واینو آلتونن. واینو ولادمر آلتونن ( به فنلاندی: Wäinö Valdemar Aaltonen؛ ۸ مارس ۱۸۹۴–۳۰ مه ۱۹۶۶ ) یک هنرمند و مجسمه ساز اهل فنلاند بود. [ ۱] دیکشنری بیوگرافی چمبرز او را به عنوان «یکی از مجسمه سازان پیشتاز فنلاند» توصیف می کند. وی بین سال های ۱۹۱۶ تا ۱۹۶۱ میلادی فعالیت می کرد.
واینو در اواخر سده ۱۹ در ۸ مارس ۱۸۹۴ در دهکده کارائینین فنلاند به دنیا آمد. وی پس از ناشنوایی در کودکی به هنر علاقه مند شد و از ۱۶ سالگی یا به طور خاص بین سالهای ۱۹۱۰ تا ۱۹۱۵ در مدرسه نقاشی انجمن هنر ترکو شرکت کرد. [ ۲] او چندین سال در این مدرسه برای تحصیل نقاشی گذراند، اما بیشتر در آنجا مجسمه سازی تدریس می شد. او تکنیک های مرمت سنگ مرمر را با کمک خویشاوند خود آره آلتونن و با کار کردن به عنوان کارآموز سنگ تراشی در هیرونسالو آموخت. مجسمه ساز فلیکس نایلوند برای یک فصل، معلم جایگزین در مدرسه هنر در تورکو بود و کار او الهام بخش آلتونن جوان شد. [ ۳]
پس از استقلال فنلاند در ۱۹۱۷ آلتونن یادمان هایی از پیکره ها و نیم تنه هایی از شهروندان فنلاند ساخت و از این راه شهرت زیادی به دست آورد.
سفری که آلتونن در سال ۱۹۲۳ به ایتالیا انجام داد، چشمانش را به هنر کوبیسم و فوتوریسم باز کرد. این عناصر را می توان در درجه اول در نقاشی های او مشاهده کرد.
واینو آلتونن از میهن پرستان نام آور فنلاند بود. روحیه او با ظهور جمهوری فنلاند و جنگ جهانی اول متلاطم شد و یادبودهای جنگ را مجسم کرد. او به زودی به یک نماد ملی گرایی و نمونه ای برای فنلاندی ها تبدیل شد و در سال ۱۹۲۷ نمایشگاهی در استکهلم تأسیس کرد.
از دیدگاهی مجسمه های آلتونن طبیعت گرایانه است و با چهره های تاریخی و سردیسهایی که شهروندان فنلاند به تصویر کشیده از آن یاد می شود. آثار او گرچه عمدتاً طبیعت گرایانه است اما تأثیر کوبیستی نیز در آن ها حضور دارد. او یکی از پیشگامان اولیه قرن بیستم حکاکی مستقیم بود.
یادمان مفرغی پاوو نورمی دوندهٔ قهرمان فنلاندی در ۱۹۲۵ در ورزشگاه هلسینکی و نیم تنهٔ سیبلیوس آهنگ ساز مشهور فنلاندی در ۱۹۲۸ ازجمله آثار مشهور اوست. اثر قابل توجه دیگر او سردیس ژان سیبلیوس در سال ۱۹۲۸ است. این دو اثر، مانند اغلب کارهای اصلی او مجسمه برنزی است هرچند او کارهایی هم با سنگ و حتی شیشه انجام داده است.
آلتونن در اوایل قرن ۲۰ از پیشگامان کنده کاریِ مستقیم بر روی گرانیت بود؛ که مادهٔ دلخواه او بشمار می رود. بعدها شیوهٔ خشک تری از کلاسیسیسم نو را در کارهایش پروراند که به فراخور سفارش هایی بود که از دولت دریافت می کرد؛ پیکره های تمثیلیِ موجود در بنای پارلمان فنلاند در هلسینکی در سال های ۱۹۳۰ تا ۱۹۳۲ از آن جمله اند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفواینو در اواخر سده ۱۹ در ۸ مارس ۱۸۹۴ در دهکده کارائینین فنلاند به دنیا آمد. وی پس از ناشنوایی در کودکی به هنر علاقه مند شد و از ۱۶ سالگی یا به طور خاص بین سالهای ۱۹۱۰ تا ۱۹۱۵ در مدرسه نقاشی انجمن هنر ترکو شرکت کرد. [ ۲] او چندین سال در این مدرسه برای تحصیل نقاشی گذراند، اما بیشتر در آنجا مجسمه سازی تدریس می شد. او تکنیک های مرمت سنگ مرمر را با کمک خویشاوند خود آره آلتونن و با کار کردن به عنوان کارآموز سنگ تراشی در هیرونسالو آموخت. مجسمه ساز فلیکس نایلوند برای یک فصل، معلم جایگزین در مدرسه هنر در تورکو بود و کار او الهام بخش آلتونن جوان شد. [ ۳]
پس از استقلال فنلاند در ۱۹۱۷ آلتونن یادمان هایی از پیکره ها و نیم تنه هایی از شهروندان فنلاند ساخت و از این راه شهرت زیادی به دست آورد.
سفری که آلتونن در سال ۱۹۲۳ به ایتالیا انجام داد، چشمانش را به هنر کوبیسم و فوتوریسم باز کرد. این عناصر را می توان در درجه اول در نقاشی های او مشاهده کرد.
واینو آلتونن از میهن پرستان نام آور فنلاند بود. روحیه او با ظهور جمهوری فنلاند و جنگ جهانی اول متلاطم شد و یادبودهای جنگ را مجسم کرد. او به زودی به یک نماد ملی گرایی و نمونه ای برای فنلاندی ها تبدیل شد و در سال ۱۹۲۷ نمایشگاهی در استکهلم تأسیس کرد.
از دیدگاهی مجسمه های آلتونن طبیعت گرایانه است و با چهره های تاریخی و سردیسهایی که شهروندان فنلاند به تصویر کشیده از آن یاد می شود. آثار او گرچه عمدتاً طبیعت گرایانه است اما تأثیر کوبیستی نیز در آن ها حضور دارد. او یکی از پیشگامان اولیه قرن بیستم حکاکی مستقیم بود.
یادمان مفرغی پاوو نورمی دوندهٔ قهرمان فنلاندی در ۱۹۲۵ در ورزشگاه هلسینکی و نیم تنهٔ سیبلیوس آهنگ ساز مشهور فنلاندی در ۱۹۲۸ ازجمله آثار مشهور اوست. اثر قابل توجه دیگر او سردیس ژان سیبلیوس در سال ۱۹۲۸ است. این دو اثر، مانند اغلب کارهای اصلی او مجسمه برنزی است هرچند او کارهایی هم با سنگ و حتی شیشه انجام داده است.
آلتونن در اوایل قرن ۲۰ از پیشگامان کنده کاریِ مستقیم بر روی گرانیت بود؛ که مادهٔ دلخواه او بشمار می رود. بعدها شیوهٔ خشک تری از کلاسیسیسم نو را در کارهایش پروراند که به فراخور سفارش هایی بود که از دولت دریافت می کرد؛ پیکره های تمثیلیِ موجود در بنای پارلمان فنلاند در هلسینکی در سال های ۱۹۳۰ تا ۱۹۳۲ از آن جمله اند.
wiki: واینو آلتونن