وحدت ادیان

[ویکی فقه] دین خدا (یعنی مجموعه اصول اساسی دین، توحید، رسالت، معاد و...) که اساس و شالوده همه شرایع می باشد یکی و متحد است. شرایع (و فروعات دینی) باهم اختلاف دارند. این حقیقت را از آیات قرآن می توان اثبات نمود.
تعالیم انبیای گذشته، در میان همان مردمی که آنها را دریافت می داشتند، به مرور زمان و تحت تأثیر عوامل مختلف، دستخوش تحریف و تفسیر نادرست قرار می گرفت و پس از چندی تبدیل به یک آیین انحرافی می شد، لذا نه صحف ابراهیم باقی مانده و نه آنچه بر نوح نازل شده است، نه از اوستای اصلی و تعلیمات واقعی زردشت خبری هست و نه از تمام تورات و انجیل حقیقی اثری و این که در بعضی آیات قرآن، انجیل و تورات، تصدیق شده است مراد این است که صفات و ویژگی های پیغمبر (صلّی الله علیه و آله وسلم) در قرآن با نشانه هایی که در تورات و انجیل آمده مطابقت کامل دارد. در نتیجه وحدت رسالت و عدم آن نسبت به کتب اصلی شرایع گذشته مطرح است نه کتب تحریف شده.
آیه وحدت دین
قرآن می فرماید: «إِنَّ الدِّینَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلامُ؛ براستی دین نزد خدا اسلام (و تسلیم) است. یعنی دین الهی و قانون آسمانی در زمان های گذشته آینده و در تمام دوران ها همان اسلام (تسلیم) و دین واحدی بوده است.آیه فوق با صراحت یکی بودن دین را اعلام می دارد، مخصوصاً با توجه به این نکته که کلمه «دین» در این آیه و آیات دیگر همیشه به صورت مفرد آمده است و هرگز در قرآن حرف از ادیان نیست، سخن از دین است. در آیه دیگر می فرماید: «ابراهیم نه یهودی بود و نه نصرانی، بلکه او بر آیین توحید، و یک فرد مسلمان (و تسلیم خدا) بود و هرگز از مشرکان نبود.»تعدد شرایع را علاوه بر وجود شرایع متعدد، در دنیای گذشته و حال، از آیات قرآن هم می توان استفاده نمود، آنجا که می فرماید: «لِکُلٍّ جَعَلْنا شِرْعَةً وَ مِنْهاجاً؛ برای هر یک از پیامبران (یا برای هر یک از امتها) راه ویژه ای (و قانون فرعی خاصی) قرار دادیم.
مشترکات شرایع
بدون شک، یک سلسله از عقاید و احکام مشترک بین ادیان آسمانی وجود دارد که لازم بود خداوند در تمام کتاب های آسمانی اعلان نماید مثل اصول عقاید (توحید، و رسالت و معاد) و بعضی از احکام همچون نماز، حرام بودن شراب، و حرمت قتل و آدم کشی، تسلیم بودن در مقابل فرمان الهی، اصل و ریشه همه ادیان می باشد. «إِنَّ الدِّینَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلامُ» و همین طور عقیده به ظهور امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) در تمام کتب آسمانی مطرح بوده است، چنانکه قرآن می فرماید: «وَ لَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحینَ؛ ما در زبور بعد از (تورات یا قرآن) نوشتیم که زمین را بندگان صالح به ارث می برند.و یا در مورد ولایت ائمه (علیهم السلام) می فرماید: «وَ سْئَلْ مَنْ أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِکَ مِنْ الرُسُل؛ ای پیامبر، در معراج از انبیاء بپرس که بر چه چیز مأمور بودند، همه گفتند برای تبلیغ و بشارت نبوت و بعثت تو و ولایت امام علی ابن ابیطالب و همینطور بشارت به آمدن پیامبران بعدی از جمله پیامبر خاتم...امور فوق ممکن است از جهت کمال و نقص بجهت رشد فرهنگی مردم در عصرهای بعدی تفاوت داشته باشد، ولی قطعاً تمام آن مطالب مشترک در کتب قبل تحریف نشده اند، لذا قرآن بعنوان تأکید و تأیید بعضی از آن امور را بیان نموده و خود تذکر داده که در کتب قبلی آمده و لازمه این سخن این نیست که همه قرآن از کتب آسمانی اخذ شده است.
اعجاز قرآن
...