کشت سلول ( Cell Culture ) به فرایند کشت یاخته های پروکاریوتی یا یوکاریوتی در یک محیط کشت، گفته می شود. این اصطلاح بیشتر در مورد کشت یاخته های جانداران چندسلولی کاربرد دارد. در این فرایند، یاخته ها در محیط آزمایشگاهی یا برون تنی ( به انگلیسی: in vitro ) و تحت شرایط کنترل شده، رشد داده می شوند. شرایط کشت یاخته ای برای هر گونه از جانداران می تواند متفاوت باشد. محیط کشت، شامل ظرف کشت و ترکیب پایه ( مثلا آگار ) است. [ ۱] [ ۲]
مواد مغذی ( مانند اسیدهای آمینه، کربوهیدرات ها، ویتامین ها و مواد معدنی ) ، فاکتورهای رشد و هورمون ها به محیط کشت افزوده می شوند. از انکوباتور برای تنظیم جو محیط کشت ( ترکیب گازهایی مانند دی اکسید کربن و اکسیژن ) ، فشار و دما در جهت بهینه سازی شرایط محیط کشت استفاده می شود. هم چنین اسیدیته و فشار اسمزی محیط نیز گاهی در فرایند کشت یاخته، با اهمیت تلقی می شوند. اکثر یاخته ها برای رشد، به یک سطح یا یک بستر مصنوعی ( کِشت چسبنده یا تک لایه ) نیاز دارند در حالی که برخی دیگر توان رشد به صورت شناور و آزاد در محیط کشت را دارند.
سلول ها را می توان به چندین روش برای کشت آزمایشگاهی جداسازی کرد. سلول های خونی را می توان به آسانی از خون استخراج و خالص سازی کرد. با این حال، گلبول های سفید، تنها سلول های خونی قادر به رشد در محیط کشت هستند. سلول های تک هسته ای می توانند به وسیلهٔ هضم آنزیمی از بافت ها آزاد شوند.
از جمله مهم ترین آنزیم های مورد استفاده در فرایند استخراج، می توان به کلاژنازها، تریپسین یا پروناز اشاره کرد که ماتریکس خارج سلولی را می شکنند.
سلول هایی که به طور مستقیم از خود فرد ( هدف ) ، کشت داده می شوند به عنوان سلول های نسل اول ( پرایمری ) شناخته می شوند. اکثر کشت های سلولی به جز آن هایی که از تومور گرفته می شوند، طول عمر محدودی دارند. یک رده سلولی نامیرا می تواند با ایجاد جهش تصادفی یا هدفمند ( مانند بیان مصنوعی ژن تلومراز ) به طور نامحدودی تکثیر گردد و به عنوان نماینده ای از انواع سلولی خاص پایه ریزی شود.
اکثر سلول های پرایمری پس از این که تا حد خاصی افزایش پیدا کردند، با حفظ ثبات سلولی تحت فرایند پیری قرار گرفته و تقسیم سلولی در آن ها متوقف می شود. سلول ها در یک انکوباتور با دما و مخلوط گازی مناسب ( به طور معمول دمای ۳۷ درجه و %۵ دی اکسید کربن برای سلول های جانوری ) کشت داده می شوند. شرایط کشت برای هر نوع سلول، متفاوت است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمواد مغذی ( مانند اسیدهای آمینه، کربوهیدرات ها، ویتامین ها و مواد معدنی ) ، فاکتورهای رشد و هورمون ها به محیط کشت افزوده می شوند. از انکوباتور برای تنظیم جو محیط کشت ( ترکیب گازهایی مانند دی اکسید کربن و اکسیژن ) ، فشار و دما در جهت بهینه سازی شرایط محیط کشت استفاده می شود. هم چنین اسیدیته و فشار اسمزی محیط نیز گاهی در فرایند کشت یاخته، با اهمیت تلقی می شوند. اکثر یاخته ها برای رشد، به یک سطح یا یک بستر مصنوعی ( کِشت چسبنده یا تک لایه ) نیاز دارند در حالی که برخی دیگر توان رشد به صورت شناور و آزاد در محیط کشت را دارند.
سلول ها را می توان به چندین روش برای کشت آزمایشگاهی جداسازی کرد. سلول های خونی را می توان به آسانی از خون استخراج و خالص سازی کرد. با این حال، گلبول های سفید، تنها سلول های خونی قادر به رشد در محیط کشت هستند. سلول های تک هسته ای می توانند به وسیلهٔ هضم آنزیمی از بافت ها آزاد شوند.
از جمله مهم ترین آنزیم های مورد استفاده در فرایند استخراج، می توان به کلاژنازها، تریپسین یا پروناز اشاره کرد که ماتریکس خارج سلولی را می شکنند.
سلول هایی که به طور مستقیم از خود فرد ( هدف ) ، کشت داده می شوند به عنوان سلول های نسل اول ( پرایمری ) شناخته می شوند. اکثر کشت های سلولی به جز آن هایی که از تومور گرفته می شوند، طول عمر محدودی دارند. یک رده سلولی نامیرا می تواند با ایجاد جهش تصادفی یا هدفمند ( مانند بیان مصنوعی ژن تلومراز ) به طور نامحدودی تکثیر گردد و به عنوان نماینده ای از انواع سلولی خاص پایه ریزی شود.
اکثر سلول های پرایمری پس از این که تا حد خاصی افزایش پیدا کردند، با حفظ ثبات سلولی تحت فرایند پیری قرار گرفته و تقسیم سلولی در آن ها متوقف می شود. سلول ها در یک انکوباتور با دما و مخلوط گازی مناسب ( به طور معمول دمای ۳۷ درجه و %۵ دی اکسید کربن برای سلول های جانوری ) کشت داده می شوند. شرایط کشت برای هر نوع سلول، متفاوت است.
wiki: کشت سلول