[ویکی فقه] حضرت امام حسن مجتبی (علیه السّلام) دومین اختر تابناک آسمان امامت و نخستین ثمره پیوند مبارک حضرت علی (علیه السّلام) و صدیقه فاطمه زهرا (سلام الله علیها)، در نیمۀ ماه رمضان سال سوم هجری در مدینۀ منوره دیده به جهان گشود. خدا نام آن بزرگوار را حسن یعنی بخشنده قرار داد و در تورات او را شبر نامیده است. کنیۀ آن حضرت ابومحمد و ابوالقاسم است و لقب مقدسش مجتبی می باشد.
ایشان از محضر مبارک جد بزرگوارش چند سال بیشتر بهره نبرد. هفت سال بیش نداشت که پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) بدرود حیات گفت. پس از رحلت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم)، حدود ۳۰ سال در کنار پدرش مولای متقیان علی (علیه السّلام) قرار داشت و پس از شهادت پدر گرامیش، در سال ۴۰ هجری، به مدت ۱۰ سال امامت امت را بر عهده گرفت. امام حسن (علیه السّلام) از گرامی ترین و نزدیک ترین افراد به پیامبر بود، بدین جهت توسل به او و پیروی از او موجب رهایی از خطرهای دنیا و آخرت است. پیامبر در مورد ایشان می فرماید: «فرزند من حسن (علیه السّلام) است که پروردگار اراده کرده که به برکت وجود او بین مسلمین صلح و سازش را برقرار سازد».
وجه تسمیه کریم اهل بیت
بلاذری در «انساب الاشراف» می گوید: «و این وظیفۀ همۀ مسلمین است که سبط پیامبر را بزرگ و گرامی دارند و پاک و مطهر شمارند. چنانکه خود پیامبر آن را محترم و مقامش را والا شمرد» امام حسن (علیه السّلام) را به دلیل صفات و فضایل اخلاقی، سخاوت و بخشش بی نظیری که داشت کریم اهل بیت می نامیدند. به صورتی که بارها نیمی از مال خویش را به نیازمندان داد.
توطئه معاویه
هنگامی که حضرت علی (علیه السّلام) دار فانی را وداع گفت، حضرت امام حسن به منبر رفت و خطبۀ بلیغی مشتمل بر معارف ربانی ادا نمود. یاران پدرش، علی (علیه السّلام) با او بیعت کردند، که با هر کسی بجنگد، پیکار کنند و با هر کسی سازش نماید، صلح نمایند. هنگامی که معاویه از قتل امیرالمؤمنین (علیه السّلام) باخبر شد و فهمید که مردم با فرزندش حسن (علیه السّلام) بیعت کرده اند، مردی را برای جاسوسی به کوفه و کسی را به بصره فرستاد تا اتفاقاتی که افتاده بود را برای او بنویسند و مردم را علیه آن حضرت تحریک کند. وقتی امام حسن (علیه السّلام) از ماموریت این دو مرد اطلاع یافت، دستور داد تا آنان را بکشند، بعد امام نامه ای به معاویه نوشت، همانا جاسوسانی را برای مکر و حیله و شیطنت می فرستی و... اگر ارادۀ جنگ را داری من نیز مهیای آن هستم. همین طور نامه میان امام و معاویه رد و بدل شد، با اینکه قرار شد بین امام و معاویه، جنگ صورت گیرد.
صلح امام حسن با معاویه
...
ایشان از محضر مبارک جد بزرگوارش چند سال بیشتر بهره نبرد. هفت سال بیش نداشت که پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) بدرود حیات گفت. پس از رحلت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم)، حدود ۳۰ سال در کنار پدرش مولای متقیان علی (علیه السّلام) قرار داشت و پس از شهادت پدر گرامیش، در سال ۴۰ هجری، به مدت ۱۰ سال امامت امت را بر عهده گرفت. امام حسن (علیه السّلام) از گرامی ترین و نزدیک ترین افراد به پیامبر بود، بدین جهت توسل به او و پیروی از او موجب رهایی از خطرهای دنیا و آخرت است. پیامبر در مورد ایشان می فرماید: «فرزند من حسن (علیه السّلام) است که پروردگار اراده کرده که به برکت وجود او بین مسلمین صلح و سازش را برقرار سازد».
وجه تسمیه کریم اهل بیت
بلاذری در «انساب الاشراف» می گوید: «و این وظیفۀ همۀ مسلمین است که سبط پیامبر را بزرگ و گرامی دارند و پاک و مطهر شمارند. چنانکه خود پیامبر آن را محترم و مقامش را والا شمرد» امام حسن (علیه السّلام) را به دلیل صفات و فضایل اخلاقی، سخاوت و بخشش بی نظیری که داشت کریم اهل بیت می نامیدند. به صورتی که بارها نیمی از مال خویش را به نیازمندان داد.
توطئه معاویه
هنگامی که حضرت علی (علیه السّلام) دار فانی را وداع گفت، حضرت امام حسن به منبر رفت و خطبۀ بلیغی مشتمل بر معارف ربانی ادا نمود. یاران پدرش، علی (علیه السّلام) با او بیعت کردند، که با هر کسی بجنگد، پیکار کنند و با هر کسی سازش نماید، صلح نمایند. هنگامی که معاویه از قتل امیرالمؤمنین (علیه السّلام) باخبر شد و فهمید که مردم با فرزندش حسن (علیه السّلام) بیعت کرده اند، مردی را برای جاسوسی به کوفه و کسی را به بصره فرستاد تا اتفاقاتی که افتاده بود را برای او بنویسند و مردم را علیه آن حضرت تحریک کند. وقتی امام حسن (علیه السّلام) از ماموریت این دو مرد اطلاع یافت، دستور داد تا آنان را بکشند، بعد امام نامه ای به معاویه نوشت، همانا جاسوسانی را برای مکر و حیله و شیطنت می فرستی و... اگر ارادۀ جنگ را داری من نیز مهیای آن هستم. همین طور نامه میان امام و معاویه رد و بدل شد، با اینکه قرار شد بین امام و معاویه، جنگ صورت گیرد.
صلح امام حسن با معاویه
...
wikifeqh: کریم_اهل_بیت