[ویکی فقه] وصیت به معنای توصیه و سفارش فردی با فرد دیگر است.
وصیِت از ریشه «وَصِیَ» است که در لغت به معنای گیاهان به هم وصل شده و بافته شده آمده و «أرض واصیة» یعنی زمینی که سراسر پوشیده از گیاه به هم متصل.
[ویکی اهل البیت] کلید واژه: مرگ، ارث، وصیت، فلسفه وصیت،
احکام وصیت، وارث، وصیت تملیکی، وصیت عهدی، وصیت فکی،
وصیت که در لغت به معنای سفارش کردن، اندرز دادن، عهدکردن و امرکردن آمده است، هرگاه از جانب خدای تعالی باشد معنای امر و فرمان را می رساند، چنان که در آیه «وَوَصَّیْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَیْهِ إِحْسَاناً...». (سوره احقاف: آیه 15) و آیه «...وَأَوْصَانِی بِالصَّلوةِ وَالزَّکوةِ مَادُمْتُ حَیّاً». (سوره مریم: 31) در همین معنا به کار رفته است؛ و هرگاه از جانب غیرخداوند باشد در دیگر معانی به کار می رود.
در اصطلاح فقهی، وصیت آن است که انسان سفارش کند بعد از مرگش برای او کارهایی انجام دهند، یا بگوید بعد از مرگش چیزی از مال او ملک کسی باشد، یا برای اولاد خود و کسانی که اختیار آنان با اوست قیم و سرپرست معین کند.
قرآن کریم، وصیت را حقی بر عهده پرهیزکاران دانسته، می فرماید: «کُتِبَ عَلَیْکُمْ إِذَا حَضَرَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ إِن تَرَکَ خَیْراً الْوَصِیَّةُ لِلْوَالِدَیْنِ وَالْأَقْرَبِینَ بِالْمَعْرُوفِ حَقّاً عَلَی الْمُتَّقِینَ». (سوره بقره: آیه 180)
بر شما نوشته شده: «هنگامی که یکی از شما را مرگ فرارسد، اگر چیز خوبی (:مالی) از خود به جای گذارده، برای پدر و مادر و نزدیکان، به طور شایسته وصیت کند. این حقی است بر پرهیزکاران.
رسول خدا صلی الله علیه و آله می فرماید: سزاوار نیست مسلمان شب بخوابد، مگر این که وصیت نامه اش زیر سر او باشد. نیز می فرماید: هر کس هنگام مرگ، وصیتش نیکو نباشد در مروت و عقل او نقصان است.
در روایت آمده است: کسی که بدون وصیت از دنیا برود، به مرگ جاهلیت مرده است.
امام باقر علیه السلام می فرماید: کسی که هنگام مرگ برای خویشاوندانش وصیت نکند، عمل خود را با معصیت ختم کرده است.
[ویکی فقه] وصیت (ابهام زدایی). واژه وصیت ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد: • آیه وصیت، اطلاق شده به آیه ۱۸۰ بقره و نیز ۱۰۶ مائده• وصیت (فقه)، به معنای توصیه و سفارش فردی با فرد دیگر و دارای کاربرد فقهی و قرآنی• وصیت (حدیث)، یکی از اصطلاحات علم حدیث، به معنای وصیت شیخ به هنگام مرگ، یا مسافرت به شخصی برای روایت کتاب وی
...
[ویکی فقه] وصیت (حدیث). وصیت حدیث، از اصطلاحات علم حدیث بوده و به این معناست که شیخ حدیث به هنگام مرگ، یا مسافرت به شخصی وصیت کند که کتاب روایی او را روایت کند.
وصیت آن است که شیخ به هنگام مرگ، یا مسافرت به شخصی وصیت کند که کتاب روایی او را روایت کند. گروهی از محدثان وصیت را جائز دانسته اند؛ زیرا وصیت و واگذارکردن کتاب به معنای اجازه نقل و کاری شبیه مناوله، یا اعلام است، اما اکثر محدثان آن را کافی نمی دانند.
عناوین مرتبط
طرق تحمل حدیث؛ اصطلاحات رایج محدثان؛ اصطلاحات حدیثی.
[ویکی اهل البیت] وصیت (علم الحدیث). وصیت یکی از طرق تحمل حدیث است، بدین شرح که شیخ هنگام مسافرت یا زمان وفات خود، وصیت کند که فلان شخص، فلان کتاب را از من روایت نماید یا فلان نسخه مصحح من از آن فلان باشد که جمعی از محدثین روایت مزبور را از وی برای آن شخص جایز دانسته اند. در این نوع باید شخص بگوید: وجدت کذا. او اوصی الی فلان بکذا. یا بگوید وجد کذا.
[ویکی فقه] وصیت (فقه). وصیت به معنای توصیه و سفارش فردی با فرد دیگر است.
وصیِت از ریشه «وَصِیَ» است که در لغت به معنای گیاهان به هم وصل شده و بافته شده آمده و «أرض واصیة» یعنی زمینی که سراسر پوشیده از گیاه به هم متصل.
معنای اصطلاحی
«وصیت» در اصطلاح علم اخلاق با پند و موعظه سفارش کردن بر دیگری، جهت فرمان بردن و عمل نمودن است و در اصطلاح فقه این است که انسان، تملیک و واگذاری عین مال یا منفعت آن را بعد از وفات خودش به شخص دیگر یا عموم مردم سفارش کند؛ به طوری که تصرف در اموال وی بعد از مرگش برای دیگران مباح باشد. «وصیت» عبارت است از برنامه های عهد و إیصال(رساندن)، و آن همان چیزی است که به آن وصیت می شود؛ و «وصیّ» کسی است که متّصف به تعهّد و إیصال باشد؛ این معنی بر «موصی(وصیت کننده)» که تعهد می کند، نیز صدق کرده، و همچنین بر «موصی الیه» نیز صدق می کند، که قبول إجراء تعهد نموده و تحقّق رساندن وصیت به دست ایشان است.
وصیت در قرآن
واژه «وصیت» در قرآن کریم در دو معنا به کار رفته: اخلاقی که به معنی موعظه و نصیحت باشد، و فقهی که سفارش فردی به وصیّ خودش، برای رسیدگی به اموال و کارهای باقی مانده بعد از مرگ او، مطرح شده است.
← سفارش و موعظه
...
[ویکی فقه] وصیت (کتاب). کتاب " بررسی فقهی و حقوقی وصیت( مواد ۸۲۵- ۸۶۰ قانون مدنی)" نوشته آیة الله
سید مصطفی محقق داماد درباره ی ضوابط و قواعد و
اصول حاکم بر وصیت ، مطابق بیان قانون مدنی، به زبان ساده برای مطالعه طلاب و دانشجویان ارائه شده است. مؤلف کتاب فرزندآیة الله
سید محمد محقق داماد از عالمان دینی سده ۱۴ ش می باشد.
ایشان در سال ۱۳۲۴ ش در شهر مقدس
قم دیده به جهان گشود. وی نوه دختری آیت الله العظمی حاج شیخ
عبد الکریم حائری یزدی می باشد و پدرش آیت الله سید محمد محقق داماد از فقهای برجسته
حوزه علمیه قم به شمار می رفت. او داماد آیت الله العظمی حاج شیخ
میرزا هاشم آملی که از اساطین حوزه علیمیه قم بشمار می رفت بود..سید مصطفی پس از طی تحصیلات ابتدایی در اوایل جوانی وارد حوزه علمیه قم شد و مقدمات و
منطق را فرا گرفت. آنگاه نزد استادانی چون حضرات آیات
شهید دکتر بهشتی ،
شهید مطهری و منتظری دوره سطح را به پایان برد.
فلسفه اسلامی را نیز از محضر شهید مطهری فرا گرفت. سپس به حوزه درس
خارج فقه و اصول آیات عظام:
سید محمد رضا گلپایگانی ، میرزا هاشم آملی و
شیخ مرتضی حائری یزدی راه یافت و سالیانی چند از محضر این بزرگان بهره مند گردید و به درجه
اجتهاد نائل آمد .
انگیزه تألیف
نگارنده بنا به تسلطی که از یک طرف بر قوانین
حقوق مدنی و از طرف دیگر بر احکام فقهی
شیعه و با ارتباطی که با قشر دانشگاهی و حوزوی دارد، سعی کرده قواعد حاکم بر حقوق مدنی و
احکام شرعی مستنبط از کتب فقهی را منطبق کند و دستمایه ای علمی برای دانشجویان و طلاب به زبان ساده ارائه نماید. وی هدف خود را ساده سازی و تلفیق مباحث بیان کرده است.
ساختار
این نوشتار از یک مقدمه، مرکب از اهمیت موضوع و تعریف وصیت ، ۵ فصل و ۸ ضمیمه و و مآخذ ترکیب یافته است.در هر فصل ابتدا قانون موجود مربوط به همان فصل ارائه می شود پس از آن اصطلاحات موجود در آن توضیح و با
استناد به منابع فقهی احکام آن تشریح می گردد. نویسنده سعی کرده است ادله برخی از مطالب را ارائه کند و به نقد و تحلیل آنها بپردازد.
گزارش محتوا
