کشتی پایگاه

کشتی های پایگاه، مهم ترین کشتی های جنگی هستند؛ و به طور معمول بسیار بزرگ تر از سایر کشتی های نظامی است. کشتی پایگاه، معمولاً محل فرود هواپیماها یا کشتی اصلی یک ناوگان دریایی است. [ ۱]
ویلیات اس. لیند در کتاب آمریکا کن وین ( ص ۹۰ ) کشتی پایگاه را این گونه تعریف می نماید: "یک کشتی پایگاه خصوصیاتی دارد: اگر کشتی های پایگاه در نبرد شکست بخورند، در واقع نیروی دریایی شکست خورده است. در حالیکه ممکن است سایر بخش های نیروی دریایی شکست خورده باشند، اما کشتی های پایگاه همچنان به فعالیت خود ادامه دهند.
در زمینهٔ این مفهوم، طبقه بندی رسمی وجود ندارد، اما یک اصطلاح سودمند در راهبرد نیروی دریایی محسوب می شود؛ چرا که یک شاخص نسبی از توان یک نیروی دریایی بدون پرداختن به جزئیات مانند نفرات و اسلحه ها محسوب می شود.
یک نمونهٔ برجسته از دکترین ماهان که در طرح ریزی برای دفاع از سنگاپور در جنگ جهانی دوم بکار گرفته شد، تصمیم نیروی دریایی سلطنتی با اختصاص دادن نبردناوها و رزم ناوها به تهدیدات موجود در اقیانوس اطلس و اقیانوس آرام بود. دکترین ماهان بوسیلهٔ نیروی دریایی سلطنتی ژاپن در نبرد بندر پیارل و نبرد با ناوگان اقیانوس آرام آمریکا نیز بکار گرفته شد. [ ۲]
عملیات های نظامی در اقیانوس آرام، معمولاً با عبارت جنگ اقیانوس آرام مورد اشاره قرار می گیرد و بیانگر اعزام نبردناوها و ناوهای هواپیمابر ایالات متحده به اقیانوس آرام دارد. نبردها در اروپا در جنگ جهانی دوم، عمدتاً زمینی بود و در نتیجه ناوگان دریای آلمان نیز کوچک و محدود بود و از کشتی های حفاظت دریایی در نبردها استفاده می کردند که عمدتاً از نوع نابودگرها و گاردهای نابودگر بودند تا یوبوت ها. [ ۳]
پیش از توسعهٔ ناوهای تمام فلزی در اواخر قرن نوزدهم، کشتی پایگاه در عصر دریانوردی به عنوان کشتی شناخته می شد که بر اساس سیستم رتبه بندی نیروی دریایی سلطنتی، کشتی جنگی بزرگ متعلق به رتبه های اول، دوم، سوم یا چهارم، و به شرح زیر بودند
• رتبهٔ نخست: دارای ۱۰۰ یا بیش از ۱۰۰ توپ که به طور معمول بر روی سه یا چهار عرشه حمل می شدند. کشتی های ۴ عرشه ای در دریاهای طوفانی ناتوان بودند، و شلیک توپ از کوچک ترین عرشه تنها در شرایط آرام دریا امکان پذیر بود.
• رتبهٔ دوم: با ۹۰–۹۸ توپ.
• رتبهٔ سوم: با ۶۴ تا ۸۰ توپ ( با وجود اینکه کشتی های ۶۴ توپی کوچک بودند و در هیچ عصری به طور متداول مورد استفاده قرار نگرفتند ) .
• رتبهٔ چهارم: ۴۶ تا ۶۰ توپ. در ۱۷۵۶، این کشتی ها برای نبرد بسیار ضعیف قلمداد می شدند و در عوض، عهده دار وظایف جانبی بودند. با این وجود، از آن ها در آب های کم عمق دریای شمال و سواحل آمریکا، جایی که امکان استفاده از کشتی های بزرگ تر وجود نداشت، نیز بکار گرفته می شدند.