کنفرانس باندونگ

کنفرانس باندونگ که کنفرانس آسیایی - آفریقایی و کنفرانس آفریقا و آسیا نیز نامیده شده همایش بزرگی بود در سال ۱۹۵۵ میلادی که با شرکت ۲۹ کشور جهان در باندونگ اندونزی انجام شد. بیشتر کشورهای شرکت کننده کشورهایی تازه استقلال یافته بودند و اهداف این همایش، پیشبرد همکاری های اقتصادی و فرهنگی میان آسیا و آفریقا و ضدیت با استعمارگرایی و هم چنین استعمار نو توسط ایالات متحده و شوروی بود.
کنفرانس باندونگ از ۱۸ تا ۲۴ آوریل ۱۹۵۵ برگزار شد و سران بیش از نیمی از جمعیت کره زمین در آن شرکت داشتند. کنفرانس باندونگ نخستین تلاش برای ایجاد همگرایی میان کشورهایی که بعدها به جنبش غیرمتعدها معروف شدند به شمار می آید.
برگزارکنندگان این همایش کشورهای اندونزی، برمه، پاکستان، سیلان و هند بودند و هماهنگ کننده آن روسلان عبدالغنی، دبیرکل وزرات امور خارجه اندونزی بود. جواهر لعل نهرو از هند، سوکارنو از اندونزی، جمال عبدالناصر از مصر، و چوئن لای از چین از جمله شخصیت هایی بودند که در این همایش حضور داشتند.
ایران نیز از کشورهای شرکت کننده در کنفرانس باندونگ بود و دکتر جلال عبده که با مقام سفیری به جای نصرالله انتظام سمت نمایندگی دایم ایران در سازمان ملل را داشت در کنفرانس باندونگ به عنوان رئیس هیئت ایرانی شرکت کرد. [ ۱]
حضور آفریقا در باندونگ چشمگیر نبود زیرا بخش اعظم این قاره هنوز مستعمره بود و تنها کشورهای مصر، اتیوپی و لیبریا در آن زمان مستقل بودند. در این کنفرانس چین مائوئیست خود را در رقابت بر ریاست جهان کمونیست با اتحاد جماهیر شوروی مطرح می کند.
در پایان کنفرانس باندونگ اعلانیه ای به نام «اعلانیه پیشبرد آشتی و همکاری جهانی» صادر شد که مفاد ۱۰ ماده ای آن از این قرار است:[ ۲] [ ۳]
• احترام به حقوق اساسی انسانی و به هدف ها و اصول منشور ملل متحد
• احترام به حاکمیت و تمامیت سرزمینی همه ملت ها چه کوچک و چه بزرگ
• به رسمیت شناختن برابری همه نژادها و ملت ها
• خودداری از دخالت یا مداخله در امور داخلی کشورهای دیگر
• احترام به حق هر ملت در دفاع مشروع فردی یا جمعی مطابق منشور ملل متحد
• خودداری از تجاوز یا تهدید به تجاوز با استفاده از زور علیه تمامیت سرزمینی یا استقلال سیاسی هر کشور
• خودداری از ترتیب دادن قراردادهای دفاع جمعی برای خدمت به منافع خاص هریک از قدرت های بزرگ و نیز خودداری از اعمال فشار به هر کشور توسط کشور دیگر
• حل اختلافات بین المللی از راه های صلح آمیز از جمله مذاکره، آشتی، داوری یا رسیدگی قضایی و نیز راه های دیگر صلح آمیز به انتخاب طرفین اختلاف مطابق با منشور ملل متحد
• ارتقای همیاری و منافع متقابل
• رعایت عدالت و تعهدات بین المللی