳۳ نفر) می باشد. گاهی استان زنجان نیز جزو آذربایجان شمرده می شود.
سرزمین های پیرامون دریاچه ارومیه، همواره یکی از مناسب ترین شرایط زندگی را در فلات ایران فراهم آورده است. این منطقه از نظر تجاری نیز منطقه حساسی محسوب می شده چرا که بر سر راه بازرگانی قفقاز و هم چنین راه شرقی غربی که به دریای سیاه می پیوسته، واقع بوده است. حتی امروزه نیز دروازه ورود به اروپا و مسیر ترانزیت اروپا به آسیای میانه محسوب می شود.
آذربایجان حدود ۱۰۰۸۲۵ کیلومتر مربع مساحت دارد. این منطقه دارای ۱۷ رود و ۲ دریاچه از جمله دریاچه ارومیه است که دو حوزه آبریز اصلی منطقه شامل دریای خزر و دریاچه ارومیه می باشد.
بلندترین بخش منطقه کوه سبلان با ارتفاع ۴۸۱۱ متر از سطح دریا است. دیگر کوهای استان عبارت اند از کوه سهند (۳۷۱۰)، کوه بزقوش (۳۳۰۶)، سیاه کوه (۳۵۷۸)، کوه قبله داغ (۳۱۸۹)، کوه چال داغ (۳۲۸۵)، کوه جلاداغ (۳۲۵۵) و کوه چلیکان (۳۲۳۰).
از لحاظ آب هوایی سه اقلیم در منطقه آذربایجان وجود دارد. مدیترانه ای با باران بهاری که بیشتر سطح سه استان دارای این اقلیم است. نیمه بیابانی سرد که اقلیم شمال غربی آذربایجان شرقی و شمال اردبیل است و اقلیم کوهستانی سرد که مابین کوه های سهند و سبلان و هم چنین بخش غربی آذربایجان غربی دارای این اقلیم هستند.
گاهی نخجوان و زنجان نیز جزوی از منطقه آذربایجان به شمار آمده اند و گاهی تنها مناطقی که امروز سه استان اردبیل، آذربایجان شرقی و غربی کنونی هستند جزو آذربایجان بشمار آمده اند: در دانشنامه بریتانیکا حدود آذربایجان از شمال به رود ارس از غرب به عراق و ترکیه از جنوب به استان زنجان و از شرق به استان گیلان محدود است که مساحتی حدود ۱۰۰٫۰۰۰ کیلومتر مربع را شامل می شود.[۱۵]
تعریف آذربایجان به نظر دانشمندان، اطلسها و منابع کتبی
نظر تاریخ نگاران معاصر
حدود و مرز آذربایجان در طول تاریخ از دید جغرافی دانان و جهانگردان متفاوت بوده است. نقشه های موجود از قرن پیش از بیستم، آن را جنوب ارس ترسیم[۱۶] کرده اند. بنابر نظر سویچسکی،. در منابع کتی، به ندرت[۱۷] آران با آذربایجان یکی شمرده شده است. منابعی نیز آران را جزو ارمنستان شمرده شده است[۱۸]. بنابر نظر گروهی از دانشمندان، اطلاق نام آذربایجان به حاکمیت دولت مساوات برای جمهوری نوین آذربایجان، یک امر سیاسی برای جدایی آذربایجان تاریخی (آذربایجان ایران) بوده است:[۱۹][۲۰][۲۱] و آذربایجان تاریخی را ...

سرزمین نگهبانان آتش آذر =آتش

آذربایجان،در قدیم با نام آگرپاریزان خوانده میشود که و ساکنین آن کورد زبانان بودن که دین آنها زرتشتی بود و آگرپاریزان به معنای نگهبانان آتش یا �نگهبانی شده توسط آتش� است.که بعد ها به نام آذربایجان فعلی تغییر شکل داد

" آتروپاتگان" در پهلوی و " آذرپاتگان " در پارسی که تازی شده آن " آذربایجان " گردیده است ، بخش شمال باختری ایران پیش از سال 332 میلادی بنام مادکوچک خوانده می شد و از رشته کوه های ایبری ( قفقاز) آغاز و تا شهر میانه گسترش داشته که پس از چیرگی اسکندر مقدونی بر ایران یکی از سرداران داریوش سوم هخامنشی بنام " آتروپات " با دادن باج ماد کوچک را از تاخت ویرانگر بیگانه رهانید ، از اینرو و به یاد او ماد کوچک را " آتروپاتگان" یعنی سرزمین آتروپات نامیدند و این واژه آمیخته ( ترکیبی ) پارسی ناب و دارای سه بخش است : 1- آتر = آذر= آتش، 2 - پات یا پاد= نگهبان و 3- گان =پسوند جا و مکان .
سرزمین آران را که امروز جمهوری آذربایجان خوانده می شود نباید با نام ریشه دار و کهن آذر پاتگان اشتباه گرفت .
نگارش واژگان و نام های کهن بر پایه برداشت های قومی و قبیله ای شیوه ای نادرست و نکوهیده است ، این نام دارای بنیاد تاریخی ریشه دار و دانشپایه می باشد و بطور کامل به اثبات رسیده و انکار چنین بنیان راسخی انکار دانش و راستی است.

آزربایجان به معنی سرزمینی است که اقوام تورک مختلف در آن ساکن هستند،آذر و یا آذربایجان به قوم هایی همچون ترکان صفوی،ترکان قزلباش،خلج ها،قشقایی ها،ترکان افشار،ترکان خراسان(که با خطر انقراض گویش محلی شان مواجه هستیم) و ترکان پیرو مذهب حنفی،آق قوینلوها و قره قوینلو ها(ساکن در جنوب غرب و شرق =افانستان کنونی که همچنان بخش اعظمشان باقیست و در ایران بجز جمعیتی بالغ سه هزر نفر ساکن در خوزستان و کرمانشاه و ایلام)
خدمت اون دوست عزیزی که تاریخ آذربایجان محل سکونت قدیمی کرد ها نامید عارضم که آذربایجان در زمان تاریخ باستان میزبان مردمان ترکی بودند که پیرو مذهب زرتشتی بودند و با گویش خاصی از ترکی سخن می گفتند که نزدیک به زبان کتاب افسانه گیلگمیش(قدیمی ترین کتاب دنیا کشف شده از بین النهرین) بوده و همین زبان ریشه زبان های ترکی است که در ترکمنستان آذربایجان و جمهوری آذربایجان،ترکیه،تاتارستان،اوغیور های چین،قزاقستان،ترکمنان گرجستان و ایران استفاده می شود. آذربایجان دارای آتشکده های فروان شامل آذرگشنسب بود که شاهان وزرای و مردم ترک این منطقه اهورا را می پرستیدند.
پاسخ به یک ابهام بزرگ:نوع زبانی که در آذربایجان استفاده می شده در تاریخ باستان همانطور که گفتم ترکی باستان بودکه نمونه آن را در کتیبه هایی که از مراغه و آنطرف رود آراز و گنجه کشف شد مشاهده کرد. در مقالات معتبر = به ترکی(آذربایجان تاریحی =Azerbaycan tarihi) میتوانید عرایض بنده را مشاهده کنید.
از لحاظ جغرافیایی در ایران تا زمان معاصر منطقه آذربایجان شامل بخش وسیعی از ایران خراسان(مدرک=کتیبه نادر شاه و تاریخ کلات نادری و تورکان خوانسار) تا مرز ترکیه امروزی یعنی چالدران و ماکو و خانا و بخش های بزرگی ار کردستان و ایلام که هم اکنون هم ترک های کثیری در این مناطق سکونت دارند و حتی بخش بزرگی از روستای های کردستان به ترکی استشامل
آغ یازیآغبلاغ طغامین
آغبلاغ علی اکبر خان
آغچه گنبد،آغکند
آغکند علیا
اوچ گل
اوچ گنبدخان
اوچ گنبدسلطان
ایده لو
آغبلاغ حسین خان "،بیجار شهرهای بیجار،سقز،بانا و... که البته در شهرها تشخیص ترک های ساکن این استان سخت است چون عمدتا به فارسی و کردی گویش دارند ولی در روستا ها بخصوص روستای های شهرستان بیجار و سقز مشهود تر است.
در جنوب قشقایی ها در مرکز افشار ها خلج ها ،ترکان قزوین و اراک و همدان که حتی تا به اکنون روستا ها و و شهرهای اطراف مرکز استان تورک هستند در گوگل میتوانید سرچ کنید.
و در شمال شامل تورکمن ها و ترکان آستارا
بخش امروزی آذربایجان نیز شامل استان های چهارگانه اردبیل،آذربایجان شرقی به مرکزیت تبریز،آذربایجان غربی به مرکزیت ارومیه و استان زنجان هست.
با تشکر از آبادیس

آز اَر: یعنی قوم آز،اسامی مشابه مثل خزر، افشار، قجر که در همگی پسوند اَر نشاندهنده قوم است و آز هم بزرگترین قوم ترک بوده پس آزاَر ربطی به کلمه آذر یعنی آتش نداره و از اول همینطور تلفظ میشده
بای: آقا، بزرگ، این کلمه هم عینا در ترکی امروز استفاده میشه
جان: معرب گان، گان یا قان پسوند مکان در ترکی هست و در انتهای اسم خیلی از شهرها و روستاها دیده میشه مثل ممقان، زنگان و....
اسم آزربایجان یعنی سرزمین بزرگان قوم آز ، بدون هیچ کم و کسر و اضافه ای، پس نیاز به داستانسرایی و ربط دادن اون به انواع و اقسام تخیلات نیست

آذربایجان؛ از دوکلمه آذر بایجان ... کلمه آذر از کلمه آگر از زبان کوردی (ذ تعریب شده گ) به معنی آتش و کلمه بایجان نیز از پاریزان به معنی نگهبانان گرفته شده است ... آگرپاریزان (آذربایجان) . چون در آن زمان این منطقه قسمتی از سرزمین ماد کهن بوده است و آتشکده های بزرگی در این سرزمین بوده ودارای نگهبانان بوده است.
به این سرزمین آگر پاریزان(نگهبانان آتش) گفته شده است. و کم کم بعد از حمله مغول به اترو پادگان وبا آمدن اعراب به آذر بایجان تبدیل شده است. همه جای ایران سرای من است

ناحیه ای باستانی در شمالغرب ایران، پیشتر مردم این نواحی به زبان پهلوی از خانواده ی زبانهای ایرانی سخن می گفتند که با مهاجرت اقوام ترک و مغول از نواحی قفقاز کم کم زبانهای ایرانی این ناحیه به فراموشی سپرده شد و به ترکی مغولی تغییر یافت