یاد و یاداوری

یاد و یادآوری. یاد و یادآوری
یاد ( یادآوری ) { ( به انگلیسی: Remembrance - Recollection ) Reminiscence ) )
یاد ( یادآوری ) { ( به فرانسوی: Souvenir ) Reminiscence ) )
یاد ( یادآوری ) { ( به لاتین: Reminiscentia ) Subvenire ) )
یاد ( یادآوری ) { ( به عربی: ذکری ( تذکّر ) )
یاد ( اِ ) حافظه، ذهن، بیداری، اندیشه، فکر، خاطر.
یادآوری ( وَ ) ( حامص ) تذکر ( تَ ذَ کُّ ) ( مص ل ) ۱ - به یاد آمدن، یادآور شدن. [ ۱]
کلمه یاد به حالات گذشته ای که در ذهن می گذرد اطلاق می شود.
این حالات، چه حرکت باشد و چه صور ذهنی، آوردن آنها در ذهن یا خودبخودی است و اسم ذکر بر آنها اطلاق می شود، یا ارادی است و اسم تذکر بر آنها اطلاق می شود.
ذکر هم در حیوان وجود دارد هم در انسان. اما تذکر که عبارت است از کوشش در بازگرداندن آنچه گذشته است، فقط در انسان وجود دارد.
یاد توأم با شناخت ( عرفان ) است، یعنی با علم ما به اینکه این حالت جزئی از زندگی گذشته ماست. [ ۲]
تذکّر یا یادآوری در فلسفه افلاطون، عبارت است از روش وصول به معرفت حقیقی. زیرا به نظر افلاطون، نفس ( پیش از هبوط در بدن ) ، به همه چیز علم حضوری داشته است و هنگامی که به این جهان فرود آمده آنچه را می دانسته فراموش کرده است.
پس علم به معنی تذکر، و جهل به معنی فراموشی است.
در نظر ارسطو، یادآوری یا تذکر عبارت است از کاربرد اراده و کوشش فکری برای بازگرداندن آنچه فراموش شده است و فقط در انسان وجود دارد.
ابن سینا در این مورد است که گفته است: تذکر، کوشش برای بازگرداندن امور فراموش شده است که فقط در انسان یافت می شود. [ ۳]
«تذکر» در آثار تفسیری عبارت اند از: «به یاد آوردن». [ ۴]
تذکر، روشی برگرفته از قرآن است تا نسبت به آنچه از یاد انسان رفته، آگاه سازد. [ ۵]